Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για την δημοκρατία από τους απαίδευτους πολιτικούς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σάπιο από τον εθνολαϊκισμό των ανιστόρητων αλλά και από τον «πρωτογενή» λαϊκισμό των Αριστερών. Κι αυτό γιατί ο μέσος άνθρωπος πολύ εύκολα, εξισώνει την μετριότητα των ηγετών με την αυθεντικότητα των προθέσεών τους. Εύκολα ξεγελιέται από προσωπεία που ταυτίζουν την ρητορική τους είτε με τα εθνικά σύνδρομα είτε με τις ιδεολογίες «δικαίου» του σοσιαλισμού.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές πριν από έναν χρόνο, πολλοί ξαφνιάστηκαν που διάλεξε για κυβερνητικό εταίρο ένα εθνικιστικό κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ και όχι το Ποτάμι, το οποίο ήταν φανερό πως θα ενέδιδε σε έναν έντιμο συμβιβασμό. Πολύ γρήγορα όμως, έγινε αντιληπτό πως η συγκολλητική ουσία του λαϊκισμού ήταν τόσο κοινή στα δύο κόμματα που ξεκινώντας από τα δύο άκρα θα συνέπιπταν ακριβώς στο κέντρο της κοινής χειραγώγησης και δημαγωγίας.
Άλλωστε, ο Πάνος Καμμένος εξασφαλίζοντας το ΥΠΕΘΑ θα είχε την δυνατότητα να πλασάρει τον εαυτό του ως διακεκριμένο «εθνοφρουρό», ικανοποιώντας την επιδέξια ταύτισή του με την ιδεολογία του. Έτσι τον αποδέχτηκε ο λαός του κι έτσι θα διατηρούσε το «εμπνευσμένο» προφίλ του. Έτσι κι αλλιώς, όσο ουσία υπήρχε στην εθνολαϊκιστική του καμπάνια άλλη τόση θα περίμενε κανείς από κάποιο τυχόν επικίνδυνο διάβημα για την κυβέρνηση του Τσίπρα.
Και ο Καμμένος και ο Τσίπρας έχουν άλλο ένα κοινό σχετικά με την συμπάθεια της μετριότητας που προκαλούν στην κοινή γνώμη. Είναι αποδεκτοί γιατί είναι μέτριοι και ημιμαθείς. Είναι ακριβώς αυτό που είχε ανάγκη το εκλογικό σώμα για να «εκδικηθεί» τον «εξυπνάκια» Βενιζέλο και τον εκπρόσωπο του παλαιοκομματισμού Σαμαρά.
Μεταξύ μετρίων όμως, κάποια στιγμή επέρχεται η δυσανεξία. Γιατί εφόσον εκλείπει το ένστικτο του θαυμασμού και τα πάντα καλύπτονται μόνο από την αυτοσυντήρηση, ο ένας από τους δύο, χάνει το κίνητρο και τον προσανατολισμό. Και πραγματικά, απορώ με τον Πάνο Καμμένο πως άντεξε έναν ολόκληρο χρόνο, απέναντι σε ένα ανταγωνιστικό «κατεργάρη» συνέταιρο, χωρίς να διαλύσει τον αρραβώνα. Ο λόγος είναι ότι μόνο τώρα μετά από μήνες, μπήκε η ροή της συνεργασίας σε μία στοιχειώδη κανονικότητα.
Μεσολάβησαν τόσα πολλά που δεν υπήρχε ούτε η διάθεση ούτε η πολυτέλεια της ρήξης και το ρίσκο της κατάρρευσης και για τους δύο. Τώρα όμως που ο πολύς ΥΠΕΘΑ είδε ότι δεν έχει να περιμένει περισσότερα στο Προσφυγικό, στο οποίο επένδυε, η κατάσταση έγινε αφόρητη. Έψαχνε λοιπόν ευκαιρία να αντιδράσει και να διεκδικήσει, ακροβατώντας στα όρια, ηγεμονική θέση ή αποχώρηση χωρίς να ρίξει την κυβέρνηση. Άλλωστε, είτε το ένα συμβεί είτε το άλλο, θα έχει κατακτήσει επάξια τον τίτλο του «Μακεδονομάχου» ξεπερνώντας ακόμα και τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος ως τώρα, κατείχε τον τίτλο…
Το ζήτημα όμως είναι κωμικό, μόνο να σκεφτεί κανείς το που βρίσκεται η χώρα, κουβαλώντας μια παθητική κατάσταση χρεοκοπίας. Και μολονότι, τα πάντα δείχνουν μια απέραντη απαισιοδοξία σε όλα τα μεγέθη της κοινωνίας και της αγοράς, στην εξουσία βρίσκονται δύο απίθανοι τύποι που κυβερνούν μόνο με τακτικισμούς και «αυτιστικούς» ελιγμούς προσωπικής επιβίωσης. Και ο ένας απειλεί τον άλλον, απαιτώντας την παραίτηση υπουργού επειδή πρόφερε την βρώμικη λέξη «Macedonia».
Έχω όμως την αίσθηση ότι αυτή τη φορά ο Τσίπρας θα πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα στο οποίο επένδυσε, ξεπουλώντας την όποια ηθική είχε απομείνει στην ιδεοληψία του. Ο εθνολαϊκισμός θα είναι αργά ή γρήγορα η τιμωρητική δύναμη που θα διαλύσει και την κυβέρνηση και την επικίνδυνη ροπή της προς τον αμοραλισμό. Γιατί η ίδια η κοινωνική παθογένεια (εθνικιστικά σύνδρομα) στην οποία στηρίχθηκαν για να εκλεγούν θα γυρίσει μπούμεραγκ και πιθανότατα θα δώσει τέλος στην ανερμάτιστη πολιτική τους. liberal.gr
