Παρ’ ότι θεωρήθηκε – και εύλογα – αδιανόητο να ορίζει η εξουσία τι είναι αλήθεια και τι ψέμα και ακόμη χειρότερα, να διεκδικεί να επιβάλει στην ενημέρωση την δική της «κρατική αλήθεια», εν τούτοις δεν ήταν ούτε ατόπημα, ούτε επικοινωνιακό λάθος, αυτή η δήλωση. Αντίθετα, ήταν από τις πιο επιτυχημένες. Άλλωστε, η υπουργός φαίνεται να κατέχει πρώτα απ’ όλα το «μυστικό». Ότι δηλαδή μόνον με τέτοιου είδους αντιδημοκρατικές εκδηλώσεις, κερδίζεις. Αρκεί ταυτόχρονα να κολακεύεις το «λαό». Επί πλέον όμως έχει και ένα προσόν, το οποίο πολλοί στερούμαστε: Έχει και τον κυνισμό να το εκμεταλλεύεται.
Με άλλα λόγια, η υπουργός εκμεταλλεύεται το ότι ο «λαός της» που περιγράψαμε, βαριέται «ευφράδειες και δημηγορίες», όπως π.χ. τη δημοκρατία. Άλλωστε, γι’ αυτόν «δημοκρατία» είναι κάτι άλλο. Το «τάπωμα» των αντιπάλων από το «μάγκα» αρχηγό. Ο οποίος εκπληρώνει τις «λαϊκές φαντασιώσεις» παντοδυναμίας, για να βρει διέξοδο ο φθόνος και η μνησικακία μας κατά του εκάστοτε «εχθρού». Η σκηνοθεσία που είδαμε στη διαδικασία αδειοδότησης των ΜΜΕ, με τον εξευτελισμό όσων μετείχαν σ’ αυτήν, είναι ζωντανό παράδειγμα της υπόθαλψης και της εκμετάλλευσης από την κυβέρνηση, του φθόνου και της μνησικακίας των λαϊκών φαντασιώσεων κατά των «εχθρών».
Είναι τα ίδια ακριβώς «ιδανικά», που κινητοποίησαν το «λαό» του Ερντογάν να κατέβει στους δρόμους, όχι για να υπερασπιστεί κάποια ιδέα δημοκρατίας, αλλά τον δεσπότη του. Και επί τη ευκαιρία, να λιντσάρει δημόσια και κάμποσους αφοπλισμένους φαντάρους.
Είναι τα ίδια εγχώρια ιδανικά της αντιδημοκρατίας, που κινητοποίησαν πριν λίγα χρόνια το «λαό μας», στις μεγαλύτερες και αυθεντικότερες λαοσυνάξεις που έζησε ο τόπος, με το βαθύτατα αντιδημοκρατικό αίτημα της υποχρεωτικής αναγραφής της πίστης του καθενός στην ταυτότητά του. Κι αυτό για να μην αφήσουμε τους «εχθρούς» να μας πάρουν την πίστη μας!
Είναι τα αντιδημοκρατικά ιδανικά που νοηματοδότησαν, όσους ήθελαν πρόσφατα να κάψουν το «μπορδέλο τη Βουλή».
Είναι τα αιμοσταγή «ιδανικά» τέλος, που επέτρεψαν στον «λαό» να «χορεύει» κανιβαλικά γύρω από ανθρώπους που καίγονταν ζωντανοί στη Μαρφίν, για να παρεμποδίσει την πυροσβεστική να πλησιάσει. Κι αυτό γιατί δικαίως καίγονταν οι «εχθροί», αφού είχαν το θράσος να δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, σε μέρα μάλιστα που οι συντεχνίες του δημοσίου απεργούσαν, για τη μεγάλη ιδέα: Να πάρουν «πίσω τα όνειρά τους» που τους έκλεψαν, για μισθοδοσία χωρίς αξιολόγηση.
Και μη μου πει κανείς πως οι κυβερνήτες μας και τα στελέχη τους είναι παρ’ όλα αυτά δημοκρατικοί, για το λόγο ότι στην δικτατορία ήταν εναντίον του Παπαδόπουλου. Τόσο πολύ μάλιστα, ώστε στη θέση του προτιμούσαν το Μάο και τον Στάλιν. Διότι με αυτό επιβεβαιώνονται τα όσα τους καταλογίζουμε. Ότι δηλαδή είναι διαχρονικά εχθροί της δημοκρατίας. Το ότι δηλαδή επέλεγαν στη θέση της δικτατορίας τα σταλινικά «Γκουλάκ» ή το κράτος – στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μάο, τα οποία μάλιστα εκθείαζαν ως «πραγματική δημοκρατία», δεν τους κάνει λιγότερο εχθρούς της δημοκρατίας.
Και θα αναρωτηθεί κανείς. Είναι δυνατόν να κατατρυχόμαστε από τέτοιες αυταπόδεικτες αυταπάτες; Να θεωρούμε δηλαδή δημοκρατικό κάθε αντιδημοκρατικό σταλινικό απολίθωμα, με συνέπεια να μας εκπλήσσει η όποια Κα Γεροβασίλη με τις ολοκληρωτικές θέσεις της περί «κρατικής αλήθειας»; Η απάντηση είναι αβίαστα ναι, κατατρυχόμαστε από αυταπάτες. Και όχι μόνον, αλλά είμαστε οι αυταπάτες μας.
Και δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα, αφού είμαστε η χώρα, η οποία συγκροτήθηκε σε κράτος με βάση μία τερατώδη ιδρυτική αυταπάτη, η οποία συνεχίζεται: Ενώ η πραγματική της παράδοση είναι οι «ένδοξοι βυζαντινοί αυτοκράτορες» – για να μη μιλήσουμε για Οθωμανική αυτοκρατορία, που ήταν απευθείας διάδοχος τους – εν τούτοις αυταπατάται, ότι παράδοσή της είναι ο επιτάφιος του Περικλή! Και αυτό το διακηρύσσει, άδοντας ταυτόχρονα με πάθος: «Ανατολή – ανατολή, δική σου είμαστε, είμαστε φυλή». Οπότε μπαίνουν και τα πράγματα στη θέση τους.
Άρα, δεν είναι ηλίθια η Κα Γεροβασίλη. Διότι, όταν συμπεριφέρεται ως αντιδημοκρατικός δεσπότης της Ανατολής και μιμούμενη είτε τον Ερντογάν, είτε τον γελοίο δικτάτορα της Β. Κορέας, διακηρύσσει τα «δικαιώματα της κυβέρνησης» (sic!) αναφορικά με το περιεχόμενο της ενημέρωσης των πολιτών, αποδεικνύεται ακριβώς το αντίθετο: Ότι είναι ευφυής και αποτελεσματική ως προς τους στόχους της. Αφού, με το αντιδημοκρατικό αυτό παραλήρημα, μιλάει απευθείας στην ψυχή του «λαού» της. Και τον κερδίζει.
ΥΓ Μία αναγκαία διευκρίνιση: Παρά τα όσα επισήμανα, επιμένω να μην ταυτίζω την σταλινική αριστερά με τους ναζί. Και αυτό για τον εξής λόγο: Επειδή η σταλινική αριστερά παράγει την ίδια της την αμφισβήτηση και τους αμφισβητίες της. Οι οποίοι συχνά αναδεικνύονται στις πιο φωτισμένες μορφές της δημοκρατικής σκέψης. Κι αυτό γιατί προκύπτουν από τη ρήξη με βεβαιότητες. Με πρώτη απ’ όλες, την πολιτική θεολογία του σταλινισμού. Ο κατάλογος τέτοιων φωτισμένων ανθρώπων, αλλά και κινημάτων, είναι ατελείωτος. «Ονόματα σαν προσευχές», που θα ‘λεγε κι ο ποιητής. Και αυτή η εσωτερική αμφισβήτηση, προφανώς οφείλεται στο γεγονός ότι η σταλινική αριστερά κατατρύχεται από μία εσωτερική αντίφαση: Ενώ, με βάση τις διακηρυγμένες αρχές των «προφητών» της, εμφανίζεται ως προϊόν της ιστορίας του ανθρωπισμού, εν τούτοις καταλήγει στα Γκουλάκ, ως εκτροπή από τις αρχές αυτές. Γι’ αυτό άλλωστε την είπαν «πανουργία της ιστορίας». Ενώ στους ναζί, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Δεν υπάρχει καμία εσωτερική αντίφαση. Άρα, δεν παράγουν εσωτερικές αμφισβητήσεις, ούτε αμφισβητίες. Αφού, όταν σκοτώνουν, υλοποιούν με ακρίβεια τις ρήσεις των «προφητών» τους.
