Γράφει ο Γιώργος Μπιλλίνης… Μετά την εκδημία του αείμνηστου ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ Κωνσταντίνου Καψάσκη, που δημιούργησε από το μηδέν την Τράπεζα Εργασίας και την κατέστησε μακράν την αποδοτικότερη και υγιέστερη τράπεζα της χώρας, δύο ήσαν οι “σχολές” τραπεζικής αντίληψης που επικράτησαν και έδωσαν τον τόνο στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα.
Η μία ήταν η συντηρητική. Με σημαντικότερο εκπρόσωπο τον Κωστόπουλο. Σαφώς με την μικρότερη εμβέλεια και απήχηση.
Η δεύτερη η μεγάλη της Εθνικής σχολή. Η επικρατούσα. Αυτή που εξέθρεψε το “σύστημα” πασοκ και στηριζόταν στη στενή σχέση εξάρτησης τραπεζών και κράτους-κόμματος. Γέννησε πολλά φυντάνια, εκείνα που η πασοκική διακυβέρνηση διόριζε διοικητές, υποδιοικητές και γενικούς διευθυντές της ΕΤΕ επί των ημερών της. Μέχρι τότε διοικούσαν οι συντηρητικοί κοσμοπολίτες, τύπου Χριστοδούλου και Βρανόπουλου, που έκαναν δουλειές μόνο με τα επιχειρηματικά κρατικοδίαιτα τζάκια, οπότε το ρίσκο διατηρούνταν σε χαμηλά επίπεδα. Οι αντικαταστάτες ανέλαβαν να προωθήσουν την χωρίς τραπεζικά κριτήρια πιστωτική επέκταση προκειμένου να υπηρετήσουν την ευόδωση του σχεδίου δημιουργίας και επικράτησης νέων τζακιών, καθώς και ενίσχυσης των μικρομεσαίων, κυρίως κρατικοδίαιτων, επιχειρήσεων, που αφειδώς παρήγαγε η πολιτική της διανεμητικής διακυβέρνησης.
Καραμούζης, Πανταλάκης, Θωμόπουλος, Ταμβακάκης είναι τα πλέον προβεβλημένα προϊόντα της σχολής. Αφού πήραν το βάπτισμα και την καθοδήγηση στα νάματα της πελατειακής διαχείρισης στο ναό της ΕΤΕ, απέκτησαν φιλοδοξίες και, ως όγκοι, μεταστάθηκαν σε άλλες τράπεζες στα υψηλότερα κλιμάκια, μιας και ήταν αδύνατον να διοικήσουν όλοι μαζί από κοινού την μεγάλη μας φίλη. Εκεί που πήγαν, κουβάλησαν και την προίκα τους, την νοοτροπία που είχαν αποκτήσει. Η σχολή αυτή είναι υπαίτια για την χρεοκοπία των ελληνικών τραπεζών. Ενδιαφέρθηκε μόνο για τη διατήρηση καλών σχέσων με την εκάστοτε κυβέρνηση, εξυπηρέτησε στο έπακρο το πολιτικό σύστημα με την αγορά του τεράστιου όγκου των κρατικών κωλώχαρτων, δίνοντας του την δυνατότητα του υπερδανεισμού, λησμόνησε την τραπεζική πίστη και τα κριτήρια χορηγήσεων και πάλευε λυσσασμένα για ολοένα μεγαλύτερη διεύρυνση μεριδίων αγοράς ασχέτως συνεπειών. Προκειμένου να είναι σε θέση να υποστηριχτούν στις ΓΣ οι υψηλές απολαβές και τα γενναία μπόνους σε … επιβράβευση των στόχων.
Αν και χωρίς να θητεύσει στην ΕΤΕ, παιδί αυτής της σχολής λογίζεται και ο Σάλλας, για την αποστρατεία του οποίου χύθηκαν τόσα δάκρυα χθές. Παραδοσιακός δεξιός μεταπήδησε στην αγκαλιά της νέας τότε εξουσίας και τοποθετήθηκε υπεύθυνος να διαχειριστεί τις σχέσεις του πασοκ με την βιομηχανία και τα τζάκια, με τις κρατικοποιούμενες βιομηχανίες του ΟΑΕ και με την άπλετη χρηματοδότηση τους. Μέσω της ΕΤΒΑ έδωσε τις εξετάσεις του και τις πέρασε με άριστα. Ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του του έδωσαν τη δυνατότητα να εξαγοράσει την μικρή κρατικοποιημένη από Καραμανλή και Παπαληγούρα Τρ. Πειραιώς με μερίδιο αγοράς 0,2% το 1991. Απ εκεί και πέρα η ιστορία γιγαντισμού της τράπεζας είναι γνωστή. Συγχωνεύτηκε με την ΜΑ-ΘΡΑ και την ΧΙΟΣ, αργότερα απορρόφησε την “παλιά αγάπη”, την ΕΤΒΑ, και την χρυσή δεκαετία του ευρώ επεκτάθηκε στα Βαλκάνια. Η Πειραιώς είχε πλέον αποκτήσει το μέγεθος συστημικής τράπεζας.
Το 2012 ο Σάλλας έκανε μία ακόμη μεγάλη χάρη στο πολιτικό σύστημα. Δέχτηκε να εξυπηρετήσει την τότε κυβέρνηση και να απορροφήσει η Πειραιώς το “υγιές” κομμάτι της αμαρτωλής ΑΤΕ. Δέχτηκε να προσφέρει διέξοδο στις δυσκολίες της κυβέρνησης και να διατηρήσει το εργασιακό καθεστώς με τα τεράστια προνόμια που απολάμβανε ως τότε το προσωπικό της κρατικής ΑΤΕ. Σε βάρος των μετόχων της Πειραιώς και σε προφανή δυσαρμονία με τους παλαιούς εργαζομένους της δικής του τράπεζας. Αυτός ήταν και ο λόγος που η ΑΤΕ απορροφήθηκε από την Πειραιώς. Ο Κωστόπουλος, προς τιμήν του, σεβόμενος τους μετόχους του, απέρριψε χωρίς δεύτερη κουβέντα την πρόταση να πάρει την ΑΤΕ η ΑΛΦΑ πακέτο με τις δουλείες του προσωπικού της. Ο Σάλλας επιβραβεύτηκε για την εξυπηρέτηση αφού του δόθηκαν προς απορρόφηση και οι Millennium bank, Γενική και τα ελληνικά παραρτήματα των Κυπριακών τραπεζών Κύπρου, Ελληνική και ΜΑΡΦΙΝ-Λαϊκή.
Το πολιτικό προσωπικό διαρρηγνύει σήμερα τα ιμάτια του για τον αφελληνισμό του τραπεζικού συστήματος. Τρέμει ότι με την αποχώρηση των πρόθυμων συνεργατών του τύπου Σάλλα, θα απωλέσει τις παρεμβατικές του δυνατότητες στον έλεγχο του επιχειρηματικού χρήματος. Και οδύρεται. Να χάνεις τον έλεγχο των διορισμών στο δημόσιο ελέω μνημονίων και ταυτόχρονα να χάνεις και την επιρροή σου στο τραπεζικό χρήμα, δεν αντέχεται.
