Του Φάνη Ουγγρίνη
Ανοιξιάτικο Σάββατο, καιρός καλός, και να ‘μαστε στον κήπο ενός φίλου με τις οικογένειες μας, να μας ζεστάνει λίγο ο ήλιος, μέσα κι έξω. Ως είθισται, έχουμε καταλήξει οι τρεις μπαμπάδες να συζητάμε μόνοι μας για τα γνωστά πληκτικά ζητήματα της οικονομίας και της πολιτικής. Και αναπόφευκτα, μετά το προσφυγικό, η κουβέντα φτάνει στο ασφαλιστικό και στο φορολογικό. Ο ένας φίλος λοιπόν αγωνιά για τις μειώσεις των συντάξεων και ειδικά για την περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης που αυτές θα προκαλέσουν. Οι άλλοι δύο του απαντούμε με την γνωστή «ορθολογική» επιχειρηματολογία ∙ δηλαδή πως το ασφαλιστικό δεν είναι βιώσιμο, πως δεν θα υπάρχουν διαθέσιμα για την γενιά μας, πως το υπάρχον σύστημα είναι γεμάτο αδικίες. Και τότε εκείνος μας θέτει το εξής: «εντάξει ρε παιδιά, δίκιο έχετε, όντως το σύστημα είναι χάλια, όμως αν μειωθούν οι συντάξεις, θα μειωθούν αντίστοιχα και οι δικές μου εισφορές ή οι φόροι μου? Θα υπάρξει για μένα κάποια άμεση ανακούφιση?». Οι αιτιάσεις μας πως τυχόν διαιώνιση του σημερινού καθεστώτος θα συνεπαγόταν ακόμη βαρύτερους φόρους στο μέλλον και πως η υγιής αποθεματοποίηση θα ενισχύσει έμμεσα το τραπεζικό σύστημα δεν αποδείχθηκαν ιδιαίτερα πειστικές.
Από το 2009 οι έλληνες πληρώνουν, πληρώνουν, πληρώνουν και φως δεν βλέπουν πουθενά. Εκτός από τα συρρικνωμένα της εισοδήματα, εκτός από τους εκμηδενισμένες τοποθετήσεις της σε ομόλογα και μετοχές, είδε και την ακίνητη περιουσία της να απαξιώνεται και να περνά στα αζήτητα. Από την αρχή της ύφεσης απειλούνται ακατάπαυστα, βλέπουν συνέχεια μπροστά τους τις κυβερνήσεις να κραδαίνουν ένα τσουχτερό ματσούκι, αλλά δεν τις έχουν δει ποτέ να τους προσφέρουν ένα νόστιμο καρότο. Αυξάνονται φόροι εισοδήματος και ΦΠΑ, μπαίνουν νέοι στην ακίνητη περιουσία, εμφανίζονται τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης , μειώνονται συντάξεις, καταργούνται εφάπαξ κι όλα αυτά χωρίς απολύτως καμία ελάφρυνση στα βάρη της καθημερινότητας, στην υγεία, στην παιδεία, στην ασφάλεια, στην δικαιοσύνη.
Στα έξι χρόνια των μνημονίων έγινε μικρή θεσμική προσπάθεια από τους κυβερνώντες για να μειώσουν τις υπαρκτές δυσκολίες του λαού, ενώ ειδικά τον τελευταίο χρόνο ακούμε πολλά δακρύβρεχτα λόγια περί ανθρωπισμού αλλά από ουσία μηδέν. Ο έλληνας δεν στηρίζει με την ψυχή του τις εθνικές μνημονιακές επιλογές επειδή βασικά τον βλάπτουν, τελεία και παύλα. Αυτή η μειοψηφία που ψήφισε Ναι στο δημοψήφισμα δεν είναι μαζοχιστές, είναι εξίσου ζορισμένοι και πικραμένοι, όμως αποδέχονται στωικά τα χαράτσια προσδοκώντας σωτηρία μέσα στους κόλπους της ΕΕ. Αν όμως η ευρωπαϊκή πόρτα συνεχίσει να κλείνει θα συνταχθούν κι αυτοί μαζί με τους υπόλοιπους, με την απομόνωση της χώρας να είναι κατόπιν μονόδρομος.
Ο προσεταιρισμός της ταλαιπωρημένης μεσαίας τάξης αποτελεί το μέγα διακύβευμα της επερχόμενης πολιτικής σύγκρουσης. Ερίζουν ήδη γι αυτήν πολλοί, και ίσως θα εμφανιστούν ακόμη περισσότεροι. Πέραν των ευρωπαϊστικών κομμάτων θα την προσεγγίσουν και πιθανές νέες συσπειρώσεις στον χώρο της Δεξιάς, ενώ ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αλλάξει προβιά, επαληθεύοντας το ΚΚΕ που τον χαρακτήριζε νέα σοσιαλδημοκρατία. Το τρέχον κυβερνητικό σχήμα είναι μάλλον απωθητικό σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και μετριοπαθή πολίτη, όμως ο Τσίπρας έχει στην διάθεση του κάποια ισχυρά όπλα.
Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές σκαρφάλωσαν πλέον στα 86 δις, από 68 που ήταν πέρυσι τέτοια εποχή, με τους υπόχρεους να αποτελούν την πλειοψηφία των ΑΦΜ. Εφόσον μάλιστα αναλογιστούμε πως από τα 68 σχεδόν τα 40 θεωρούνται μη εισπράξιμα, είναι εύκολα αντιληπτό πως η αύξηση είναι κάτι παραπάνω από θεαματική. Την ίδια στιγμή τα ταμεία εισπράττουν λιγότερο από ένα δις για την άλλοτε γενναιόδωρη(μα πλέον αδιέξοδη) ρύθμιση των 100 δόσεων, ο δε ΕΝΦΙΑ αποδίδει λιγότερο από τρία δις. Είναι τραγικό το να εξολοθρεύονται χιλιάδες επιχειρήσεις και οικογένειες για να εισπράττονται ποσά που υπολείπονται εκείνων τα οποία χάνονται λόγω του λαθρεμπορίου καυσίμων , τσιγάρων και οινοπνεύματος. Αν ο Τσίπρας παγώσει αυτές τις οφειλές-σε συνδυασμό με αντίστοιχη ενέργεια για τα κόκκινα δάνεια-τότε θα κρατά την μεσαία τάξη στο χέρι, όμηρους του επ’ αόριστον. Οι δε προτάσεις του για το φορολογικό ελάχιστα θίγουν τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους, αποτελώντας ακόμη μια πολιτικάντικη και πελατειακή ρύθμιση.
Σχεδόν η πρώτη κυβερνητική πρωτοβουλία που ανέλαβε ο Κων/νος Μητσοτάκης το ’90 ήταν το κάψιμο των διαβόητων τότε «φακέλων». Με αυτή την απλή κίνηση στέρησε δια παντός από τον αδίστακτο Ανδρέα ένα πολύτιμο για εκείνον εργαλείο πολιτικού εκβιασμού των παλιών αριστερών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα θα μπορούσε να αναλάβει μια ανάλογη πρωτοβουλία, δεν έχει όμως το χρονικό περιθώριο να την ανακοινώσει μετά τις εκλογές. Μπορεί να καταθέσει άμεσα μια ολοκληρωμένη πρόταση Δεύτερης Ευκαιρίας, η οποία θα αφορά αποκλειστικά όσους κατέστησαν ασυνεπείς μετά το 2010. Με αυτήν θα προτείνει την μεταβίβαση των οφειλών τους στο υπό διαμόρφωση Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας και την αποπληρωμή τους σε βάθους χρόνου, ίσως και με περίοδο χάριτος. Υποχρέωση τους θα είναι να είναι συνεπείς με τις τρέχουσες υποχρεώσεις τους, τα δε ονόματα όλων των ευεργετούμενων θα αφαιρεθούν από τον Τειρεσία, ώστε να μπορέσουν αυτοί να ξανακαταστούν μερικά φερέγγυοι. Κι από κει και πέρα να ενισχυθούν και από πόρους του ΕΣΠΑ, μέσα από ομαδικές συνέργειες με εξωστρεφή προσανατολισμό. Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ: σκεφθείτε πόσο θα μειωθεί η ανεργία αν κάθε μία από τις σχεδόν τριακόσιες χιλιάδες επιχειρήσεις προβεί σε μια πρόσληψη.
Εδώ που έχουμε φτάσει δεν μας ωφελεί μια «δημιουργική καταστροφή», ενώ ο εγκλωβισμός εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων σε καθεστώς οικονομικής αδράνειας μόνο περισσότερο κακό μπορεί να προκαλέσει. Από τους υπάρχοντες επιχειρηματίες και αστούς θα προέλθουν οι αναγκαίες επενδύσεις και οι εξωστρεφείς προσπάθειες, όχι από… πρόσφυγες και μετανάστες. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι απολύτως ικανοί να επεκτείνουν το σημερινό παραγωγικό τέλμα εις βάρος της χώρας, εάν αυτό εξυπηρετεί τα βραχυπρόθεσμα εκλογικά συμφέροντα τους. Η υπεύθυνη αντιπολίτευση οφείλει να τους εμποδίσει με κάθε τρόπο….liberal.gr
