Γραφει ο Ιωαννης Μιχαηλ Λοβερδος… Μιλώντας στα μέσα ενημέρωσης, όπου γίνονται μαζικές απολύσεις για να μπορέσουν να διασωθούν από την λαίλαπα που πλήττει τον κλάδο μας, οι κυβερνώντες τονίζουν κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να απολυθεί ούτε ένας εργαζόμενος από τις πολύπαθες ΔΕΚΟ η από τους δημόσιους οργανισμούς, μολονότι το συσσωρευμένο έλλειμμα τους, υπερβαίνει τα 20 δις ευρώ, είναι δηλαδή όσο είναι περίπου το συνολικό δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας.
Κι όμως στους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως εμφανίζονται οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα γίνονται καθημερινά απολύσεις.
Στους άχρηστους δημόσιους οργανισμούς, που επεβάρυναν με τόσο μεγάλο κόστος τον έλληνα φορολογούμενο, δεν θα γίνει ούτε μία. Είναι άραγε αυτό δίκαιο; Το οδυνηρό κόστος, που πληρώνει σήμερα ο ελληνικός λαός να τον αναλάβει αποκλειστικά και μόνον ο ιδιωτικός τομέας;
Λίγοι έλληνες έχουν σήμερα συνειδητοποιήσει ότι η κυβέρνηση επιβάλοντας φόρους ολοένα και περισσότερους στις επιχειρήσεις, που αγκομαχούν και δυσλειτουργούν, τις οδηγούν είτε στη χρεοκοπία είτε στην συρρίκνωση του κόστους, δηλαδή στις απολύσεις.
Δηλαδή, η κυβέρνηση για να βρει χρήματα να καλύψει την μισθοδοσία του στενού δημόσιου τομέα και να αντιμετωπίσει τα τρομακτικά χρέη των ΔΕΚΟ, επιβάλει φόρους, που οδηγούν στις απολύσεις, που καταστρέφουν τον ιστό της επιχειρηματικότητας αλλά και την κοινωνική συνοχή. Είναι αυτό δίκαιη και αποτελεσματική πολιτική.
Εδώ και καιρό γράφαμε ότι το δύσκολο για την κυβέρνηση στην προσπάθεια της να αποκαταστήσει την διεθνή αξιοπιστία της Ελλάδας και να περιορίσει τα δυσβάστακτα δημοσιονομικά ελλείμματα, δεν θα είναι η περικοπή των μισθών και των συντάξεων, που σε πολλές περιπτώσεις είναι κι άδικη κι υπερβολική. Αρκεί μια υπογραφή του υπουργού Οικονομικών σε μια διοικητική απόφαση για να πραγματοποιηθεί, όπως πραγματοποιήθηκε.
Το δύσκολο είναι να προχωρήσει στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στο Δημόσιο, που είναι ο μεγάλος ασθενής και που μας οδήγησε στην σημερινή κατάρρευση. Και μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση δεν έχει κάνει το παραμικρό προς την κατεύθυνση αυτή.
Αντιθέτως, κρυπτόμενη πίσω από το δάκτυλο της, αποφεύγει να συγκρουσθεί με τα κατεστημένα συμφέροντα και τις ισχυρές συντεχνίες, όπως το παράδειγμα με την περίπτωση των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και στους υπό κατάργηση οργανισμούς, καταδεικνύει. Και δεν είναι το μόνο.
Τα παραδείγματα αυτής της ξεπερασμένης και καταστροφικής λογικής είναι δυστυχώς άπειρα. Κι είναι προφανές ότι όσο η κυβέρνηση επιμένει να μην πράττει το καθήκον της, φοβούμενη να συγκρουσθεί με συντεχνίες και συμφέροντα, τόσο θα εντείνονται οι προσπάθειες των όποιων κερδοσκοπικών κύκλων να προκαλέσουν την χρεοκοπία της Ελλάδας.
Η χρεοκοπία μπορεί να αποφευχθεί. Είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνον οικονομικό. Είναι κυρίως πολιτικό. Κι όσο η κυβέρνηση κυρίως αλλά και το σύνολο του πολιτικού κόσμου μένουν εγκλωβισμένοι σε μια παρωχημένη λογική του πελατειακού κράτους, που μας οδήγησε στην σημερινή τραγελαφική κατάσταση, η σωτηρία κι η αποφυγή της χρεοκοπίας δεν θα πραγματοποιηθούν.
