Toυ Φάνη Ουγγρίνη
Την ώρα που κάθισα να γράψω αυτές τις γραμμές, οι νεκροί της τρομοκρατικής επίθεσης στις Βρυξέλλες είχαν φτάσει τις 25 ψυχές, με το άθροισμα να αυξάνεται συνεχώς. Πρόσωπα μακριά από και κάθε ορθή σκέψη, αλλοπαρμένοι με μεσσιανικές ψευδαισθήσεις, οδήγησαν στο θάνατο αγνώστους συνανθρώπου τους, οι οποίοι δεν τους έβλαψαν ποτέ. Η μόνη τους αμαρτία ήταν η πιθανότατη ιδιότητα τους: απενοχοποιημένοι πολίτες ενός ελεύθερου δυτικού κράτους. Οι αυτόχειρες φονιάδες έτσι έκριναν πως εκτελούν το μεγάλο σχέδιο του θεού στον οποίο πιστεύουν, ένα σχέδιο που προβλέπει τον εξισλαμισμό παντί τρόπω όλων το κατοίκων του πλανήτη, ή σε διαφορετική περίπτωση την υποδούλωση ή την θανάτωση τους. Και το ορμητήριο όλων αυτών των κακούργων βρίσκεται σήμερα στην πιο καυτή περιοχή του πλανήτη, την περιοχή την οποία εγκαταλείπουν μαζικά εκατομμύρια άλλοι μωαμεθανοί, αυτοί που καταφεύγουν σήμερα στην αμαρτωλή Ευρώπη για ασφάλεια και τροφή.
«Οι Βρυξέλλες είναι μακριά και δεν μας αφορούν» μπορεί επιπόλαια να σκέπτονται κάποιοι συμπολίτες μας. Αντίθετα, οι Βρυξέλλες είναι δίπλα μας, είναι μέρος της ζωής μας επειδή απλούστατα είναι η πρωτεύουσα της Ευρωένωσης μας και η έδρα του ΝΑΤΟ μας. Οι φανατικοί του Daesh επιλέγουν να κτυπούν σ’ εκείνη την περιοχή όχι μόνο επειδή τους βολεύει η παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων ομοθρήσκων τους εκεί. Χτυπώντας εκεί βλάπτουν ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του δυτικού κόσμου, ελπίζοντας να εξουδετερώσουν την αντίδραση του στην απάνθρωπη εκστρατεία που οι ισλαμιστές διεξάγουν στα εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και της Λιβύης.
Το στρατηγικό σχέδιο τους μοιάζει πως είναι η Φινλανδοποίηση της Ευρώπης, η υποταγή της στα κελεύσματα τους, μέσω του δικού τους ελέγχου επί των ροών ανθρώπων, καυσίμων και εμπορευμάτων. Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι συνεχώς προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την Τουρκία και την Αίγυπτο, ούτε το ότι στις τάξεις τους υπηρετούν πλείστοι Μαροκινοί και Τυνήσιοι. Επιδιώκουν να διαφεντεύουν τα εξωτερικά σύνορα της ηπείρου μας, ώστε αρχικά να εισπράττουν απ’ αυτήν πλούσια λύτρα, σαν εκείνα που εισέπρατταν Γότθοι και Σκυθές από τους Ρωμαίους. Κι όταν πια ο κόσμος μας θα έχει εντελώς παρακμάσει, τότε θα τον καταλάβουν με ευκολία, καθώς δεν θα υπάρχουν ούτε τα χρήματα, ούτε η κοινωνική συνοχή ούτε το σθένος για αντίσταση.
Η γλαφυρή αυτή περιγραφή μπορεί σήμερα να ακούγεται υπερβολική, ίσως και εξωφρενική, όμως αναρωτηθείτε το αν περνούσαν τέτοιες σκέψεις απ’ τα μυαλά μας στις 10 Σεπτεμβρίου του 2001. Είμαι απολύτως βέβαιος πως όχι. Ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε πόλεμο με το πολιτικό Ισλάμ, και οφείλει να αμυνθεί αποτελεσματικά αλλιώς θα αυτοκαταργηθεί. Ενοχικά σύνδρομα περί αποικιοκρατίας είναι εντελώς ζημιογόνα, μα και αβάσιμα. Τα «χριστιανικά» κράτη έχουν βλάψει ελάχιστα τις μωαμεθανικές κοινωνίες, σε σχέση με όσα έχουν υποστεί τα μέλη τους από τους αδελφοκτόνους πολέμους τους. Μπορεί οι «Επτά Αδελφές» να λειτούργησαν κάποτε από κοινού με ξένες μυστικές υπηρεσίες στον Κόλπο, όμως αυτό απλώς επηρέασε την κορυφή της τοπικής ηγεσίας και όχι την ζωή των απλών κατοίκων. Στο Ιράν ένας κοσμικός απόλυτος ηγέτης αντικαταστάθηκε από έναν θρησκόληπτο απόλυτο ηγέτη. Στην Αίγυπτο ένα θεοκρατικό καθεστώς διαδέχτηκε για λίγο ένα στρατιωτικό καθεστώς. Στη Συρία είναι οι ισλαμιστές οι κύριοι αντίπαλοι του Άσαντ και ελάχιστα οι δημοκράτες. Στη Σαουδική Αραβία οι μεγάλοι αντίπαλοι της υπερσυντηρητικής μοναρχίας είναι οι ακόμη συντηρητικότεροι φανατικοί Ουαχαμπίτες. Η Ευρώπη και όλη η Δύση αντίθετα ωφελούν τις χώρες της όλης περιοχής, αγοράζοντας τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων και αποσυμπιέζοντας τις τοπικές κοινωνίες δια της ανοχής τους στην μετανάστευση.
Το πράγμα έχει μάλλον ξεφύγει από κάθε έλεγχο και η κλιμάκωση θα πρέπει πλέον να θεωρείται δεδομένη. Ενδέχεται να γίνουμε μάρτυρες κοσμογονικών αλλαγών, με κράτη να καταρρέουν, με αλλαγή των κανόνων του παγκόσμιου εμπορίου, με διαφοροποίηση στον ενεργειακό μας εφοδιασμό, με κλείσιμο των συνόρων για αθώους και ενόχους, με εγκαθίδρυση ήπιου(?) αστυνομικού κράτους και στα ελεύθερα μέρη του πλανήτη μας. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη, θα πρέπει να γίνει κι αυτή μια γροθιά με τους εταίρους και συμμάχους της και να αντιμετωπίσει μαζί τους την κοινή απειλή, μια απειλή που γεωγραφικά την αφορά πολύ περισσότερο απ’ ότι τους βόρειους.
Κι εκεί που συλλογιέμαι πώς θα λειτουργήσουμε ως κράτος και κοινωνία το επόμενο διάστημα, ώστε να ζημιωθούμε κατά το ελάχιστο από όλα αυτά, μου έρχεται στο μυαλό η φωτογραφία του Τσίπρα κατά τη τελευταία σύνοδο των ευρωσοσιαλιστών. Τον θυμάμαι να στέκεται στην άκρη σαν απροσάρμοστος, μουτρωμένος επειδή τον έβαλαν αρχικά να κάτσει στη δεξιά πλευρά του πλάνου. Η αδάμαστη ψυχή του δε ανέχτηκε τέτοια τεράστια ταπείνωση, οπότε άλλαξε θέση και πήγε τέρμα αριστερά, σχεδόν εκτός, με τα χέρια αυθάδικα στις τσέπες του και εννοείται χωρίς λαιμοδέτη. Αυτός ο άνθρωπος, από κοινού με τον sushi chef ακροδεξιό συνεταίρο του, έχουν σήμερα την ιστορική ευθύνη να μας κρατήσουν όρθιους, ενωμένους και στο σωστό στρατόπεδο. Ακόμη δεν έχει βραδιάσει, είναι άραγε νωρίς για να αρχίσω το ποτό? liberal.gr
