“Η κοινωνία να πάει διακοπές με σχετική ασφάλεια ότι η Ελλάδα είναι στην ευρωζώνη. Οι πολιτικοί θα μείνουμε πίσω να δουλέψουμε.”
Τρομερή η συγκίνηση βλέποντας αυτήν την οικογενειακή φωτογραφία, όλοι μα όλοι οι αρχηγοι των πολυαγαπημένων μας κομάτων, μηδέ του κ. Παφίλη εξαιρουμένου.
Εκτός από ηλιοκαμμένοι και ήρεμοι, πολιτισμένοι, ντόμπροι, να μην πω ως και αγαπημένοι, με τι λατρεία κοιτούσαν ο ένας τον άλλον όταν αντάλλασαν αβρότητες, μεγάλη η χαρά που η πατρίς είναι στα στιβαρά τους χέρια ακουμπισμένη.
Από σήμερα κιόλας, έφυγε εκείνο το τρομερό άγχος – από τότε πού ήρθε ο τεράστιος Αλέξης με τόν αναγκαίο Πάνο να σώσουν την κατάσταση. Απολάυστε πλέον ήρεμοι τις διακοπές σας.
Όσοι πάλι δεν μπορείτε, δεν χάλασε κι ο κόσμος, του χρόνου η κατάσταση θα έχει βελτιωθεί ακόμη περισσότερο. Από την στρατηγική σκακιέρας, στη στρατηγική του όπως κάτσει, του τζόκερ.
Παίζουν την Ελλάδα στα ζάρια, παίζουν μέ τις θυσίες και το μόχθο του Έλληνα και ακόμα κανείς δεν έχει καταλάβει τον γκρεμό που βρίσκεται μπροστά μας. Μάλλον δεν θέλουν να το καταλάβουν οι πολίτες της χώρας, που έχουν μάθει να τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Όλοι περιμένουν ένα θαύμα, όλοι λένε ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Αλλά δυσκολεύονται να κάνουν συγκρίσεις με το βιοτικό επίπεδο της Βουλγαρίας, της Σερβίας της Αλβανίας… Νομίζοντας ότι θα τους κοροϊδέψουμε για ακόμα μια φορά, τους κουτόφραγκους.
Όλο το πολιτικό σύστημα, εγκλωβισμένο και βραχυκυκλωμένο στους εξυπνακισμούς των τζογαδόρων κυβερνώντων, που αποκοιμίζουν με κούφια λόγια το λαό.
Στην κρίσιμη για τη χώρα περίοδο που διανύουμε, η διαχρονική πρόθεση της Τουρκίας για δημιουργία “de facto” καταστάσεων μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετουσιωθεί σε πράξη.
Πόσο μάλλον όταν μπορεί να αποτελέσει “εκτόνωση” προς δυσμάς της έντονης “πίεσης” που δέχεται στα νοτιοανατολικά σύνορά της με τη Συρία, όπου η “Κουρδική ζώνη” αρχίζει να σφίγγει.
Η Τουρκία έχει γεωπολιτική θεώρηση των πραγμάτων κι όχι κλεφτοκοτάδικη. Δεν πάει για τα πετρέλαια αλλά για το Αιγαίο, πράγμα λογικό μιας και στριμώχτηκε. Από την στιγμή που η Ελλάδα δεν μπορεί – δεν θέλει να το κρατήσει, αναμενόμενο είναι να προσπαθήσει να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις της.
Επίσης λογικά η κατάλληλη στιγμή δεν είναι τώρα, αλλά σε ένα με δύο χρόνια που οι συνεχείς περικοπές σε OPEX θα έχουν κάνει την δουλειά τους. Θα έχουν κάνει την δουλειά για αυτούς.
Η Άγκυρα μέσα από το διάλογο έχει μόνο οφέλη να αποκομίσει ακόμα και εάν δεν υπάρξει συμφωνία, καθόσον όταν οι μονομερείς της διεκδικήσεις γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, μετατρέπονται στα μάτια της διεθνούς κοινότητας σε πολιτικά “νομιμοποιημένες” διμερείς διαφορές.
Απέναντι σε αυτή την τακτική της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, από ελληνικής πλευράς προβάλλονται η ανάγκη περί διασφαλίσεως κλίματος “μη πολέμου” ή “μείωσης της έντασης στο Αιγαίο”, καθώς και η ανάγκη περί μιας γενικώς “αναγκαίας” ελληνοτουρκικής φιλίας η οποία θα αποτελέσει τη βάση για “βήμα προς βήμα” βελτίωση των σχέσεων.
Με την τακτική του διαλόγου μπορεί να επιτυγχάνεται η απώθηση απειλητικών καταστάσεων που δημιουργεί σταθερά και επίμονα η Τουρκία, πρέπει όμως στο πλαίσιο του να καταστούν σαφή δύο καίρια ζητήματα.
Αφενός τι θα συνιστούσε ελληνική επιτυχία σε έναν πολιτικό διάλογο με την Τουρκία, αφετέρου δε ποια θα ήταν η αποδεκτή από την Αθήνα εικόνα των ελληνοτουρκικών πραγμάτων και κυρίως ποια η θέση της Ελλάδας στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο μετά τον τερματισμό ενός “επιτυχούς” διαλόγου Αθήνας – Άγκυρας.
Η συμμετοχή σε ένα πολιτικό διάλογο με την Τουρκία απαιτεί καθαρό σχέδιο για έναν καλά υπολογισμένο “συμβιβασμό”, καθώς και ένα συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, ώστε να αποκλεισθεί κάθε περίπτωση υποχώρησης ή εμπλοκής σε χρονοβόρες και αδιέξοδες συνομιλίες, οι οποίες επιδεινώνουν τη θέση της Ελλάδας αλλά ουδόλως ζημιώνουν την τουρκική πλευρά.
Τα ζητήματα των χωρικών υδάτων, της υφαλοκρηπίδας και της χάραξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, εφόσον λύνονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα επηρέαζαν καθοριστικά τη γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας από τα Δαρδανέλια ως την Ανατολική Μεσόγειο.
Η Αθήνα έχει να αντιμετωπίσει μια νέα “ναυτική στρατηγική” εμπνεύσεως του κ. Νταβούτογλου, δια της οποίας η Άγκυρα θέλει να παγιώσει μια “ζώνη ασφαλείας” στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, να επιβάλει σταδιακά (με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα) μια “συγκυριαρχία” με την Ελλάδα ως τον 25ο Μεσημβρινό στο Αιγαίο και να αρνηθεί την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου, μέσω της οποίας ενώνονται οι ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου.
