Γύρω στη μία παρά κάτι άρχισε η βροχή. Αλλά εκείνη, όπως και εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες άλλοι, έμεινε εκεί. Πίσω από το συρματόσχοινο, που χώριζε πεζοδρόμιο από την λεωφόρο.
Απέναντι, η εξέδρα των επισήμων. Κάποιοι, σεβόμενοι την ημέρα και τη λαμπρότητά της, με το κοστούμι και τη γραβάτα τους, κάποιοι άλλοι, που έχουν μπλέξει τα μπούτια τους, με κάτι ξεβαμμένα τζιν και ξεκούμπτωτα πουκάμισα και μπουφάν.
Εκείνοι, δηλαδή, που μέχρι πριν δυο-τρία χρόνια έκαναν τις “αντι-παρελάσεις” και προπηλάκιζαν τους “επισήμους”, αλλά τώρα βολεύτηκαν σε θεσούλες και το παίζουν κότες, λειράτες…
Εκείνη, όμως, εκεί, καρφωμένη στο συρματόσχοινο, με ένα “τάμπλετ” οπλισμένο στο χέρι, έτοιμη να κινηματογραφήσει, όπως εκείνος ο βαδιστής, ο Μποντικούλης, που ήταν εικονολήπτης της τηλεόρασης και σημάδευε με την κάμερα τους πάντες και τα πάντα, ακάματος βαλκανιονίκης και πρωταθλητής Ελλάδος στο βάδην γαρ…
Και δίπλα της ο σύζυγος, πιθανότατα, να δυσανασχετεί: “Δεν βλέπεις που άρχισε βροχή; Πάμε να φύγουμε, θα γίνουμε παπιά! Και του χρόνου θα έχει παρέλαση, πώς κάνεις έτσι;”…
Εκείνη, όμως, ατάραχη, όπως και δεκάδες, εκατοντάδες άλλες και άλλοι, μανάδες, αδελφές, γιαγιάδες, παππούδες, νονοί και νονές, με τα “κινητά” και τα “τάμπλετ” στα χέρια, να περιμένουν υπομονετικά “Να περάσουν τα παιδιά”…
Ναι, για μια στιγμή. Για την στιγμή εκείνη που ο κανακάρης ή το κορίτσι τους, θα περάσει από μπροστά τους, υπό το βλέμμα του δασκάλου. “Εν-δυο-εν δυο” και με τα παραγγέλματα “Ενα τ’ αριστερό”, “κλίνατε επί δε-ξιά!” και άλλα τέτοια και θα του φωνάξουν το όνομα και θα γυρίσει και θα τον/την απαθανατίσουν και θα περάσουνε τα χρόνια και θα δείχνει την φωτογραφία στο εγγόνι και θα λέει, όπως η αφεντιά μου, καλή ώρα: “Να, Σταματίνα, αυτό το τσολιαδάκι που χαμογελάσει, είναι ο παππούς!”…
Και δεν πα’ να λένε ότι θέλουνε οι “προοδευτικοί”, αριστεροί, δεξιοί, αδέξιοι και σουπερ-φιλελεύθεροι, που είδαν να ορκίζονται Έλληνες υπουργοί και να μην υπάρχει Σταυρός και Ευαγγέλιο και έμειναν άλαλοι!
Ναι, ρε σαχλαμάρες! Ότι και να κάνετε, ότι και να λέτε, οι παρελάσεις, οι σχολικές, μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις, θα είναι πάντα είναι η γιορτή μας!
Με τις νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού, με τους Προσκόπους, με το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών, με τους Συλλόγους Μανιατών, Αρκάδων, Νησιωτών, Κρητών, Θεσσαλών, Ηπειρωτών και κάθε γωνιάς ετούτης της φλούδας γης, που ξέρει να επιβιώνει και να ανασταίνεται!
Και θα πηγαίνουμε και θα στηνόμαστε με τις ώρες και θα φωνάζουμε το όνομα του παιδιού μας για να γυρίσει και να το τραβήξουμε “αν-φας” .
Γιατί έτσι μας αρέσει!
εφημεριδα δημοκρατια
