Από όλα τα ρυάκια που κυλάνε αρδεύοντας τον Έλληνα βράχο, κόψαμε λόγω απαιτήσεων των δανειστών πολλά. Ωστόσο, εντύπωση μου έκανε πως μία πρότασή τους, ακυρώθηκε από τους ίδιους. Ο φόρος προστιθέμενης αξίας για το βοδινό κρέας.
Ειπώθηκε πως οι εισαγωγές βοδινού από την Γαλλία ήταν η αιτία. Είναι πάρα πολλές. Και οι Γάλλοι, το πρόσεξαν και ζήτησαν εναλλακτική φορομπηξία. Και εμείς, δεν σκεφτήκαμε να φορολογήσουμε την στρουθοκάμηλο, το σούσι και την ασπαρτάμη, αλλά την ιδιωτική εκπαίδευση.
Όταν το πρωτάκουσα, σκέφτηκα πως αποκλείεται! Οι ίδιοι οι Γάλλοι θα έπρεπε να αντιδρούσαν, αφού η γαλλομάθεια βρίσκεται σε ύφεση στη χώρα μας, κι όση υπάρχει, απομένει ως λαμπρό ερείπιο της πρότασης «πιάνο και γαλλικά» που ήταν ο τυπικός διάκοσμος της παιδείας των δεσποινίδων του άλλου καιρού. Η λογοτεχνία μας βρίθει οικοδιδασκάλων που γοητεύτηκαν από τρυφερές των παρθεναγωγείων δεσποσύνες.
Ωστόσο, η προστασία των αγελάδων και των βοοειδών, είναι βαθύτατη πράξη αληθούς κουλτούρας, και βρήκα τα σχετικά realia που συνδέουν τις βοώπιδες υπάρξεις, με τον έλληνα οίστρον.
Την Ευρώπη χώρισε από τις θεραπαινίδες της ο Ζεύς, μεταμορφωμένος σε λευκό ταύρο και την κουβάλησε στην Κρήτη, όπου και συνέβη το μοιραίον. Έως και σε νόμισμα ιστορήσαμε την εξέλιξη των θεϊκών ορμονών.
Τον Δαίδαλο επιστράτευσε η Πασιφάη, γοητευμένη από έναν θεοειδή ταύρο και ζήτησε να την χώσει σε ένα ξόανο αγελαδίτσας ώστε να χαρεί τον έρωτά του, οπότε γεννήθηκε ο μικρός Μινώταυρος, και λοιπά, και λοιπά.
Δεν ξεχνιούνται αυτά.
Στην Οδύσσεια, πλήθος συντρόφων του ήρωος τόλμησε να γευτεί στο νησί του Ήλιου αγελάδια σύμμοσχα με καταστροφικά αποτελέσματα, που εξηγεί ο Σεφέρης:
Αφού μας μέναν παξιμάδια
τι κακοκεφαλιά
να φάμε στην ακρογιαλιά
του Ήλιου τ’ αργά γελάδια
που το καθένα κι ένα κάστρο
για να το πολεμάς
σαράντα χρόνους και να πας
να γίνεις ήρωας κι άστρο!
Πεινούσαμε στης γης την πλάτη,
σα φάγαμε καλά
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι.
Των Γάλλων η αγάπη για τα βούδια, και η επιθυμία των να διασπείρουν την σχετική κουλτούρα στους λαούς, είναι γνωστή και αδιαπραγμάτευτη. Έωλος φήμη θέλει εμπόρους και παραγωγούς να κόβουν τον Φηπηά, αλλά είναι ψώμμα.
Για την κουλτούρα τα κάνουν όλα.
Εξάλλου, έχουμεΆρα και άλλο μακάβριο παράδειγμα. Ο Κολοκοτρώνης, αφηγούμενος στον Τερτσέτη τον βίον του, αναφέρει πως μεταξύ 1815 και 1818,ήρθαν οι Εγγλέζοι και προσέλαβαν Ρωμιούς και έβαλαν τον ίδιον ταγματάρχην με περικεφαλαίαν που έγραφε ΕΙΘΕ και έκαμαν τους Γάλλουςπριζονιέρους πλην ήρθεν το μαντάτο ότι ο Βοναπάρτες ηττήθη και διέλυσαν το στράτευμα.
Και τότενες ο Κολοκοτρώνης και (ώσπου να έρθει ένας Πάγκαλος να τον μυήσει εις την Εταιρείαν) ήτο έμπορος κρεάτων στο Ζάντε και χασάπης και εδυσφόρει.
Και οι πριζονιέροι έτρωγαν τα τσιτσία αγανακτούντες προς ένα γρόσι την οκάν το ζυγούρι και τρία το βούδι.Ήδη είχαν σκάσει που εις τους Κορφούς ο Δονζελότης δεν άφησεν τον δικόνε μας να πάγει εις τα Παρίσια να ιδεί τον Βοναπάρτε και τους ήβαλε με τους αρβανίταις να πλάσουν κράτος ιδικό των με σημαίαν έχουσαν σταυρόν και ημισέληνον.
Την προσήλωση του Τερτσέτη στον Γέρο του Μοριά, κανένας δεν την αμφισβητεί, καθώς υπήρξε συμμαθητης των παιδιών του, δικάστηκε για χάρη του και στην απολογία του αναφέρει:
Ποιος είσαι εσύ ω Επίτροπέ μου που ήρθες στη χώρα μας να μας δικάσεις; Είσαι αλλόεθνος. Και για να είσαι αλλόεθνος, δε μπορεί να είσαι δίκαιος. Δεν μπορείς να δικάσεις Έλληνες.
Άρα, η πηγή μου είναι ασφαλής.
Όχι. Μπορεί οι Γερμανοί να ήταν πρόσχαροι στο θέμα της πείνας, αλλά οι Γάλλοι δεν θα επέτρεπαν την σίτισή τους στην χώρα μας υπερκοστολογημένη. Εξάλλου τότε πεινάσαμε επειδή οι Αγγλοι δεν άφηναν τον Ερυθρό Σταυρό να φέρει επισιτιστική βοήθεια στα κατεχόμενα.
Και έρχονται τώρα τα μέτρα των δανειστών και λέγουν αφξήστε το γελάδιν δώδεκα άσπρα την οκάν με το κόκκαλο.
Ποτέ των ποτών. Τέτοιο έγκλημα δεν θα το επέτρεπαν ποτέ. Ελλάς, Γαλλία, συμ-μα-χία.
Όθεν συνυπογράφω το ποίημα Naphtha του προσφιλούς μου Φρανκ Οχάρα, που εξηγεί την προσωπική μου εξέλιξη, ήδη από την 3η Σεπτεμβρίου του 1959, καθώς θυμάται τον Ζαν Ντυμπυφέ:
