Τα περισσότερα σπορ, αλλά και πλήθος παιχνιδιών, από της τράπουλας, έως την ιστιοπλοΐα, φλερτάρουν με τον τραυματισμό και το δίζυγο ήττα-νίκη, χάρη σε ένα σύστημα κανόνων. Οι περισσότεροι κανόνες είναι κτηνωδώς απλοί. Όπως και στα παιχνίδια.
Ακόμη και οι πιό απλοί κανόνες παραβιάζονται, πλην ενός, αμετάθετα και κλινικώς σταθερού: ποτέ δεν μπερδεύουμε τα σπορ μεταξύ τους. Μήτε τα παιχνίδια.
Δεν ακούστηκε ακόμη η κραυγή «έκανα μπιρίμπα!» στη μέση μιας παρτίδας σκακιού, ή σε μια τσιγκολελέτα. Και εάν ο Μπλίχερ δεν βοηθούσε τον Ουέλινγκτον, αλλά ερχόταν και πελεκούσε αμφοτέρους, το Βατερλό θα ήταν η απαρχή ενός Πρωσικού Αιώνος.
Καθώς τα σπορ και τα παιχνίδια μου μοιάζουν όλα, μα όλα, φροντιστήριο δεξιοτήτων προετοιμάζοντας έναν πόλεμο ή ένα τσίρκο, και με δεδομένο ότι οι μάχες κερδίζονται από την ευρηματική καταπάτηση κάθε κανόνα, δεν είναι να απορείς που η πολιτική, οι τεχνικές προδιαγραφές των θρησκειών και η αγωγή των παίδων, υποφέρουν από ένα ξεχείλισμα κανόνων, ώστε η επιτυχής τους διεκπεραίωση να θεωρείται ένα μικρό η μεγάλο θαύμα.
Το κλειδί σε όλα αυτά, βρίσκεται στους θεατές. Οι οποίοι δεν είχε σχεδιαστεί αρχικά να είναι παρόντες, αφού η Ηδονή του παίκτη ή του Μετόχου σε ομαδικό άθλημα είναι βαθέως προσωπική και συνεταιρική.
Οι θεατές, νομίζουν πως επειδή χαζεύουν ή προσηλώνονται σε ένα σπορ ή μια παρτίδα απο κατιτίς, είναι αναπόσπαστο μέρος του θεάματος, ενώ πρόκειται για λαθρεπιβάτες του συστήματος.
Έρχονται στο πεδίο του παιγνίου με τα δικά τους πιστεύω. Άλλοι είναι νεμεναλλάδες και άλλοι yum (you and me) και omg (o my god) believers. Μερικοί γραβατώνονται τη μέρα που ψηφίζουν και άλλοι διδάσκουν στα παιδιά τους την τεχνική να σέβονται το Μεγαλείο της Γονικής Ξερόλας.
Διότι η ευρηματική παραβίαση κανόνων, είναι το ζουμί της υπόθεσης. Γι αυτό και οι κανόνες, όλοι οι κανόνες, αφήνουν παραθυράκια που ερμηνεύει ο απεχθέστερος των εμβίων και αβίων όντων, ονόματι διαιτητής.
Κανένας διαιτητής δεν θα υπήρχε στο ποδόσφαιρο και καμιά γραμμή στο γήπεδο, άν οι παίκτες, πλην του γνωστού 10%, έπαιζαν με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες πίσω στην πλάτη τους.
Και κανένας θεατής δεν θα έβρισκε το παραμικρό ενδιαφέρον, άν ,αντί της μπάλας, υπήρχε ένα drone που θα επεδίωκαν να μπει στην εστία εικοσιδύο παίχτες παχύτατοι ή παιδοβούβαλοι, έξυπνοι χειριστές ενός τηλεχειριστηρίου.
Ή μήπως ακριβώς γι αυτό, το τρίγωνο Συμβούλιο της Επικρατείας-Ελληνικός Χρυσός- Σκουρλέτης, η το άλλο, ΤΑΙΠΕΔ- Cosco- Δρίτσας, η το τρίτο και φαρμακερόΔεξιά- Κέντρο-Αριστερά, σε συνδυασμό με το γκανιάν Ροτόντα- Σταυρός- Υπουργείο, είναι προβολές του μέλλοντος που αναμένει τα αθλήματα, τα παιχνίδια και τις διαμάχες, σε ένα γήπεδο επιστημονικής φαντασίας, τρίγωνο, με μία εστία σε κάθε κορυφή του, και κατάργηση κάθε καρέ στα επιτραπέζια, με την εισαγωγή ενός τριολέ;
Τότε που το γνωμικό «ο έρωτας γεννήθηκε για δύο, ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό» θα άδεται πλέον «αγάπη μου γι αυτό, ας πάρουμε κι αυτόν, αφού ήτανε της μοίρας μας γραφτόν»
