Ηλίας Ευθυμιόπουλος*…Δεν νομίζω ότι ο Γιαν Φαμπρ ήταν επιλογή του κ. Μπαλτά. Ούτε σχέσεις με την ιτελλιγγέντσια των Βρυξελλών φαίνεται να έχει, ούτε πολύ θεατρόφιλος μου φαίνεται. Και βέβαια δεν συμφωνώ με την Ακρίτα που ισχυρίζεται πως έχει φτάσει μόνο μέχρι την ταβέρνα στο Λυγουριό, καθ οδόν για την Επίδαυρο. Δεν μου φαίνεται για ταβερνόβιος. Μπορεί και να κάνω λάθος. Το θεωρώ σχεδόν σίγουρο ότι κάποιος απίθανος σύμβουλος πέταξε μια σαίτα κι αυτή κάθισε στο γραφείο του. Για να σοβαρευτούμε, ο πιθανότερος λόγος αυτής της ετερόκλητης κατά τα άλλα συνεύρεσης πρέπει να είναι ιδεολογικού χαρακτήρα. Ο Γιαν Φαμπρ έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός πρώτη φορά αριστερού. Μια και στο Βέλγιο δεν είχε τέτοιες ευκαιρίες, η Ελλάδα ήταν ότι πρέπει για να σφραγίσει τη δύση της αμφιλεγόμενης έτσι κι αλιώς καριέρας του με μια ψευτορομαντική κίνηση του τύπου «ήμουν κι εγώ εκεί».
Δεν θα αποφάσιζα, λόγω αναρμοδιότητας, να ασχοληθώ με το ζήτημα, αν όλη αυτή η αναστάτωση δεν μου ξανάφερνε στη μνήμη την αλησμόνητη παράσταση του 2009 στο Παλλάς με τίτλο «Το όργιο της ανεκτικότητας». Το πρώτο που τότε μ ‘ εντυπωσίασε ήταν όντως η ανεκτικότητα του κοινού (το κοινό της μετέπειτα πλατείας;) απέναντι σε μια κακόγουστη, αντιαισθητική, αναίτια επιθετική και σεναριακά ασυνάρτητη παράσταση που ήθελε βέβαια να είναι αντισυστημική και καταγγελτική. Να καταγγείλει τι; Μα, τον δυτικό καταναλωτισμό, που ισοδυναμεί με τον ομαδικό επαναλαμβανόμενο αυνανισμό στον οποίο εξαναγκάζονται τα θύματα – ηθοποιοί να καταφεύγουν κάτω από τις κραυγές ενός προπονητή-θηριοδαμαστή και υπό το φως των ανελέητων προβολέων. Σκηνή δεύτερη σε ένα ιδιωτικό κλαμπ μιας ορισμένης μπουρζουαζίας. Μια παρέα συζητά τα τρόπαια που έχουν συλλέξει από υποτιθέμενο σαφάρι ανθρώπων: όταν πυροβολώς ένα Εβραίο λέει ε΄νας, θα ήθελα να βρίσκεται απέναντί του ένας Παλαιστίνιος! Ένας άλλος βάζει στον πρωκτό του μια κάνη όπλου απ την οποία στη συνέχεια (χωρίς προφανή λόγο) τον βλέπουμε να βγάζει αφρό ξυρίσματος συζητώντας για οργανωμένα ταξίδια κυνηγιού Ιταλών στο Παλέρμο. Ένας άνδρας μεταμορφωμένος σε βρέφος μέσα σε καροτσάκι προσπαθεί να μιλήσει με πιπίλα. Μια ομάδα αεροβικής γυμναστικής κάνει ασκήσεις ανάμεσα σε τσαλακωμένα τραπεζογραμμάτια («Αναπνεύστε με τα χρήματά σας λέει ο trainer«). Κάποιες γυναίκες παραδίπλα ουρλιάζοντας προσπαθούν να γεννήσουν μέσα σε καροτσάκια σουπερ-μάρκετ. Ακολουθούν λιτανείες κακοποίησης με συνθήματα «Fuck the English… fuck the Americans…» (εδώ το κοινό χειροκροτεί και ο “δημιουργός” κατασκευάζει ακριβώς αυτήν την παρηκμασμένη εμπειρία των καταναλωτών την οποία καταδικάζει). Στο τέλος της παράστασης ο σκηνοθέτης, προσπαθώντας ειρωνικά να καλύψει τα νώτα του, αφήνει τους ηθοποιούς, απελευθερωμένους πια, και επιδεικνύοντας σε πρώτο πλάνο το δικό τους πισινό, να τον ξεφωνίζουν: “Αντε γαμήσου κι εσύ Γιαν Φαμπρ! Ψευτοδιανοούμενε μαλάκα”.
Σε τι μπορούμε να διαφωνήσουμε; metarithmisi.gr
* O Ηλίας Ευθυμιόπουλος είναι συγγραφέας (μεταξύ άλλων «Παράθυρο στην Κρίση» ), τ. Υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ, τέως διευθυντής και ιδρυτής της Greenpeace. Σήμερα εργάζεται ως σύμβουλος τοπικής ανάπτυξης.
