Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο λαϊκισμός έχει πάντα μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ομογενοποίηση των εξουσιών. Απεχθάνεται τον διαχωρισμό τους. Από τη μία, δεν αναγνωρίζει τον ρόλο των συγκεντρωτικών δυνάμεων (οικονομική, πνευματική, πολιτιστική, πολιτική) που διαμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα και από την άλλη θεωρεί τη διάκριση των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) ανούσια και αναποτελεσματική.
Το παραπάνω αξίωμα σχετίζεται με τη δυσκολία που έχουμε στην Ελλάδα να καταλογίσουμε την ευθύνη που αναλογεί στον θεσμό της Δικαιοσύνης για την κατάντια της χώρας. Συνηθίζουμε πάντα να κατηγορούμε τους πολιτικούς, επειδή είναι ο εύκολος εκλεγμένος «στόχος» και αδιαφορούμε για τους δικαστές. Απλά, αφήνουμε να αιωρείται ότι κατά καιρούς χρηματίζονται, χωρίς βέβαια να έχουμε στοιχεία γι’ αυτό.
Η πραγματικότητα είναι, βέβαια, πολύ χειρότερη από την αφηρημένη λαϊκιστική αντίληψη που έχουμε για την πολιτική εξουσία. Η αλήθεια είναι ότι οι δικαστικοί λειτουργοί δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, όχι επειδή εξαρτώνται από τους πολιτικούς, αλλά κυρίως γιατί απολαμβάνουν ένα είδος ασυλίας από τους πολιτικούς. Εκμεταλλεύονται, δηλαδή, το πελατειακό δίκτυο που είναι ενταγμένοι και γι’ αυτό δεν αντιδρούν σε σημαντικά «εγκλήματα» που λαμβάνουν χώρα στον κοινωνικό βίο.
Ένα δείγμα της επιπολαιότητας που χαρακτηρίζει το «εντιμώτατο» σώμα τους είναι η χθεσινή επιστολή της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Πρόκειται για μια «διαμαρτυρία» εναντίον των μνημονίων, που προσπαθεί να απαλλάξει συλλήβδην την εσωτερική ελίτ από την ευθύνη της για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Για να μην επιμείνω στο «πληρεί» αντί για «πληροί» (πληρόω- πληρώ), το οποίο είναι μάλλον ασυγχώρητο λάθος για ανακοίνωση δικαστών!
Αν θυμηθούμε και τη στάση τους σε παλαιότερες διεκδικήσεις αναδρομικών ή την επιθυμία εξαίρεσής τους από διάφορα βάρη του ελληνικού λαού, τότε μας γεννάται η υποψία ότι οι εκπρόσωποι της Δικαιοσύνης έχουν ταυτιστεί απόλυτα με τον κατακερματισμό των συντεχνιακών τάξεων της ελληνικής ελίτ. Και ότι ζουν στον δικό τους «αυτιστικό» περιβάλλον, προσπαθώντας να προστατεύσουν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα, αδιαφορώντας για την ευθύνη του πνευματικού ανθρώπου την οποία φέρουν.
Μπορεί να μην έχουμε Συνταγματικό Δικαστήριο, αλλά πολλά εξόφθαλμα ζητήματα είναι στη δικαιοδοσία τους και δεν επεμβαίνουν. Στις απαράδεκτες εκπομπές εξευτελισμού ανθρώπων (από τη δεκαετία του ΄90, μέχρι σήμερα που τις συνηθίσαμε), στη δικομανία που ενθαρρύνεται χωρίς λόγο, σε υποθέσεις διευθέτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων – κάποιοι μάλιστα ήταν αντίθετοι στο Σύμφωνο Συμβίωσης– , σε θέματα του Συμβουλίου Επικρατείας που ανέστειλε καινοτόμες δράσεις ή έργα ανάπτυξης και, κυρίως, στην απέραντη γραφειοκρατία, που καθυστερεί υποθέσεις για χρόνια, χωρίς ποτέ να αποδίδεται δικαιοσύνη στους πολίτες.
Δεν έχουμε καταλάβει δυστυχώς ότι η δικαστική είναι η ανώτερη πολιτική εξουσία από τις τρεις και ότι θα έπρεπε να είναι παντοδύναμη σε μια δημοκρατία. Οι δικαστές, ειδικά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όφειλαν να είναι περισσότερο γενναίοι και να ελέγχουν τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Όχι να σέρνονται πίσω από την πολιτικάντικη συμπεριφορά του συστήματος, απολαμβάνοντας με ιδιαίτερη ικανοποίηση τα οφέλη των πελατειακών δικτύων.
Η δημοκρατίας μας νοσεί περισσότερο, εξαιτίας των δικαστών και λιγότερο των πολιτικών! Μόνο επειδή δεν εκλέγονται, δεν είναι σαφής και ευνόητη η ευθύνη τους!
— Η Ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. liberal.gr
