Φάνης Ουγγρίνης
Πολύ συζήτηση για την υποβολή παραίτησης του Μουζάλα τις τελευταίες μέρες. Μάλιστα το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να του συμπαρασταθούν, επαινώντας τον για το μεγάλο έργο του. Για μένα καλά έκανε και παραιτήθηκε ο Μουζάλας. Από τον Σεπτέμβριο ανέλαβε την ευθύνη κατασκευής των hot spots και δεν έκανε τίποτα. Αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος για το χάλι της Ειδομένης. Επί υπουργίας του συνεχίστηκε το αλαλούμ με τη Frontex. Ο ίδιος χαρακτήρισε την παρουσία Τούρκων τοποτηρητών στα νησιά ως ευλογία. Κι αυτός είναι που εντελώς ζαμανφουτίστα πέταξε την προχθεσινή κοτσάνα, το πταίσμα που προκάλεσε την όψιμη ενόχληση του ελληναρα Καμμένου και του στέρησε την υπουργική καρέκλα. Έχω συχνά σκεφθεί πως ο Μητσοτάκης ίσως είχε δίκιο το ’93, ίσως όντως το θέμα να είχε ξεχαστεί σε δέκα χρόνια. Ίσως έτσι να είχαμε και ολοκληρωτικά προσεταιριστεί αυτό το μικρό κράτος, αντί να το σπρώξουμε προς την Τουρκία. Ίσως όμως και να το βλέπαμε να αποθρασύνεται, λειτουργώντας ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας για όλη την περιοχή. Ποτέ δε θα μάθουμε. Όμως εδώ και σχεδόν 25 χρόνια ακολουθείται σταθερά μια εθνική πολιτική, η οποία δεν είναι δυνατόν να υπονομεύεται από την επιπολαιότητα κάποιων χύμα υπουργών, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τα προνόμια της θέσης τους κι όχι για τις βαριές ευθύνες της. Ο Μουζάλας είναι ένα τυπικό μέλος της τωρινής κυβέρνησης, ιδεοληπτικός και ανεπαρκής, και σίγουρα δε θα μας λείψει αν όντως αποπεμφθεί.
Από κει και πέρα όμως η όλη ιστορία μας θύμισε της παλιές ένδοξες μέρες του «Μακεδονικού», όταν πραγματικά ενωθήκαμε ζητώντας εκείνο που θεωρούσαμε δίκαιο, το μονοπώλιο σ” αυτό που είχαμε διδαχθεί πως είναι ελληνικό. Το δυστύχημα ήταν πως, όπως και το ’22, οι ξένοι μεγάλοι παράγοντες δεν είχαν την ίδια άποψη με μας και μας γύρισαν την πλάτη. Μπορεί να μας έκαναν το χατίρι ως συμμάχους και να μην αναγνώρισαν τότε την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία», όμως στην πράξη αυτό συνέβη σταδιακά από όλη την παγκόσμια κοινή γνώμη, όπως και από την …αδελφή Ρωσία με κάθε επισημότητα. Παγιδευτήκαμε και τότε σε μια λογική «όλα ή τίποτε», κι έκτοτε πορευόμαστε, χωρίς κάποιο επεξεργασμένο plan b. Aπό την Εκτέλεση των Έξι και μετά, σχεδόν εκατό χρόνια τώρα, η κάθε προσπάθεια συμβιβασμού θεωρείται προδοσία. Και σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική το ΚΚΕ επέλεξε το 1944 τον ένοπλο αγώνα, αντί της σώφρονος συμμετοχής στις εκλογές. Στην Κύπρο τα θελήσαμε όλα, και υπεστήκαμε οδυνηρή ήττα με συνεχιζόμενες συνέπειες. Στο Αιγαίο απαιτούμε χωρικά ύδατα έξι μιλίων και εναέριο χώρο δέκα, μια παγκόσμια πρωτοτυπία, και φταίνε οι άλλοι που δεν βλέπουν το δίκιο μας. Συνεπείς στην ίδια απόλυτη προσέγγιση διαπραγματεύτηκαν μάταια πέρυσι, ως γνήσιοι έλληνες αριστεροί, οι Τσίπρας και Βαρουφάκης, ρίχνοντας νομοτελειακά την πραγματική οικονομία και την αξιοπιστία της χώρας στα τάρταρα, και το έθνος στην κατάθλιψη.
Και το μοτίβο αυτό συνεχίζεται και στην υπόλοιπη πολιτική ζωή, δεν εξαντλείται στα εθνικά θέματα. Χάσαμε την εγχώρια παραγωγή ζάχαρης επειδή δεν ήθελε η κρατική βιομηχανία να απαιτήσει από τους αγρότες να καλλιεργούν τα τεύτλα ομαδικά, σε μεγάλους κλήρους με μικρό κόστος. Επιχειρήσεις μεγάλες έκλεισαν για να μη γίνουν κάποιες απολύσεις ή μείωση ωρών, με αποτέλεσμα ανεργία για όλους τους εργαζομένους. Δεν θέλουμε βαριά εργοστάσια επειδή θα μπορούσαν να μολύνουν το περιβάλλον, αντί να ζητούμε την αυστηρή τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Για να μη μπουν οι… άθλιοι ιδιώτες στην ανακύκλωση παραμένουμε με παράνομες χωματερές και με απαρχαιωμένο σύστημα αποκομιδής και διαλογής. Απαιτούμε αποκλειστικά κρατική φροντίδα των υπαίθριων αρχαιολογικών χώρων, και αναπόφευκτα οι περισσότεροι είναι συνήθως κλειστοί και σε κακή κατάσταση. Κλείνουν οι αγρότες τους δρόμους προβάλλοντας ανεδαφικά εισπρακτικά αιτήματα, αντί να επικεντρώσουν στο πως θα στηριχθούν για να έχουν πιο βιώσιμες εκμεταλλεύσεις. Ζητούν ματαίωση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης οι κοινωνικές ομάδες, αντί να κάτσουν κάτω και να καταθέσουν μια δική τους λογική και εφαρμόσιμη πρόταση. Παρέτειναν την αποχή τους μέχρι τις 28 του Μάρτη οι συνδικαλιστές των δικηγόρων, τη στιγμή που η κοινωνία έχει σχεδόν ξεχάσει το πότε και γιατί ξεκίνησαν. Ζητούν κι αυτοί το εύκολο, το αφοριστικό «όλα ή τίποτε», αντί να καταθέσουν δικές τους προτάσεις για την ασφάλιση, για την φορολογία, για την μετεκπαίδευση και-γιατί όχι?-για την βοήθεια σε όσους επιθυμούν αλλαγή σταδιοδρομίας.
Το ασπρόμαυρο δίλημμα που έθεσαν στους εαυτούς τους οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου ήταν απόλυτα συμβατό με την πραγματικότητα που αντιμετώπιζαν σε περίπτωση παράδοσης τους. Ο θάνατος ήταν σίγουρα προτιμότερος σε σχέση με αυτά που θα αντιμετώπιζαν. Όμως η σημερινή Ελλάδα δεν είναι η αμείλικτη οθωμανική αυτοκρατορία, κι οι ξένοι παίκτες χειρίζονται διαφορετικά τις προκλήσεις από την αλλοτινή Ιερά Συμμαχία. Αυτά που έχουμε μπροστά , αυτό το βουνό που έχει συσσωρευτεί εξαιτίας της ανυποχώρητης στάσης που τηρούν οι ποικίλες ομάδες συμφερόντων και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν αν επιμένουμε σε αδιέξοδα πείσματα. Σήμερα χρειαζόμαστε λύσεις, λύσεις πρωτότυπες, λύσεις μετρημένες, λύσεις που θα προέλθουν από σύνθεση κι όχι από διάσταση. Ας λειτουργήσουμε επιτέλους ως ενιαία κοινωνία και όχι ως συλλογή συγκρουόμενων συμφερόντων. Τουλάχιστον στα εσωτερικά μας προβλήματα, η επιβίωση μας ως σύνολο εξαρτάται πλέον από το αν θα περάσουμε από την στείρα άρνηση στην καλοζυγισμένη κατάφαση…vimapress.gr
