Γραφει ο Φανης Ουγγρινης…Διχόνοια: Ο φανατισμένος χωρισμός ενός ανθρώπινου συνόλου, μιας ένωσης προσώπων όπως μιας οικογένειας, ενός συλλόγου, μιας εταιρείας, ενός κόμματος, ενός έθνους, ο οποίος οφείλεται στην ασθενή συναντίληψη των μελών του συνόλου για το κοινό παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όταν φθάνει η ώρα ης ρήξης, αυτή η ασθενής συναντίληψη οδηγεί μια απλή διάσταση απόψεων σε σύγκρουση που μπορεί να είναι και μέχρις εσχάτων. Η εμμονή της κάθε πλευράς στην δική της εκδοχή της πραγματικότητας αποκλείει τον οποιονδήποτε γόνιμο διάλογο που υπό άλλες συνθήκες θα ισχυροποιούσε το υπό συζήτηση ανθρώπινο σύνολο. Κι όταν συμβαίνει αυτό το βλαβερό και οδυνηρό γεγονός, τούτο είναι πάντοτε επακόλουθο ανεπαρκούς άσκησης ηγεσίας από την ελίτ, η οποία δεν μερίμνησε για να εμπεδώσει το πολύτιμο κοινό αφήγημα στα μέλη του συνόλου.
Η ευεργετική συναντίληψη, το συνδετικό κονίαμα κάθε κοινωνίας, συνηθίζεται να ονομάζεται Ομόνοια. Έχουμε και μια πλατεία στην πρωτεύουσα μας μ’αυτό το όνομα. Μια πλατεία που, εντελώς συμβολικά, έχει καταντήσει κακάσχημη και αφιλόξενη. Η πρώτη Διχόνοια προέκυψε με τον εμφύλιο των επαναστατημένων, που είχαν χωριστεί σε Αγγλικό, Γαλλικό, και Ρωσικό κόμμα. Αιτία της διένεξης η επιλογή του μεταΟθωμανού δυνάστη της χώρας. Ο οικογενειακός αυτός καυγάς έληξε με την επέμβαση των ξένων δυνάμεων και την επιβολή της θέλησης τους για δημιουργία ενός βιώσιμου κράτους στη νότια απόληξη της Βαλκανικής. Για να συγκροτηθεί όμως ένα έθνος, το μίγμα ελληνόφωνων, αλβανόφωνων, βλαχόφωνων και σλαβόφωνων που κατοικούσαν σε αυτό που ονομάζουμε ελλαδικό χώρο έπρεπε να κοινωνήσει σε έναν συνεκτικό μύθο, αυτό που σήμερα συνηθίζουμε να αποκαλούμε αφήγημα, καθώς η ελληνορθόδοξη πίστη δεν ήταν επαρκής. Κι έτσι, στα πλαίσια του τότε μοδάτου ρομαντισμού, γεννήθηκε η παραδοσιακή ελληνική ταυτότητα, εκείνη των απογόνων του Περικλή, του Αριστοτέλη, του Σοφοκλή, του Πραξιτέλη, του Μεγαλέξανδρου, του Δεινοκράτη, του Πύρρου, και, τσούπ, του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Ιουστινιανού, της Αγίας Ειρήνης, του Βουλγαροκτόνου, των Παλαιολόγων (τελευταία μάθαμε και για έναν Γεώργιο Πλήθωνα), του Κολοκοτρώνη, του Παπαφλέσσα, του Διάκου, της Μαντώς Μαυρογένους, των Υψηλάντηδων και της Μπουμπουλίνας…
Είχαμε κι άλλους Μεγάλους Διχασμούς στη πορεία. Την φαγωμάρα ανάμεσα στους οπαδούς Τρικούπη και Δεληγιάννη την τερμάτισε το Γουδί. Τον καυγά Βενιζελικών-βασιλικών ο Μεταξάς. Τον Εμφύλιο η αποφασιστικότητα των Αμερικανών. Την διαμάχη που ξεκίνησε ουσιαστικά μετά την δολοφονία Λαμπράκη η Χούντα. Όπως παρατηρεί κανείς, οι Διχόνοιες μας τελείωναν πάντα είτε με την επέμβαση των ξένων, είτε με κάποιο πραξικόπημα. Αυτό όμως δεν συνέβη το ’74, όταν την γύψινη «ομόνοια» της χούντας διαδέχτηκε μια δημοκρατική, δηλαδή αυτό το φαινόμενο που ονομάζουμε Μεταπολίτευση. Η ευτυχής αυτή τροπή πιθανότατα οφείλεται στην κυπριακή τραγωδία, που υπήρξε ο καταλύτης για την εθνική συμφιλίωση μεταξύ αστών και κομμουνιστών, που έμπειροι πια είδαν το μέλλον της ίδιας της να τίθεται υπό αμφισβήτηση. Το νέο αφήγημα ήταν ομολογουμένως περιεκτικότατο και ενσωμάτωσε όλο το παραδοσιακό, εμπλουτίζοντας το με κάπως πιο εναλλακτικούς ήρωες απ’όλες τις εποχές. Εθνική αντίσταση, 114, Παναγούλης, Πολυτεχνείο, όλοι μαζί στην μεγάλη πορεία για την πραγμάτωση του δημοκρατικού ιδεώδους, αυτού που μας στερούσαν από κοινού για τόσο καιρό οι άθλιοι Αγγλοαμερικανοί και το πειθήνιο όργανο τους , το Στέμμα, οι βολικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι της νέας πολιτικής ελίτ. Την θέση του ως πυλώνες της καθεστηκυίας τάξης ανέλαβαν ο …εκδημοκρατισμός του κράτους και ο …ευρωπαϊκός προσανατολισμός. Κι όλα κύλησαν ωραία, με μπόλικη ακριβοπληρωμένη «κοινωνική συνοχή» μέχρι το 2010, οπότε ξεκίνησε ο νέος κύκλος Διχόνοιας, αυτός ανάμεσα σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς. Κι η απαρχή αυτού του νέου, ευτυχώς ψυχρού εμφυλίου πολέμου σημαίνει για μένα και το τέλος της αμφιλεγόμενης Μεταπολίτευσης.
Είμαι βέβαιος λοιπόν πως, εφόσον συμφωνείτε με την συλλογιστική μου, θα χαρείτε ιδιαίτερα μαθαίνοντας πως η Ομόνοια επέστεψε και πάλι στην πατρίδα μας αυτό το αλλόκοτο καλοκαίρι, με την ταυτόχρονη νίκη των Αντιμνημονιακών και την άμεση προσχώρηση του Αλέξη μας στις τάξεις των Μνημονιακών και κατόπιν τον εκλογικό αφανισμό των εσωκομματικών αντιπάλων του. Ένα νέο αφήγημα πρόκειται να προκύψει λίαν συντόμως, ας το πούμε Μεταμνημονιακό, δεν ξέρω όμως αν ο Τσίπρας είναι όντως αυτός που έχει τις πνευματικές και ψυχικές ικανότητες που απατούνται για να το μορφοποιήσει και να το επιβάλλει. Η…δεκαεπτάωρη διαπραγμάτευση και το μοβόρικο δερμάτινο flight jacket σίγουρα δεν αρκούν. Μην ξεχνάτε άλλωστε πως, μετά το τέλος του Εμφυλίου, πολλοί ήταν οι άσημοι πρωθυπουργοί που πέρασαν από την πρωθυπουργική καρέκλα, μέχρι να φτάσουμε στον Καραμανλή και στην πρώτη μακρόπνοη απόπειρα του για την δημιουργία ενός πραγματικά ευνομούμενου μα και εύρωστου δυτικού κράτους….
