Toυ Φάνη Ουγγρίνη
Ας δούμε τα γεγονότα από την αρχή. Με το ξεκίνημα της η κυβέρνηση αυτή ανήγαγε σε κορυφαία επιδίωξη της τη μείωση του χρέους, το οποίο όμως θα αρχίσει να επιβαρύνει ουσιαστικά τον προϋπολογισμό μετά το 2022. Δυσερμήνευτη προσέγγιση, όταν το ζητούμενο έιναι η μεγέθυνση του ΑΕΠ και η μείωση της ανεργίας, στόχοι που λογικά μπορούν να επιτευχθούν με αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων. Ίσως κάποιοι γνωστοί ανόητοι παράγοντες του Μαξίμου είχαν/έχουν την αστεία εντύπωση πως ένα κούρεμα το χρέους θα επιτρέψει την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές ομολόγων, και έτσι θα ξαναρχίσει η κρατική σπατάλη με δανεικά. Πάντως για δικούς του, αποκλειστικά καταστατικούς λόγους, το ΔΝΤ στήριζε επί μακρόν την ελληνική επιδίωξη.
Βλέποντας την άκαμπτη στάση των ευρωπαίων σχετικά με το θέμα, το Ταμείο άρχισε σταδιακά να διαφοροποιεί τη θέση του, εστιάζοντας περισσότερο στην βιωσιμότητα του χρέους, δηλαδή στη σχέση του ρυθμού αποπληρωμής του ως προς το ΑΕΠ. Και φυσικά επιμένοντας πως η οποιαδήποτε διευθέτηση θα πρέπει να σχετίζεται με εφαρμοζόμενες μεταρρυθμίσεις. Έτσι, μετά το φθινόπωρο, η κυβέρνηση άρχισε να στοχοποιεί το –άχρηστο πλέον-ΔΝΤ, χαρακτηρίζοντας το τάχα μη συνεργάσιμο και ανελαστικό, επειδή απλώς αυτό εστιάζει σε θεμελιώδη μακροοικονομικά ζητήματα, όπως το ασφαλιστικό και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Προφανώς ο Τσίπρας κατανόησε πως ό,τι κι αν επιτύχει αναφορικά με το χρέος δεν πρόκειται να του εξασφαλίσει παραμονή στην κυβέρνηση, και πως δεν θα γλιτώσει έτσι τη μοίρα του Σαμαρά, ο οποίος χτύπησε πάνω στον ίδιο ακριβώς τοίχο.
Την τελική επίθεση της κυβέρνησης κατά του ΔΝΤ την ξεκίνησε πλαγίως ο ΠτΔ, με την λυρική τοποθέτηση του περί Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού. Και μια βδομάδα αργότερα ξέσπασε το σκάνδαλο με την «διαρροή» του Wikileaks, όπου Τόμσεν και Βελκουλέσκου συζητούν για γνωστά θέματα, επαναλαμβάνουν τις γνωστές θέσεις του ταμείου και των λοιπών εταίρων, αναλύουν τις πιο πιθανές προοπτικές της Ελλάδας και καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα με κάθε πολιτικολογία καφενείου, πως δηλαδή η χώρα μας δεν θα προχωρήσει σε συμβιβασμό αν δεν φτάσει στο αμήν από λεφτά. Κοινώς, έλα παππού μου να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφα σου. Παρά το τετριμμένο της υπόθεσης, Γεροβασίλη, Παυλόπουλος, Τσίπρας και ο εσμός των φιλοκυβερνητικών παπαγάλων, με θαυμαστή ετοιμότητα, εγκαλούν συντονισμένα το σύνολο των δανειστών για συνωμοσίες, διαχειριστική ανεπάρκεια, κακό σχεδιασμό και ιδεοληπτικές εμμονές. Ναι, όλα αυτά ειπώθηκαν από τους Συριζαίους & Σια, τους παγκόσμιους ρέκορντμαν του θράσους.
Δε ξέρω αν και πόσο…μάσησε η εγχώρια κοινή γνώμη, πάντως οι ξένοι σίγουρα δεν κούνησαν βλέφαρο. Η Λαγκάρντ, με εμφανώς τυπική ευγένεια, καταχέριασε άσχημα τον Τσίπρα, οι δε Γερμανοί επανέλαβαν πως συμφωνία χωρίς το ΔΝΤ δεν μπορεί να ισχύσει. Και το χειρότερο έιναι πως η διεθνής κοινότητα θεώρησε την ελληνική πλευρά ως υπεύθυνη για την παρακολούθηση, για τον απλούστατο λόγο πως το Wikileaks υποκλέπτει αρχεία και όχι συνομιλίες, καθώς με προγράμματα δουλεύουν οι άνθρωποι, και όχι με κοριούς. Τώρα πια, εκτός από ανοργάνωτοι, κουτοπόνηροι, ιδεοληπτικοί και άσχετοι, οι διαπραγματευτές μας θα θεωρούνται και το χειρότερο όλων, θα θεωρούνται άτιμοι. Τεράστια εθνική ήττα για μια αμφίβολη εσωτερική επικοινωνιακή νίκη. Δείγμα απελπισίας.
Όσοι λοιπόν λένε και γράφουν πως ο Τσίπρας παίζει τα ρέστα του και πως θα ξαναδούμε σκηνικά του 2015, στηρίζονται στη λογική. Στη λογική στηρίζονται και όποιοι πιστεύουν πως η τελική χρεωκοπία έιναι προ των πυλών. Λογικοί επίσης είναι αυτοί που ανησυχούν για ενδεχόμενο πολιτειακής εκτροπής, δεδομένου πως μια τόσο αδίστακτη ομάδα δε μπορεί παρά να έχει πολύ χαμηλούς ηθικούς φραγμούς. Και φυσικά απόλυτα λογικοί είναι κι εκείνοι που φοβούνται εθνική καταστροφή, λόγω της ωρολογιακής βόμβας που ονομάζεται μεταναστευτικό, συνδυασμένης με την επικρατούσα αστάθεια στη στριμωγμένη Τουρκία. Όμως, ταυτόχρονα, λογική είναι και η θέση πως η υπεύθυνη αντιπολίτευση δεν μπορεί να επιβάλει εκλογές υποδαυλίζοντας την αγανάκτηση, και πως θα πρέπει να πείσει τον λαό βάσει ενός ρεαλιστικού μα και πραγματικά ισορροπημένου σχεδίου μακράς πνοής. Ενός σχεδίου για τα πάντα, και όχι μόνο για την οικονομία. Συνεπώς, πού καταλήγουμε?
Ο Τσίπρας έπαιξε πέρυσι το γεωπολιτικό χαρτί άτσαλα, και ως γνωστόν δε του βγήκε. Επιμένει να το παίξει και φέτος, γνωρίζοντας πως τα μέτρα που προβλέπουν η αξιολόγηση και η όποια ρύθμιση του χρέους θα σημάνουν το τέλος του κόμματος του, όπως το γνωρίζουμε ως τώρα. Το χάος με τους μετανάστες, έργο κυρίως δικό του, αναπτέρωσε της ελπίδες του. Σα τυπικός θρασύδειλος, επιδιώκει τη βραχυπρόθεσμη πολιτική του επιβίωση παρά την εθνική ασφάλεια και ανάταξη. Η απομάκρυνση του από την εξουσία πρέπει να είναι ταχεία επειδή η επιμήκυνση της παραμονής του, εκτός του ότι είναι αποδεδειγμένα ολέθρια, θα ενισχύσει και τις μεγαλομανείς καθεστωτικές του επιδιώξεις. Όμως η εκδίωξη του πρέπει να έρθει μέσα από ανένδοτο αγώνα ιδεών και παραδειγμάτων, δε μπορεί να γίνει με καταλήψεις και βανδαλισμούς. Και ταυτόχρονα οι ειλικρινείς ευρωπαϊστικές δυνάμεις θα πρέπει να καταλήξουν στο δικό μας εθνικό σχέδιο δράσης, τολμώντας να υιοθετήσουν τις γνωστές καινοτόμες λύσεις στα γνωστά προβλήματα μας. Δύσκολη εξίσωση, αν όμως δε λυθεί η Ελλάδα μας θα χαθεί για πάντα, κι όχι για μια-δυό γενιές, όπως κάποιοι(αισιόδοξα) προβλέπουν…liberal.gr
