Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ… Η αναπάντεχη, για κάποιους, επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη να εκλεγεί ο, ένατος κατά σειρά πρόεδρος της Ν.Δ αποτελεί τη συνισταμένη πολλών γεγονότων, συγκυριών και επιλογών ενώ σηματοδοτεί παράλληλα σημαντικές αλλαγές τόσο στο εσωτερικό της συντηρητικής, κεντροδεξιάς παράταξης όσο και στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό.
Η επικράτηση Μητσοτάκη δεν αποτέλεσε μόνο μια ηχηρή ήττα των καραμανλικών της Ν.Δ. Το χειρότερο είναι ότι μια μεγάλη μάζα ψηφοφόρων και οπαδών της, θεώρησε αναγκαία για την ανανέωση και επιβίωση του κόμματος, την επιλογή ως ηγέτη ενός πολιτικού προσώπου που αποτελεί τη συνέχεια της “οικογενειοκρατίας” στη πολιτική ζωή και εκπροσωπεί τις πλέον ακραίες, μεταξύ άλλων, απόψεις οικονομικού φιλελευθερισμού στη χώρα.
Ο Μητσοτάκης της Siemens και της διαπλοκής
Η πλειοψηφία των οπαδών και ψηφοφόρων της ΝΔ θεώρησαν προφανώς ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο άνθρωπος που είχε εξοπλίσει το γραφείο του, με συσκευές της Siemens, είναι ο πλέον κατάλληλος για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο Τσίπρα, να δώσει τη μάχη για τη διαφάνεια και την ανανέωση στη πολιτική ζωή και να οδηγήσει ξανά το κόμμα στην εξουσία!
Ο Κυρ. Μητσοτάκης, εμφανιζόταν κακά τα ψέματα, ως ο πιο συγκροτημένος πολιτικά μεταξύ των υποψηφίων. Είχε απέναντι του, έναν κουρασμένο, ανίκανο να αρθρώσει ολοκληρωμένο και συνεπή πολιτικό λόγο Μεϊμαράκη. Εναν πολιτικό παλαικομματικού τύπου, ο οποίος νόμιζε ότι αρκεί λίγη μαγκιά και πολύ υποστήριξη από το καραμανλικό στρατόπεδο, για να κερδίσει άνετα τις εσωκομματικές εκλογές.
Αποδείχθηκε όμως ότι αυτό δεν αρκούσε. Βέβαια ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήταν μόνος. Είχε πίσω του τη φανερή ή σιωπηρή στήριξη όλων των “φιλελεύθερων” κέντρων, των ΜΜΕ και των μηχανισμών διαπλοκής μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Οσο περνούσε ο καιρός, τόσο συγκέντρωνε γύρω του μεγαλύτερη υποστήριξη, ελλείψει άλλου αξιόπιστου υποψηφίου. Ο Κυρ. Μητσοτάκης αποτέλεσε εν τέλει και την αναγκαία επιλογή πολλών, που κινήθηκαν στη λογική του “μη χείρον…”, αναδεικνύοντας με το τρόπο αυτό το τεράστιο πολιτικό πρόβλημα της συντηρητικής παράταξης.
Η ήττα των καραμανλικών
Ουδείς στη ΝΔ, ούτε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, πίστεψε ποτέ ότι ο Μεϊμαράκης θα έλυνε το πολιτικό πρόβλημα φυσιογνωμίας και πολιτικής διεύρυνσης της ΝΔ. Η επιλογή του ήταν μια μεταβατική λύση που θα οδηγούσε με ελεγχόμενο τρόπο στην υπέρβαση της κρίσης και στον επόμενο πρόεδρο. Μάλλον όμως δεν υπολόγιζε στις δυνατότητες ενός ¨αντικαραμανλικού στρατοπέδου”.
Ωστόσο, ο περίεργος αυτός συρφετός που συνασπίσθηκε για να νικήσει την άτυπη καραμανλική επιλογή(ο Κ.Καραμανλής δεν πήρε θέση αλλά ανεπίσημες πηγές διέρρεαν ότι στηρίζει Μεϊμαράκη), δεν λάμπει από καθαρό “φιλελευθερισμό”. Γεωργιάδης, Τζιτζικώστας, Βορίδης, Μαντούβαλος, σε αρμονία με τον απελθόντα πρόεδρο Α. Σαμαρά, κατάφεραν να πάρουν τη ρεβάνς. Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην είναι του δικού τους ακραίου δεξιού κλίματος, όμως ο Καραμανλής δεν έλεξγε τελικά το κόμμα.
Το ακροδεξιό βέρτιγκο Σαμαρά και οι σύμμαχοι
Κάποιοι θεωρούν ότι η εκλογή Μητσοτάκη θα φέρει κάθαρση και στο σοβαρό πολιτικο-ιδεολογικό πρόβλημα του κόμματος. Η ΝΔ ταλανίζεται, ιδίως μετά την εκλογή Σαμαρά, από πολιτικό βέρτιγκο, καθώς ακραίες δεξιές θέσεις παράπλευρων μηχανισμών που εγκαταστάθηκαν στον κορμό της ΝΔ επιβλήθηκαν ετσιθελικά και αλλοίωσαν την φυσιογνωμία της.
Η απόπειρα της καραμανλικής παλινόρθωσης, της επιχείρησης δηλαδή επαναφοράς της ΝΔ σε πιο ήπια, κεντρώα πολιτικά νερά, δεν ακυρώνεται πάντως από την εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος προβάλει με πάθος τον πολιτικό και οικονομικό φιλελευθερισμό του(ήταν ο μόνος από τους υποψήφιους που ψήφισε υπέρ του συμφώνου συμβίωσης).
Η συμπάθεια των Γερμανών
Για την φιλελεύθερη θέση του, ο κ. Μητσοτάκης πήρε μάλιστα τα εύσημα και των ξένων. Πρόσφατο δημοσίευμα της γερμανικής FAZ, που εκφράζει το γερμανικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο τον παρουσίασε ως την ελπίδα της χώρας!!
Οι Γερμανοί και οι γενικά οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, γνωρίζουν και εκτιμούν ιδιαίτερα τη στάση του κ. Μητσοτάκη όσον αφορά την εφαρμογή του μνημονίου και των αναγκαίων “μεταρρυθμίσεων” στη δημόσια διοίκηση. Ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ο κ. Μητσοτάκης, υπερασπίσθηκε τις μεταρρυθμίσεις αυτές εφαρμόζοντας τη πολιτική των στοχευμένων απολύσεων υπαλλήλων από το δημόσιο. Μόνο που οι στόχοι του, ήταν οι σχολικοί φύλακες και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών.
Ολα αυτά όμως δεν εμπόδισαν τον κ. Μητσοτάκη να συμπλεύσει, για λόγους εκλογικής τακτικής έστω, με τις ακροδεξιές αποκλίσεις του καθεστώτος Σαμαρά. Τώρα θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τα όρια και τις πραγματικές προτεραιότητες του. Η πρώτη δήλωσή του, για δημιουργική ανανέωση και διεύρυνση”, φαίνεται να κινείται στην κατεύθυνση που οι ψηφοφόροι του περιμένουν. Να μεγαλώσει την επιρροή της παράταξης που συρρικνώθηκε από τα δεξιά ανοίγματα Σαμαρά και να ανακτήσει την πολιτική ηγεμονία. Ομως αυτά τα δύο, δυστυχώς, δεν γίνονται με τα δεξιά, υστερικά κατάλοιπα του πρόσφατου νεοδημοκρατικού, σαμαρικού παρελθόντος…
