Γράφει ο Μάκης Σπυράτος*… Διαβάζοντας την είδηση για την πιθανή αυτοκτονία του Κυριάκου Μαμιδάκη της Jet Oil λόγω υπαγωγής της εταιρίας του σε καθεστώς προσωρινής προστασίας από τους πιστωτές της θυμήθηκα τις αδιανόητες ανοησίες που διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες περί ευθύνης μετόχων Ανώνυμων Εταιριών, από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τις διαφορές ΑΕ, ΕΕ, ΟΕ, προσωπικής εταιρίας, κλπ
Εκφράζουν με βεβαιότητα άποψη άτομα που δεν έχουν πάρει το παραμικρό ρίσκο στη ζωή τους, δεν έχουν αισθανθεί ποτέ την αγωνία “να πληρώσω την επιταγή στην ώρα της μην σφραγιστεί”, ή “αν δεν πληρώσει ο Ψ πελάτης στην ώρα του πως θα ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου”, δεν πήγαν ποτέ στην τράπεζα να πάρουν δάνειο με εγγύηση την όποια προσωπική τους περιουσία προκειμένου να αναπτύξουν της επιχείρηση τους, δεν είχαν αϋπνίες από το άγχος διότι δεν συγκεντρώθηκαν τα χρήματα τις μισθοδοσίας.
Αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά της δόλιας πτώχευσης που τιμωρείται μέσω της δικαστικής οδού (άμεσα σε ευνομούμενα κράτη και ίσως να τιμωρηθεί σε failed states) και επιχειρηματικότητας που λειτουργεί μέσω ανταγωνιστικότητας χωρίς στρεβλώσεις και δυσκολίες πρόσβασης. Δεν αισθάνθηκαν την πίεση ότι “έπεσαν οι πωλήσεις” πως θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας, “δεν πέτυχε το νέο προϊόν” πως θα καλύψουμε τη ζημιά κλπ.
Νομίζουν ότι όποιος φέρει τον τίτλο του επιχειρηματία είναι οπωσδήποτε κλέφτης “γιατί αλλιώς πως έκανε λεφτά; κάπως τα έκλεψε” δεν έχουν την παραμικρή ιδέα πως δημιουργείται ο πλούτος και πόσο εύκολη και οριακή είναι η αποτυχία από μια αβλεψία.
Θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά έχω εργαστεί ή συνεργαστεί μικρά ή μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα σε διάφορες χώρες, τέτοια έχθρα και φθόνο προς την επιχειρηματικότητα από σημαντική μερίδα πολιτών όσο στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει πουθενά.
Η μονοδιάσταση αντίληψη αυτών που εκφέρουν τέτοιες απόψεις είναι:
- Ο επιχειρηματίας είναι εξ ορισμού κλέφτης και ταξικός εχθρός διότι κλέβει την υπεραξία των εργαζομένων, ή γενικά κάτι κλέβει.
- Ο εργαζόμενος έχει πάντα δίκιο ακόμα και αν κλέβει την επιχείρηση διότι κάπως θα τον κατανάγκασε ο επιχειρηματίας.
- Τα κέρδη προηγούμενων χρήσεων δεν ανήκουν στον επιχειρηματία “τόσα έβγαλε να βάλει και άλλα” έστω και αν η επιχείρηση δεν είναι πια ανταγωνιστική, έστω και αν βαρέθηκε ο επιχειρηματίας τη δουλειά και θέλει να την κλείσει διότι πια δεν έχει κίνητρο .. όχι πρέπει να τη διατηρήσει και να αναλαμβάνει ΑΥΤΟΣ τον κίνδυνο πχ να πάει αυτόφωρο για μη έγκαιρη καταβολή του δώρου Χριστουγέννων
- Δεν πρέπει να γίνονται απολύσεις ούτε μειώσεις μισθών άσχετα με την πορεία της επιχείρησης, αν είναι ζημιογόνα δεν μας νοιάζει να κόψει το λαιμό του να βρει χρήματα.
- Οι υπάλληλοι που “βάζουν πλάτη” σε κάποιες δυσκολίες είναι “πουλημένοι και γλείφτες των αφεντικών”
Αυτές τις αντιλήψεις μοιράζεται σημαντική μερίδα συμπολιτών, ευτυχώς συναντώ καθημερινά εργαζόμενους που δεν συμμερίζονται τίποτα από αυτές τις ισοπεδωτικές αντιλήψεις, και για αυτό το λόγο προσπαθώ να παραμείνω αισιόδοξος για το μέλλον.
