Για πράξεις που διατάζουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες είναι και ηθικοί αυτουργοί…

Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο οφείλει άμεσα να καταδικάσει τις πρακτικές της Ουγγρικής κυβέρνησης όχι μόνο διότι παραβιάζεται κατάφωρα τουλάχιστον το άρθρο 1,2 της Διακήρυξης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και επειδή η μη καταδίκη αυτών των ολοκληρωτικών συμπεριφορών, συνοδευόμενων  από την αντίστοιχη πρόσφατη νομολογία της Ουγγρικής κυβέρνησης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Ευρωπαϊκό ιδεώδες και με τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Το να διακινείται ως «κατόρθωμα» η κατάπτυστη φωτογραφία σιδηροδέσμιου ανθρώπου, φυλασσόμενου ως επικίνδυνου εγκληματία από δυο αστυνομικούς με ιατρική μάσκα προστασίας από μικρόβια, είναι χαρακτηριστική της περιφρόνησης προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όχι μόνο του συγκεκριμένου, αλλά όλων μας ως Ευρωπαίων πολιτών.

Το «μήνυμα» που μας στέλνει στη φωτογραφία με τους μασκοφόρους δεσμοφύλακες  ο νεόκοπος Ουγγρικός φασισμός είναι ότι οι μετανάστες, οι ξένοι, οι πρόσφυγες δεν είναι άνθρωποι, είναι μολυσματική νόσος.

Και αν γι αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν αυτή την χώρα αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι, δεν είμαστε και οι υπόλοιποι.

Οι ανάλγητες συμπεριφορές των ακραίων αντιδημοκρατικών πολιτικών κύκλων, που η δύναμη και η επιρροή τους δεν αξιολογήθηκε στην διάσταση της και ταυτόχρονα υποτιμήθηκε, εκφράστηκε με την prova generale τους με αφορμή το μεταναστευτικό ρεύμα.

Είναι σίγουρο ότι δεν λύνει το μεταναστευτικό πρόβλημα η καταδίκη και η απέλαση ενός μετανάστη, άλλωστε μέσα από το συγκεκριμένο οι αντιδραστικές Ευρωπαϊκές δυνάμεις δοκιμάζουν τις αντιδράσεις.

Την ποσότητα και ποιότητα τους.

Αλλά κυρίως την αποτελεσματικότητα τους.

Δεν τολμούσαν βέβαια να «πειραματιστούν» στην Γερμανία, επιλέγει η μικρή Ουγγαρία ως υπέρμαχος του περιορισμού των «φυλετικών» μολύνσεων.

Από την άλλη, μετατράπηκε από Ευρωπαϊκό πρόβλημα σε μορφή διένεξης μικρών χωρών. Ελλάδα vs Ουγγαρία.

Λες και είναι δυνατόν βασικά η Ελλάδα μεταξύ των άλλων και με την δεινή οικονομική της θέση να «σηκώσει» το βάρος της πληθυσμιακής μετακίνησης από τις εμπόλεμες ζώνες.

Δρομολογώντας το πρόβλημα στον άνθρωπο (μετανάστη) ενσυνείδητα και τεχνητά, αποπροσανατολίζουν τους πολίτες από το βασικό πρόβλημα που είναι και η αιτία του μεταναστευτικού:

Ο Πόλεμος και οι Πόλεμοι.

Αν ήθελαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες να αντιμετωπίσουν το «μεταναστευτικό», δεν θα φλυαρούσαν για το ποια εμπόλεμη πλευρά έχει «δίκιο» ή αν τους συμφέρει οικονομικά (αυτό είναι το κύριο), αλλά θα είχαν παρέμβει (και στρατιωτικά) υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε. για να σταματήσει ο πόλεμος και να εγκαθιδρυθούν δημοκρατίες στα εδάφη της Μεσοποταμίας.

Και βεβαίως θα κατήγγειλαν πολιτικά και θα τιμωρούσαν ποινικά εκείνους τους Ευρωπαίους πολιτικούς που διατάζουν πράξεις που αντιβαίνουν στον καταστατικό χάρτη του Ο.Η.Ε,

Για πράξεις που διατάζουν οι πολιτικοί ηγέτες είναι ηθικοί αυτουργοί.

Για μας τους καθημερινούς ανθρώπους ισχύει η τοποθέτηση της Ελεανόρ Ρούζβελτ στον Ο.Η.Ε.:

«Από μικρά μέρη, στο εσωτερικό της χώρας– τόσο κοντά και τόσο μικρά που δεν φαίνονται σε κανένα χάρτη του κόσμου. Ωστόσο, είναι ο κόσµος του κάθε ατόµου· η γειτονιά που µένει· το σχολείο ή η σχολή που πηγαίνει, το εργοστάσιο, η φάρµα ή το γραφείο στο οποίο εργάζεται. Αυτά είναι τα μέρη όπου κάθε άντρας, γυναίκα και παιδί αναζητά ισότητα απέναντι στο νόμο, ίσες ευκαιρίες και ίση αξιοπρέπεια, χωρίς διακρίσεις. Αν αυτά τα δικαιώματα έχουν μικρή σημασία εκεί, τότε έχουν μικρή σημασία και οπουδήποτε αλλού. Χωρίς μια συντονισμένη δράση των πολιτών για να υποστηρίξει τα δικαιώματα στο εσωτερικό, είναι μάταιο να προσπαθούμε για την πρόοδό τους στον ευρύτερο κόσμο». 

-Ελέανορ Ρούσβελτ, σύζυγος του Προέδρου των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούσβελτ, Πρόεδρος της Επιτροπής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που συνέταξε την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 1948:

1)Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.

2)Κάθε άνθρωπος δικαιούται να επικαλείται όλα τα δικαιώματα και όλες τις ελευθερίες που προκηρύσσει η παρούσα Διακήρυξη, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, ειδικότερα ως προς τη φυλή, το χρώμα, το φύλο, τη γλώσσα, τις θρησκείες, τις πολιτικές ή οποιεσδήποτε άλλες πεποιθήσεις, την εθνική ή κοινωνική καταγωγή, την περιουσία, τη γέννηση ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση.

Δεν θα μπορεί ακόμα να γίνεται καμία διάκριση εξαιτίας του πολιτικού, νομικού ή διεθνούς καθεστώτος της χώρας από την οποία προέρχεται κανείς, είτε πρόκειται για χώρα ή εδαφική περιοχή ανεξάρτητη, υπό κηδεμονία ή υπεξουσία, ή που βρίσκεται υπό οποιονδήποτε άλλον περιορισμό κυριαρχίας.