Έχετε δει ποτέ σας δεξιόν που αριστερίζει στα γεράματα; Σπάνιο φαινόμενο, και ο αριστερισμός του είναι επιλεκτικός, τον κάνει ενίοτε χαριτωμένον, αλλά αναποτελεσματικόν . Συμβάλει στην τόνωση μιας φυλής αναρχικών που αυτοθαυμάζεται στον καθρέφτη, ή παρουσιάζεται με βασανισμένη συνείδηση που καταλήγει σε ηθικολογίες.
Απεναντίας, η Ελλάς είναι γεμάτη αριστερούς που λάκκισαν, «συνήλθαν», «έβαλαν μυαλό». Προσέξτε πόσες φορές ο Κύρτσος αστειεύεται με το κνίτικο παρελθόν του, να μη μνημονεύσω τον Πάγκαλο. Κι αν βγούμε από τον χώρο του ΚΚΕ και παρατηρήσουμε τον θηριώδη αριθμό «αναθεωρητών», τέως κινέζων, αριστεριστών και λοιπών του χώρου που την καταβρήκαν ως υπουργοί, περιφερειάρχες, δημαρχαίοι και στελέχη πιο συντηρητικών κομμάτων, θα χάσετε τον λογαριασμό.
Άρα, στην περίπτωση ενός σαραντάρη που έσκιζε μνημόνια και προκυνούσε σε Σκοπευτήρια, η μεταστροφή ενοχλεί τους παλιούς συντρόφους του, αλλά χαμπάρι δεν παίρνει ο καθημερινός ψηφοφόρος που έχει γανωθεί η πλάτη του από καθημερινές προσβολές της αξιοπρέπειάς του.
Αυτό που είναι έγκλημα καθοσίωσης για το στελεχικό δυναμικό της Αριστεράς, είναι ένδειξη ευστροφίας και ικανότητας στον στίβο των σχολιαστών καφενείου. Ο Τσίπρας, γι αυτούς,εκπροσωπεί μια τάση που νοιώθεται.
Σε μία κοινωνία που ο παππούς έπρεπε να υπογράφει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και ο πατέρας άλλαζε κόμματα ανάλογα με το συμφέρον του, το να βγαίνει ο εγγονός άγριο νιάτο και να καταλήγει ηγέτης είναι η χαρά κάθε παρέας ηλικιωμένων που πίνει καφεδάκι τα απογεύματα και σχολιάζει τον ΕΝΦΙΑ με τον ταξιτζή.
Επομένως;
Επομένως, η εμμονή στην «προδοτική στάση» και την «ένταξη στην μνημονιακή οικογένεια» ηχεί μάλλον ως έπαινος σε συγκεκριμένες ηλικιακές ζώνες. Αδίκως ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου τον καρφώνουν συστηματικά.
Στις δέκα φορές που εμφανίστηκε ο Λαφαζάνης στο γυαλί πρόσφατα, τις τέσσερις ήταν έτοιμος να πετάξει τα καλώδια και να φύγει, είτε επειδή τον έριξαν μοναχό του στο στούντιο, είτε επειδή δεν μίλησε πολύ. Έδωσε την εικόνα κλειστοφοβικού όντος. Και το κυριότερο, Σιθάσπι, προς Θεού, να μη λησμονηθεί, ως υπουργός ανέλαβε τον Πούτιν και τα πετρόλια, αλλά δεν τα κατάφερε σε κανένα από τα δύο.
Όσο για την Ζωή, όλο και περισσότερο απομιμείται το άτυπο δικαίωμα του Προέδρου ενός δικαστηρίου ασπρόμαυρης ταινίας, ή σε σήριαλ του τύπου «η Θέμις έχει κέφια» όπου ο Πρόεδρος κάνει παρατηρήσεις συνεχώς, μαλώνει τους δικηγόρους, βαράει την κουδούνα και προκαλεί «γέλωτα στο ακροατήριο», παραμένοντας πάντως ο τιμητής που φορτώνει την ποινή στον ένοχο. Και μια Πρόεδρος Βουλής, δεν μπορεί να επιβάλει παρά ποινές λοχία σε φαντάρια,ή να κλείσει κανένα μικρόφωνο πολυλογά.
Ωστόσο…
…ο τακτικιστής Τσίπρας και η ομάδα του, δείχνουν να μεγαλύνουν την πραγματική τους επιρροή στους ψηφοφόρους, γεγονός που μπορεί να είναι αληθινό εν μέρει, αλλά ανάμεσα στην πραγμάτωση ή στην αποτυχία του υπάρχει ένα αγκάθι: ο Τσίπρας εμφανίζει συμπτώματα δειλίας.
Είναι παραπάνω γαλίφης από το νενομισμένο.
Καθυστερεί αναίτια ή από άρρητους λόγους αποφάσεις που έπρεπε να πάρει και να υλοποιήσει από καιρό. Στον Ράλλη και στον Κανελλόπουλο, το έβλεπες αυτό καθαρά, αλλά οι οπαδοί του Καραμάνλαρου τους έλεγαν «μορφωμένους πλην χαλβάδες» και ξεμπέρδευαν. Και ο Ανδρέας θάμπωσε στα τελευταία του, όταν έκοψε τις πολλές απολύσεις στο πιτς φιτίλι.
Ο Τσίπρας, στους μήνες που έμεινε πρωθυπουργός, στοιχηματίζω πως δέχτηκε τα λιγότερα αιτήματα φορέων «να δούνε τον πρωθυπουργό να επιληφθεί του ζητήματός των».
Αποπνέει αδιόρατη ραθυμία και διάθεση να δουλεύει ως κεφαλή μιάς σύσκεψης. Ενώ οι φήμες που τον θέλουν να μένει σιωπηλος την ώρα που οι κολλητοί του, από διάφορες προελεύσεις σφάζονται μεταξύ τους, μπορεί να μη είναι αβάσιμες.
Υπάρχει κάτι ανησυχητικό στον προεκλογικό του σχεδιασμό;
Ένα και μόνο: να νομίζει πως παραμένει αριστερός, ο ίδιος και η συνοδεία του, αλλά και το πλήθος που θα τον ψηφίσει.
Ετσι και δηλώσει πως η χώρα πρέπει να περάσει φάση προσγειωμένης σοσιαλδημοκρατίας, για παράδειγμα, θα στείλει τους εισοδιστές της «Λαϊκής Ενότητας» στον χώρο της Αριστεράς που μπαίνει στα χωράφια του ΚΚΕ, κι αυτή είναι μιά τακτική που αποδείχτηκε διαχρονικά ανθυγιεινή από την εποχή της ΕΔΑ και του 1968.
Δρόμος χωρίς επιστροφή, επιστροφή στο “σωστό” δρόμο…
Το ΠΑΣΟΚ που απόμεινε θα αισθανθεί τον απορροφητήρα της ηλεκτρικής σκούπας των δύο πρώτων κομμάτων. Αν παίξουν ματάκια με στελέχη του Ποταμιού που παραμένει οργανικά ακέφαλο, θα έχουν μια δεξαμενή κάπως στερεοτυπικών ιδεών και πρόθυμους φορείς της στη διάθεσή τους.
Αλλα αν ο Τσίπρας αρχίσει νέες κεντρικές επιτροπές και αλλαγές ονομάτων στον παλιό καμβά, χωρίς να τολμήσει τομές, μια νέα παρτίδα αμφισβήτησης θα γεννηθεί και θα ακμάσει, ιδίως αν τα πάει καλά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Εννοώ ότι Πανούσηδες μπορεί να δεχτεί όσους θέλει, αλλά τους Μητρόπουλους είναι καλό να τους κρατήσει σε εγκάρδια αχρηστία, μου είπε ο Αρτεμίδωρος.
Μεϊμαράκης: φαινόμενο ή διάλειμμα;
Ο Μεϊμαράκης πηγαίνει by the book ,αλλά μένει να αποδειχτεί αν το βιβλίο οδηγιών του είναι του Κλάουζεβιτς ή το Νεκρονομικόν. Οφείλει να υποστηρίξει, τρόπος του λέγειν, το Σύνταγμα και την Λαϊκή Ενότητα έως την Σύσκεψη των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την Πέμπτη που μας έρχεται, αλλά με τις πρώτες δημοσκοπήσεις θα αφοσιωθεί στην κάποια αύξηση που θα πάρει από κοψοχέρηδες τέως οπαδούς του και μετά θα λιανίσει ό,τι μπορεί από τους Ανέλους.
Και η Ευρώπη;
Εκεί, εκεί, κατά την τελευταία εβδομάδα που οι Έλληνες θα νομίζουν πως αγωνίζονται υπέρ του Δικαίου, των Ελπίδων και της Ηθικής, εάν σκάσει μιά πληροφορία, από κανέναν Σουλτς, από κανέναν Ντάισενμπλουμ πως «νομίζει ότι οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί βλέπουν με συμπάθεια μια παράταση των ελληνικών δανειακών υποχρεώσεων για μισόν τουλάχιστον αιώνα, αρκεί να τηρηθούν τα υπεσχημένα ή λελογισμένα και επαρκώς κοστολογημένα μέτρα που ενδεχομένως αντικαταστήσουν μερικές ,εν μέτρω, προβλέψεις της Σύμβασης, αλλά έχουμε πολλή δουλειά ως τότε»,σημαίνει ότι ποντάρουν στον Τσίπρα, άν και μυστικός τους πόθος θα παραμείνει η Μαντίνεια.
Τι είναι η Μαντίνεια;
Κατά τον Ξενοφώντα, στο τέλος των «Ελληνικών» του, συνεληλυθύιας γαρ σχεδόν απάσης της Ελλάδος και αντιτεταγμένων, ουδείς ήν όστις ουκ ώετο, ει μάχη έσοιτο, τους μεν κρατήσαντας άρξειν, τους δε κρατηθέντας υπηκόους έσεσθαι. Ο θεός ούτως εποίησεν ώστε αμφότεροι μεν τρόπαιον ως νενικηκότες εστήσαντο, τους δε ισταμένους ουδέτεροι εκώλυον, νεκρούς δε αμφότεροι μεν ως νενικηκότες υποσπόνδους απέδοσαν,αμφότεροι δε ως ηττημένοι υποσπόνδους απελάμβανον, νενικηκέναι δε φάσκοντες εκάτεροι, ούτε χώρα ούτε πόλει, ουτ΄αρχή ουδέτεροι ουδέν πλέον έχοντες εφάνησαν ,ή πριν την μάχην γενέσθαι. Ακρισία δε και ταραχή έτι πλείων μετά την μάχην εγένετο ή πρόσθεν εν τη Ελλάδι.
Εμοί μεν δη μέχρι τούτου γραφέσθω. Τα δε μετά ταύτα, ίσως άλλω μελήσει.
