Του Φάνη Ουγγρίνη
Ακόμη μια προθεσμία για συμφωνία με τους δανειστές παρήλθε. Οι διαφωνίες μας φαίνεται πως είναι παντού, στα κόκκινα δάνεια, στις επικουρικές συντάξεις, στη φορολόγηση, στα εργασιακά, στο χρηματοδοτικό κενό λόγω συνεχιζόμενης ύφεσης. Η επίμονη προσπάθεια της κυβέρνησης να διασπάσει το μέτωπο ΔΝΤ-Ευρωπαίων φαίνεται πως απέτυχε και πάλι, πιθανότατα λόγω του χονδροειδούς χειρισμού με την υποκλοπή της συνομιλίας Βελκουλέσκου-Τόμσεν και τη διαρροή της στα μίντια. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη είναι ουσιαστικότατη για τις δυτικές κοινωνίες, καθώς η ύπαρξη της απλοποιεί την καθημερινότητα και τις συναλλαγές. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρείται πλέον ύπουλη εκτός από επιπόλαια και αγράμματη, και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά που έχει υποστεί η χώρα. Παρόλα αυτά ο χαρωπός πρωθυπουργεύων μας βρήκε χθες ακόμη έναν σύντροφο κατά της λιτότητας, τον επίσης νεοκομμουνιστή πορτογάλο Κόστα. Έλαμπε το πρόσωπο του Αλέξη μας στα σκαλιά του Μαξίμου, επιτέλους θα περνούσε λίγη ώρα με κάποιον που συμφωνεί μαζί του, μιλώντας για την ομορφιά της μαρξιστικής ουτοπίας και για την αξία της…αξιοπρέπειας. Το ότι οι Πορτογάλοι ξεμπέρδεψαν με τα μνημόνια και το ότι η χρηματοδότηση μας ελάχιστα εξαρτάται από αυτούς δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα την ομάδα του Μαξίμου.
Εδώ και 16 μήνες το ελληνικό έθνος βρίσκεται μέσα σε ένα ακυβέρνητο καράβι, στη μέση ενός ταραγμένου ωκεανού. Το παρασέρνουν σιγά σιγά τα ρεύματα χωρίς αυτό να αντιδρά, καθώς τα πανιά του είναι σκισμένα και η μηχανή του χαλασμένη. Ο καπετάνιος και το πλήρωμα, άσχετοι όλοι τους, κάθονται και συζητούν με τις ώρες για το αν πρέπει να διαβάσουν και να εφαρμόσουν τις οδηγίες επιδιόρθωσης της μηχανής. Το σχετικό εγχειρίδιο δε τους κάθεται καλά επειδή δε χωνεύουν τους συγγραφείς του και δικαιολογούν την απραξία τους λέγοντας στους ζαλισμένους επιβάτες πως τυχόν επέμβαση τους στο μηχανοστάσιο μπορεί να ανατινάξει το πλοίο. Κι ο καιρός περνά, με το καράβι να μπάζει, να έχει αρχίσει να γέρνει και με τις τροφές να λιγοστεύουν επικίνδυνα. Κάποιοι φωνάζουν πως πρέπει επιτέλους να σταλεί SOS, όμως και πάλι ο καπετάνιος αρνείται, γνωρίζοντας πως ο διεθνής όρος για να ρυμουλκηθεί ένα καράβι που κινδυνεύει είναι να αλλάξει χέρια. Με τα παραμύθια του κατευνάζει τις φωνές διαμαρτυρίας, εκμεταλλευόμενος το φόβο και την υπερηφάνεια των επιβατών. Προτιμά ο αυτάρεσκος νεαρός πηδαλιούχος να ρισκάρει τις ζωές των αθώων παρά ν’ αφήσει το πολυαγαπημένο του τιμόνι, σα παιδάκι που κάνει πείσματα αν πάνε να του πάρουν το γλειφιτζούρι.
Περνά ωραία ο Αλέξης σα πρωθυπουργός και του φαίνεται, άσχετα με το τι λέει η μαμά του. Ποιός ξέρει πόσα χρόνια ονειρευόταν αυτά τα ουρανοκατέβατα μεγαλεία, όταν έπεφτε για ύπνο μετά από ατελείωτες αμπελοφιλοσοφίες στα φοιτητικά στέκια. Είχε αποδράσει ήδη σαν μαθητής από την σκληρή πραγματικότητα, όλα στη ζωή του έρχονταν εύκολα χάρη στην επαγγελματική επαναστατικότητα και στην κρατική γαλαντομία ∙ γαλαντομία που οφείλεται στον μισητό καπιταλισμό, αλλά αυτά δε τον απασχόλησαν ποτέ. Φαγώθηκε για να γίνει πρωθυπουργός, μετήλθε κάθε μέσου για να υπονομεύσει τις συμφωνίες με τους εταίρους, ανέτρεψε την προηγούμενη κυβέρνηση με έμμεσο συνταγματικό πραξικόπημα. Κι από τότε που πήρε το κουμάντο στα χέρια του λειτούργησε και λειτουργεί σα τυπικός ανασφαλής αγράμματος: επιμένει στο δικό του εμφανώς αποτυχημένο τρόπο και γαντζώνεται στο τιμόνι, περιμένοντας πως τα ρεύματα θα τον οδηγήσουν σε έναν παράδεισο, στη δική του Γη της Επαγγελίας.
Με φοβίζει πια ο Τσίπρας, δε με διασκεδάζει. Η διακυβέρνηση του μοιάζει να είναι πιστή εφαρμογή σχεδίου κομμουνιστικής υφαρπαγής της εξουσίας. Ανέλαβε τις τύχες τις χώρας σχηματίζοντας ανίερες κυνικές συμμαχίες με ακροδεξιούς και την Εκκλησία. Προσεταιρίστηκε διαπλεκόμενους επιχειρηματίες που έκτοτε τον στηρίζουν. Εγκατέστησε μαριονέτες του στις κορυφαίες θέσεις του ΠτΔ και του πρόεδρου του Αρείου Πάγου. Εκτός του έλεγχου των μίντια αποπειράται να ελέγχει και μεμονωμένες φωνές στον Τύπο, όπως μαρτυρούν οι πρόσφατες διαγραφές της ΕΣΗΕΑ. Κομματικοποιεί ανερυθρίαστα τη δημόσια διοίκηση, χωρίς ίχνος αξιοκρατίας. Είναι συνεχής η προσπάθεια του να κρατικοποιήσει τις τράπεζες , ώστε να ελέγξει τις χρηματοδοτήσεις αλλά και μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των πολιτών. Φτωχοποιεί συνειδητά τη μεσαία τάξη, αναδιανέμοντας μέρος της λείας στα κατώτερα στρώματα, αποθαρρύνοντας έτσι την ανάπτυξη. Οραματίζεται κολεκτιβοποίηση της βιομηχανίας, λες και ζούμε ακόμη στο 19ο αιώνα. Οι ενέργειες του στο μεταναστευτικό θέτουν σε τεράστιο κίνδυνο την κοινωνική συνοχή και ειρήνη, εκτός από την εθνική ασφάλεια. Και με τις συνεχείς καθυστερήσεις του στις διαπραγματεύσεις μας οδηγεί νομοτελειακά εκτός Ευρωζώνης, και μάλλον τελικά εκτός της Ένωσης και των ενοχλητικών ελεγκτικών θεσμών της. Και δε σταματά τα ψέμματα αυτός και οι γύρω του, ψέμματα που τους βυθίζουν ακόμη πιο βαθιά σε αδιέξοδο, ψέμματα που θα προκαλέσουν την πραγματική έκρηξη λαϊκής οργής όταν διαψευστούν οριστικά.
Είμαστε πλέον βαθιά μέσα σε μια καργαρισμένη πυριτιδαποθήκη, μια σπίθα μόνο λείπει. Οι ξένοι μας βαρεθήκαν, οι μετανάστες αποθρασύνονται, η αγορά στεγνώνει, ένα μίγμα απόγνωσης και οργής διαδεχτεί την βουβή θλίψη. Ένας βιασμός, μια κατάσχεση, ένα μεγάλο κανόνι στην αγορά μπορούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα αυτό το καλοκαίρι. Κι όμως ο Τσίπρας, αμέριμνος, συνεχίζει να παίζει με τα κουβαδάκια του στο Μαξίμου…liberal.gr
