Θύμιος Λυμπερόπουλος…Πόλεμος συμφερόντων και νέα πιόνια στη σκακιέρα της Νέας Δημοκρατίας. Η παρτίδα της διαδοχής βρίσκεται σε εξέλιξη και ο καθένας χρησιμοποιεί όποια μέσα διαθέτει. Από διαπλεκόμενους επιχειρηματίες μέχρι υπόδικους εκδότες. Το μπλοκ της διαπλοκής έχει φροντίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του, έχει επενδύσει στον εκλεκτό του και έχει αναλάβει την προβολή του εντός και εκτός των τειχών της παράταξης.
Οι απλοί ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας (η βάση της, δηλαδή) παρακολουθούν τις εξελίξεις αηδιασμένοι από την κατάντια και την ιδεολογική παραμόρφωση που έχει υποστεί το κόμμα. Αποδημητικά πολιτικά πτηνά πετάνε από τον ένα υποψήφιο στον άλλο, γυρεύοντας μια σίγουρη κομματική φωλιά για το αύριο. Αυτό είναι το κριτήριό τους. Οχι η σωτηρία της πατρίδας, όχι η σωτηρία της παράταξης. Η Νέα Δημοκρατία που αγαπήσαμε υπηρετούσε τον λαό και την πατρίδα. Ηταν πάνω από πρόσωπα. Σήμερα έγινε ανελκυστήρας προσωπικών φιλοδοξιών. Μικραίνει μέρα με τη μέρα, αλλά ουδείς ασχολείται. Ο ρόλος της, αυτός της αντιπολίτευσης, χάθηκε μέσα στο σκηνικό της εσωτερικής αντιπαράθεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί εξουσία… και αντιπολίτευση μαζί.
Την Κυριακή, ή στη χειρότερη περίπτωση την επόμενη, τελειώνει το μαρτύριο των ψηφοφόρων και των φίλων της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί που θα πάνε να ψηφίσουν θα αποφασίσουν για την επόμενη μέρα, για το μέλλον της. Ολοι οι υποψήφιοι έχουν φανερώσει τις προθέσεις τους, οπότε δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για κανέναν. Ομως ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι πιθανότητες να ξαναδούμε μια ισχυρή Νέα Δημοκρατία, έτοιμη να επανακτήσει τη θέση της στο πολιτικό σκηνικό και να αποκαταστήσει τη σχέση της με την ελληνική κοινωνία δεν είναι πολλές. Αυτήν τη στιγμή η υποψηφιότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη (χωρίς να πληροί όλες τις προϋποθέσεις) φαντάζει η μόνη που μπορεί να δώσει το φιλί της ζωής στην παράταξη και να εξασφαλίσει τη συνοχή που απαιτείται ανάμεσα στην ηγεσία και τη βάση. Η μόνη που -με προϋποθέσεις- μπορεί να βάλει ξανά το κόμμα σε πορεία ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Καμία άλλη υποψηφιότητα δεν εγγυάται τη Νέα Δημοκρατία που αγαπήσαμε, στηρίξαμε και ψηφίσαμε από το 1974 έως και σήμερα.
Οι πολιτικές θέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι βγαλμένες από το «ευαγγέλιο» του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Εξαφάνιση της μικρομεσαίας επιχείρησης και καθιέρωση των ολιγαρχιών – μονοπωλιών στην οικονομία. Η υποψηφιότητα του Αδωνη Γεωργιάδη δείχνει απλώς το μέγεθος της σμίκρυνσης που έχει υποστεί η παράταξη την τελευταία εξαετία. Η υποψηφιότητα του Τζιτζικώστα και όσων συστρατεύονται μαζί του καταδεικνύει γιατί η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε αυτό το σημείο. Οι προσωπικές φιλοδοξίες ζευγαρωμένες με άδειο ιδεολογικό περιεχόμενο ήταν η ταυτότητα της παράταξης την τελευταία εξαετία.
ΥΓ.: Πόσο τυχαία ήταν η επίθεση μερίδας του Τύπου στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος μίλησε για την τουρκική θηριωδία στη Χίο; Μήπως οι αντεθνικές κραυγές σκεπάζουν τη σιωπή για τον βασικό μέτοχο, τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, την ΕΛ.ΣΤΑΤ. και τόσα άλλα που επιμελώς ξεχνούν τα εκδοτικά τζάκια;
ΥΓ. 1: Με ποια κριτήρια θεωρείται καραμανλικός ο Κ. Αρβανιτόπουλος; Με ποια κριτήρια θεωρείται δεξιός ο Μ. Βορίδης; O Απόστολος Τζιτζικώστας, αλήθεια, τους θεωρεί σπουδαίες μεταγραφές; Μήπως τελικά ο στόχος είναι ένα νέο κόμμα (απαρτιζόμενο από τους τρεις χαμένους στις εσωκομματικές εκλογές) με τις ευλογίες και την καθοδήγηση του ακατονόμαστου..;
ΥΓ. 2: Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είναι αυτός που κράτησε σε ανεκτά επίπεδα σοβαρότητας τον προεκλογικό αγώνα και των τεσσάρων υποψηφίων. Το προβάδισμα που έχει θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο αν επικοινωνήσει -όπως οφείλει- το έργο της κυβέρνησης Καραμανλή. Κι αφού κερδίσει τη μάχη, από την επόμενη κιόλας θα πρέπει να ξεκινήσει την επιχείριση «επανίδρυση της Νέας Δημοκρατίας». Με τους κατάλληλους ανθρώπους και με ταύτιση του κόμματος με τις αληθινές ανάγκες της κοινωνίας. Αυτές τις υπερασπίζει μόνο ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός και μια συγκεκριμένη πολιτική προσωπικότητα.
