του Γιάννη Πανούση
Τυφλός να οδηγήσει τυφλή;
Θ. Σκρουμπέλος, Η κόρη του Οιδίποδα.
Η ανακατανομή του “πλούτου” στη χώρα μας δεν φαίνεται να γίνεται μέσω της φορολόγησης ή της πάταξης της διαφθοράς αλλά μέσω των εσωτερικών ανισοτήτων που διαμορφώνονται στις προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές και την αδυναμία ορθής διαχείρισης από το ελλειμματικό κράτος.
Η νέα δυναμική δεν εκπορεύεται, ως όφειλε, από την εκπαίδευση, τη γνώση, την τεχνολογία, το ανθρώπινο κεφάλαιο και την κοινωνική κινητικότητα που ιδίως η Αριστερά έπρεπε να εξασφαλίσει σε όλους.
Οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες θέλουν να πάρουν τη σκυτάλη από τους οικονομολόγους αλλά προσκρούουν σε συμφέροντα, lobbies και αδράνειες.
Το ιστορικό πλαίσιο άλλαξε αλλά οι πανανθρώπινες ταυτότητες έχουν μείνει στον αέρα και δεν είναι δυνατό να τις διαχειριστεί η υστερική ιδεοληψία. Χρειάζεται άλλη προσέγγιση.
Από την Πατρίδα που σου εγγυάται την περιουσία περάσαμε σ΄ έναν καπιταλισμό όπου η περιουσία δεν έχει πατρίδα.
Από την πάλη των τάξεων έχουμε περάσει στη δια-πάλη των ζωντανών εξαθλιωμένων με τους “αποθανόντες” μεταβιβαστές άυλων περιουσιών. Οι κληρονόμοι τιμωρούν τους εργαζόμενους και τους άνεργους. Οι διανοούμενοι φλυαρούν. Οι αριστεροί ψάχνουν στις παλιές ρετσέτες νέες λύσεις.
Από την άλλη τα παλαιά και τα νέα οικογενειακά δίκτυα (συμπεριλαμβανομένων και των φίλων, εραστών και ερωμένων) επιχειρούν να δώσουν στην κοινωνία ένα μήνυμα ισοπεδωτικού εξισωτισμού ώστε να μείνουν όλοι οι άλλοι “ακίνητοι” μέχρι να τους κοντύνουν ή να τους “κουρέψουν”. Οι επι-κυριαρχούμενες μικροκοινότητες (επαγγελματιών, αγροτών, πανεπιστημιακών κ.ά) αρχίζουν ν’ απορρίπτουν τον κοινωνικό κατακερματισμό και να μπαίνουν δυναμικά στο σκληρό παιχνίδι της κατανομής της εξουσίας.
Στη χώρα μας το μερικό πάντοτε κατίσχυε του γενικού, του εθνικού συμφέροντος (αν κάτι τέτοιο αποδεχόμαστε ότι υπάρχει και μας δεσμεύει).
Η ρητορική της μακροπρόθεσμης αλλαγής του μοντέλου δεν πείθει αφού οι σημερινές υποχωρήσεις τακτικής θολώνουν αν δεν ακυρώνουν τη στρατηγική.
Η κοινωνική ιδιοκτησία προϋποθέτει κοινωνικούς παίκτες που με όρους Κοινωνικού Κράτους στοχεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη. Προϋποθέτει σχέδιο, ισονομία, διαφάνεια, εγγυοδοσία κι όχι νόθευση στο όνομα των παλαιότερων αδικιών.
Ακόμα και οι affirmative actions πρέπει να τεκμηριώνονται κι όχι να “πωλούνται” εκλογο-πελατειακά.
Οι αρμόδιοι μοιάζουν με πλανόδιους εμπόρους που κατεβάζουν την “πραμάτεια” τους σε πολιτικές εμποροπανηγύρεις και μετράνε τη ζωή με λογαριαστική.
Ένα είδος “Καμεραλισμού”, δηλαδή προσπάθειας να βρεθούν πόροι που θα εξασφαλίζουν μόνον τους ηγεμόνες και τη διοίκησή τους.
Δημοκρατία, δικαιώματα, κοινωνική ειρήνη και νεοφιλελεύθερη αριστερά δεν συμβιβάζονται. Πότε επιτέλους θα το καταλάβουν; capital.gr
