Οι αλχημείες που έγιναν για να διογκωθεί το έλλειμμα του 2009 αποδείχτηκαν με τον πιο πειστικό τρόπο. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη, οδήγησε τα spreads στα ύψη και απέκλεισε τη χώρα μας από τις αγορές. Αυτές οι αλχημείες νομιμοποίησαν την κυβέρνηση Παπανδρέου να πάει στο πρώτο Mνημόνιο, έλυσαν τα χέρια του Σαμαρά, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να ψηφίσει το δεύτερο, και δικαιολόγησαν τον Τσίπρα να συνεχίσει -έχοντας στην κυβέρνησή του πρώην στελέχη του Παπανδρέου- στον δρόμο που χάραξαν οι προκάτοχοί του.
Τώρα που όλα αυτά δεν επιδέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση, τώρα που έχουν καταγραφεί χιλιάδες αυτοκτονίες Ελλήνων πολιτών λόγω της οικονομικής κρίσης, τώρα που τα επαχθή μέτρα σκότωσαν και τα πιο υγιή κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας, τώρα που οι αρχιερείς της διαφθοράς δεν έχουν τίποτα άλλο να κερδίσουν, θα βγει κάποιος να πει την αλήθεια; Γιατί κανένα πολιτικό κόμμα δεν παίρνει επίσημη θέση; Γιατί κανείς δεν μιλάει για εσχάτη προδοσία; Γιατί παρέχεται τόσο απλόχερα άφεση αμαρτιών σε αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα μας;
Οσα ακολούθησαν από το 2009 και μετά ήταν ένα καλοστημένο σχέδιο για την επιβολή δολοφονικών οικονομικών μέτρων. Μπροστά σε αυτόν τον σκοπό ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε κανένα πρόβλημα να θυσιάσει την Ελλάδα. Με μυστικές συμφωνίες με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. πέρασε τη θηλιά στον λαιμό των Ελλήνων. Οι υπόλοιποι, όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία, απλά την έσφιγγαν όλο και περισσότερο…
Κι επειδή το ζήτημα των αλχημειών της ΕΛ.ΣΤΑΤ. και εν συνεχεία της Eurostat έπαψε να είναι κομματικό ζήτημα, αλλά είναι εθνικό και ευρωπαϊκό, ρωτάω όλους τους εθνοσωτήρες που πανηγύριζαν με την ψήφιση των Μνημονίων «ποιον φοβούνται και ακόμη και σήμερα τηρούν σιγήν ιχθύος;».
Δεν έχει κανείς την ειλικρίνεια να πει ότι όσα έλεγε το καλοκαίρι του 2009 ο Κώστας Καραμανλής ήταν πέρα για πέρα αληθινά; Δεν έχει κανείς την τσίπα να παραδεχτεί ότι η πρότασή του για ήπια προσαρμογή της οικονομίας σε μεταρρυθμίσεις και η σταδιακή μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους ήταν απόλυτα εφικτές και υλοποιήσιμες; Και καλά οι υπόλοιποι. Στη Νέα Δημοκρατία γιατί σιωπούν;
Θα περίμενε κανείς ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης -γιατί οι άλλοι τρεις υποψήφιοι ζουν στον δικό τους νεοφιλελεύθερο κόσμο- θα πιάσει τον παλμό της κοινωνίας, θα δικαιώσει τουλάχιστον αυτός την εφαρμοσμένη πολιτική του Κώστα Καραμανλή και θα υποσχεθεί κάθαρση σε κάθε επίπεδο. Θα ήταν μια ένδειξη ελπίδας, μια δημόσια παραδοχή των λαθών του κόμματος, μια συγγνώμη σε έναν λαό που υποφέρει. Τίποτα από όλα αυτά δεν γίνεται. Αντίθετα, παρακολουθούμε ένα κομματικό fame story με έπαθλο την ηγεσία της παράταξης, που οδηγεί στην πολυδιάσπαση και εν τέλει στον αφανισμό της.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι δημιούργημα διεθνών και εγχώριων βαρόνων της οικονομίας. Οι πολιτικοί ήταν απλά ο εύκολος μηχανισμός για να φτάσουν στον σκοπό τους, δηλαδή στην επιβολή των Μνημονίων, στον οικονομικό στραγγαλισμό των εργαζομένων, στην κυριαρχία των καρτέλ των ιδιωτικών μονοπωλίων. Ολα αυτά μαζί έκαναν την Ελλάδα μια αποθήκη ψυχών…
ΥΓ.: Υποταγμένοι πολιτικοί -ειδικά της Κεντροδεξιάς- υποχρεώθηκαν σε αμνησία, έγιναν αναγκαστικά συνεργοί του Γιώργου Παπανδρέου και έγιναν… μουγκοί γιατί τρέμουν την ώρα της κάθαρσης. Ποιος μπορεί και θέλει να την επιβάλει; Ο εξής ένας, Κώστας Καραμανλής.
ΥΓ1.: Τα 171,348 δισ. ευρώ θα τα πληρώσει κάποιος ή στείλατε ήδη τον λογαριασμό στον ελληνικό λαό; Θα πάει κάποιος φυλακή γι’ αυτό το τερατούργημα;
ΥΓ2.: Επειδή διανύουμε την εποχή των κωφών, όπου πολλά λέγονται αλλά τίποτα δεν γίνεται, εύχομαι να μην αναγκαστούμε ως κλάδος -όπως το 2011- να βγούμε πάλι μπροστά.
Θύμιος Λυμπερόπουλος
