Τα δεδομένα διακυβέρνησης είναι δεδομένα, προσδιορισμένα και συγκεκριμένα. Το διακύβευμα των εκλογών, το τρίτο μνημόνιο έχει υπογραφεί για για την επόμενη διετία.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ερίζουν και παπαγαλίζουν επί της διαδικασίας, με την οποία οδηγούμαστε στις εκλογές. Αυτού του είδους οι αιτιάσεις αποτελούν και το πρώτο απογοητευτικό βήμα του “νεοσύστατου αριστερού” σχήματος.
Δηλαδή: Αδύναμοι να παράγουν νέα πολιτική, επιδίδονται όλοι -πλην ΚΚΕ, που έχει σταθερή πλεύση- σε ασκήσεις γραφειοκρατικού τύπου, για την βελτίωση ή την διάσωση ποσοστών, προκειμένου να έχουν ρόλο σε μια “τάξη πραγμάτων” που έχει δράκο (λιτότητα, φορολογία, σκληρά μέτρα για ασφαλιστικό κ.λ.π.) αλλά χωρίς παραμύθι.
Τα υπάρχοντα κόμματα προσπαθούν να επιβιώσουν στο μεταίχμιο των αδιεξόδων μιας δομικού τύπου εμπλοκής, προϊόν της μεταπολιτευτικής πορείας, που έγινε “κουαρτέτο”, από τεράστια λάθη, στην εξαετή αντιμετώπιση και διαχείριση της κρίσης. Με λίγα λόγια, τα κόμματα αυτά είναι τελείως γυμνά. Ούτε παραμύθι ούτε εξωραϊσμούς ούτε επικοινωνιακά τερτίπια μπορούν.
Για αυτό, πέρα από τις “ψιλογκρίνιες” για το expres των εκλογών, ουσιαστικά βολεύονται και έχουν συνθηκολογήσει με τους όρους διεξαγωγής τους. Παράλληλα, ούτε οριακά διαφοροποιημένη πρόταση δεν καταθέτουν. Απλά αναζητούν, ποιος δικαιώθηκε και ποιος όχι, σε μια πορεία εγκατάστασης της φτώχειας και δυστυχώς διάλυσης της χώρας σε μεγάλο βαθμό.
Γι αυτό, αρκετοί αποδέχονται την πρωτοκαθεδρία Τσίπρα. Και επιδιώκουν καλύτερους όρους διαπραγμάτευσης, για μερίδιο στην “πολυσυμμαχική” μετεκλογική κυβέρνηση. Ή την θέση τους στο μεταβατικό σκηνικό, μήπως και διασωθούν, όχι ως φορείς αλλά κυρίως ως “παρέες” προσώπων μέχρι 2017 το αργότερο, που φαίνεται να έρχονται νέες κάλπες .
Αλλά παρέες, που δεν μπορούν να γράψουν ιστορίες ούτε ως παραμύθι, είναι έξω και από τα υστερόγραφα των στίχων του γνωστού τραγουδιού. Ακόμη και η «Χρυχή Αυγή», που πέρα από τα άλλα εμφανίζεται ως μη συστημικό κόμμα, κινδυνεύει από τον Λεβέντη, αφού με την συμμετοχή της στο δημοψήφισμα αποδέχτηκε το πλαίσιο που “θέλει να ανατρέψει”, δηλαδή το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς συμμετείχε σε μια διαδικασία διαμόρφωσης “αυτών ή των άλλων” όρων διαπραγμάτευσης.
Παράλληλα, μαζί με την άλλη “αριστερή” εναλλακτική της δραχμής, χρεοκόπησε και η εναλλακτική συμπόρευσης με Ρωσία και άλλα ευτράπελα που έλεγαν κάποιοι.
Γι αυτό, την “σφαλιάρα” στο σύστημα, σύμφωνα με τις μετρήσεις, “αναλαμβάνει” άλλος “σκληρός λεβέντης και ατσάλινος διαπραγματευτής” με την Μέρκελ. Αλλά και αυτός επιζητά να συγκυβερνήσει με τον Τσίπρα και να ορισθεί διαπραγματευτής ..
Νέα κόμματα, πραγματικά διαφορετικά, δεν έχουν ακόμη προκύψει – παρά την αναγκαιότητα – προκειμένου η συμπεριφορά αποστροφής και οργής στρωμάτων της κοινωνίας προς τα παλιά να μην οδηγεί στο να “αυτογελοιοποιείται” και η ίδια κοινωνία.
Αλλά και να εμφανίζονταν, είναι ερωτηματικό, αν θα τολμούσαν :
– Να θέσουν θέμα απαγκίστρωσης του πολιτικού συστήματος από την κομματική χειραγώγηση ;
– Να αναγνωρίσουν, ότι η πολιτική, οικονομική, κοινωνική δημοκρατία υπάρχει και πέρα από την κομματική:
– Να τολμήσουν καθαρές και ριζοσπαστικές προτάσεις αναδιοργάνωσης, αλλαγής του πολιτικού και πολιτειακού πλαισίου;
– Να θέσουν το μόνο διακύβευμα που προλαβαίνει κανείς για τις εκλογές αυτές : Το πολιτικό.
Γιατί η υπέρβαση της κυκλικότητας της πολιτικής κρίσης είναι πλέον συνθήκη για την υπέρβαση της κυκλικότητας της οικονομικής, με ή χωρίς μνημόνια. Επομένως το μόνο ουσιώδες διακύβευμα των εκλογών αυτών είναι να σπάσουμε το τείχος, ανάμεσα από την μια στην αλήθεια και από την άλλη στο ψέμα , την επιδερμικότητα και την γελοιοποίηση στο πολιτικό γίγνεσθαι. Μπορούμε ;
Υπάρχουν δυνάμεις, προλαβαίνουν να συγκροτηθούν νέες πρωτοβουλίες ; Οι επόμενες ημέρες ίσως έχουν τις απαντήσεις. Αλλιώς οι «μη συστημικοί» θα μας πάνε στα “χωράφια” αφού, μετά την Ρωσία, ανακάλυψαν την εναλλακτική στην “πρωτογενή” παραγωγή και το Plan b. Δηλαδή εν τέλει το σχέδιο των πιο νεοφιλελεύθερων κύκλων στην ΕΕ και μάλλον έτοιμο, αφού μόνο αφορμή αναζητούν για την άμεση εφαρμογή του.
Είναι το σχέδιο για δραχμή αλλά με κλειδωμένη ισοτιμία με το ευρώ. Δηλαδή ισορροπία δεύτερης ταχύτητας μελών της ΕΕ, όπου οι χώρες εκτός ευρώ θα κλειδώσουν μια ισοτιμία.
Και ουσιαστικά ο έλεγχος των νομισματικών πολιτικών θα επεκταθεί, με απόλυτο, ασφυκτικό τρόπο σε όλες τις χώρες της ΕΕ.
Αν και σε αυτούς τους σχεδιασμούς γίνουμε το πείραμα, τότε όχι μόνο μετατρεπόμαστε σε εμπόδιο ριζοσπαστικών αλλαγών στην Ευρώπη αλλά κινδυνεύουμε και με το “ανάθεμα” των άλλων λαών, ζώντας στο μεγαλείο του βασιλιά που όμως θα είναι γυμνός.
Και αυτό το παραμύθι υπάρχει… Γιατί, στην περίπτωση αυτή, πολλά χρόνια μετά από τα ερχόμενα δύο, θα είμαστε στην αναμονή του «μαύρου» Σεπτέμβρη, που θα τον διαλύει το όνειρο του “κόκκινου” Οκτώβρη που ακολουθεί και διαρκώς θα έρχεται!
