Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το κατάντημα ορισμένων στη Ν.Δ. Αρκεί μία φωτογραφία ενός πρώην υπουργού της με τον Τσίπρα στο περιθώριο μιας κοινωνικής εκδήλωσης για να αρχίσει στο διαδίκτυο ένα υποκινούμενο γαϊτανάκι ερμηνειών, φιλολογίας και συνωμοσιολογίας για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τον ολιγόλεπτο διάλογο δύο πολιτικών αντιπάλων. Δύο αντιπάλων της ίδιας πολιτικής γενιάς, οι οποίοι έχουν όμως την παιδεία να συνομιλούν μεταξύ τους χωρίς να θεωρούν ο ένας τον άλλον εχθρό.
Θα μπορούσα να αποκαλύψω ότι το ζήτημά τους είναι τα εθνικά θέματα και οι πιέσεις που δέχεται η πατρίδα σε διάφορα μέτωπα, αλλά ούτως ή άλλως δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει αυτό όσους επενδύουν στη θεωρία του πολιτικού απομονωτισμού της φιλελεύθερης παράταξης. Στη θεωρία της «μικράς και εντίμου δεξιάς παράταξης», αρκεί να είναι ένα μαγαζάκι που το ελέγχουμε. Ο,τι και να ελέχθη, δεν τους νοιάζει, γιατί στην πραγματικότητα ένα κέντρο αποφάσεων στη Ν.Δ. επενδύει στη συρριζοφοβία εν όψει των εσωκομματικών εκλογών της Κυριακής.
Οποιος τυχόν υποψήφιος αρχηγός τολμήσει να μιλήσει για συνεννόηση, εν όψει της δύσκολης άνοιξης, στο Σκοπιανό και το Κυπριακό κατατάσσεται αυτομάτως στη λίστα των υπόπτων. Ο νεομακαρθισμός και ο Ψυχρός Πόλεμος επανακάμπτουν δριμύτεροι στο εσωτερικό της κεντροδεξιάς παράταξης δεκαετίες μετά τη λήξη του δεύτερου. Το βασικό ερώτημα που προκύπτει όμως εν προκειμένω είναι «με ποιο ηθικό δικαίωμα διεξάγεται αυτή η καμπάνια της συριζοφοβίας; Ποιοι μιλούν; Μήπως αυτοί που έσκυψαν, γονάτισαν και φίλησαν τα πόδια των κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και συνεργάστηκαν μαζί τους για να πάρουν καρέκλα; Μιλούν οι πασοκόδουλοι της παράταξης για συνεργασίες;
Ελάτε τώρα, ας συνέλθουμε! Υπήρξε τίποτε πολιτικά πιο απαράδεκτο για την κεντροδεξιά παράταξη από τη συμπόρευση με το μειοδοτικό παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της κυβέρνησης Παπαδήμου; Υπήρξε τίποτε πιο απαράδεκτο από τη συνεργασία της Ν.Δ. με αυτούς που ήθελαν να θάψουν την παράταξη και τον Καραμανλή με εξεταστικές, προανακριτικές και λοιπές αθλιότητες; Με κομματικούς στους οποίους δεν έπρεπε να δίνει τα χέρια της η Ν.Δ. για να μη λερωθεί; Υπήρξε τίποτε πιο απαράδεκτο από τον διορισμό κορυφαίων υπουργών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, συνεργατών του πρώην πρωθυπουργού σε θέσεις χλιδής στο εξωτερικό για λόγους εσωκομματικούς, πολιτικούς, καμιά φορά και… ενδοοικογενειακούς; Αν κάποιοι τα ξέχασαν και κουνούν το δάχτυλο και από πάνω, εμείς όχι.
Αντιθέτως, υπάρχουν σημειώματα της εποχής εκείνης με τα οποία διαμαρτυρόμασταν ότι η παράταξη κατάντησε συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ. Μαθήματα πολιτικής συμμαχιών για τη μελλοντική Ν.Δ. δεν μπορούν να παραδίδουν εκείνοι που -για το καλό της πατρίδας, ας το δεχτώ- απαιτήθηκε να συμπορευτούν με ό,τι περισσότερο σάπιο διέθετε το πολιτικό σύστημα την περίοδο εκείνη. Με τα υπολείμματα του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Αν, μάλιστα, μπουν στον κόπο κατόπιν εορτής να δουν με ποιους συναγελάζονταν, θα αντιληφθούν ότι η Ν.Δ. συνεργάστηκε τότε με άτομα μειωμένης εθνικής ευαισθησίας, όχι με ερασιτέχνες τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε αυτομάτως το ερώτημα που έπρεπε να θέτει κανείς στον εαυτό του είναι «με ποιους άραγε είναι χειρότερο να συνεργάζεσαι, με μειοδότες ή με ερασιτέχνες;» Οταν, λοιπόν, διυλίζεις τον κώνωπα και καταπίνεις την κάμηλον προκειμένου να συκοφαντήσεις την τάση για εθνική συνεννόηση ως ελάττωμα σε μια εσωκομματική διαδικασία, τότε κάτι πολύ προβληματικό υπάρχει μέσα σου.
Η εθνική συνεννόηση υπό καθεστώς κρίσιμων περιστάσεων είναι χάρισμα, όχι ελάττωμα. Δυστυχώς, όμως, με τους νεοφώτιστους που μπλέξαμε στη Ν.Δ., οι οποίοι δεν έχουν μυρωδιά παράταξης -δεν τους ενδιαφέρει, λογικό είναι, οι πόρτες άνοιξαν χωρίς να υποβληθούν σε έλεγχο παραταξιακού DNA-, πρέπει να εξηγούμε και τα αυτονόητα..dimokratianews.gr
