Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων.
Η αηδία πνίγει την αχρειότητα και για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα.
Πολλά χρόνια θα χρειαστεί να περάσουν, για να φυτρώσουν τα άνθη τής αγνής σκέψης, ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς.
Απαιτείται εγκράτεια και αυτοπειθαρχία, γιά να ενισχυθούν οι κοινωνικές αξίες της παράδοσης και της συμπόνιας, να βρεθεί εκείνος ο ιδανικός τρόπος ζωής, γιά μην κάνουμε στους άλλους, ότι δεν θέλουμε να κάνουν κι οι άλλοι σε μάς..
Πιστεύει αλήθεια κανείς, αυτόν τον αχταρμά, ότι δεν θα δώσει, αν γίνει, ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση;
Ποιός αφήνει την καρέκλα, οι όχιδες με τά χίλια ναι, οι στηρίζω αλλά δεν ψηφίζω;
Bγάλτε άκρη, o Λεω-τσάκος, ο μπλα-μπλα.. και… “καλιόμαστε” να ψηφίσουμε. Άκου “καλιόμαστε”, και έγινε και σταρ στην τηλεόραση…
Όταν έχεις υπουργούς σαν τον Φλαμπουράρη, αισθάνεσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποφύγεις τη καταστροφή. Οι άνθρωποι αυτοί μπερδεύουν την παραγωγή πολιτικής, με τη μυθοπλασία.
Ψήφο εμπιστοσύνης, έτσι όπως την θέλει η κυβέρνηση με 162 ναι, δεν θα την πάρει, αλλά και στην περίπτωση που θα μπορούσε να συμβεί αυτό οι εφαρμοστικοί νόμοι δεν θα ψηφίζονται στην συνέχεια από τους ίδιους.
Από την άλλη, αν πάμε σε εκλογές, η αυτοδυναμία δεν φαίνεται πιθανή, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε, μετά από χρονοβόρες διαδικασίες, σε κυβέρνηση συνεργασίας.
Γιατί λοιπόν δε κάθονται από τώρα να τα βρουν, να κάνουν μια κυβέρνηση συνεργασίας η οποία πέραν των άλλων θετικών αποτελεσμάτων που θα έχει σε πολιτικό και σε οικονομικό επίπεδο, θα γλυτώσει και τη χώρα από το εκλογικό κόστος; Ποσό το οποίο δε μας περισσεύει, για να το ξοδέψουμε σήμερα άκριτα και άσκοπα.
Συνεργαστείτε, ακούει άραγε κανείς; Τρείς εκλογικές αναμετρήσεις δύο το 2012, μία το 2015, δημοτικές, ευρωεκλογές, δημοψήφισμα, συνολικά έξι εκλογικές διαδικασίες μέσα σε τρία χρόνια. Σε όλες το μήνυμα του λαού, μη βγάζοντας κανέναν αυτοδύναμο, ήταν ολοκάθαρο: συνεργαστείτε, λοιπόν!
Ακόμα και η παρωδία δημοψηφίσματος συνεργασίες δείχνει, αφού ούτε 40% παίρνει κανένα κόμμα, ούτε βέβαια 60%, τόσο δέ στο 40% όσο και στο 60% “συστεγάζονται” οπαδοί διαφορετικών κομμάτων.
Πόσες φορές πρέπει πια να το φωνάξει ο λαός για να το ακούσουν οι κουφοί; Ας καθιερώσουμε εκλογές κάθε εβδομάδα λοιπόν, αν είναι έτσι, μόνο να γίνονται Σάββατο να μη διαταραχτεί και το… πρωτάθλημα!
Αν λοιπόν γίνουν εκλογές, εκτός από τις προεκλογικές φανφάρες, αλλά και κατηγορίες, σε ποιον θα καταλογιστει η καταστροφή της χώρας, τι πρόκειται να αλλάξει στην εφαρμογή της πολιτικής;
Κανένα ελληνικό κόμμα, φορέας, υποψήφιος δεν σχεδιάζει, εκτελεί, εφαρμόζει, δική του πολιτική.
Είμαστε σε εποπτεία και δεν έχουμε το δικαίωμα μέσω του κοινοβουλίου να αποφασίσουμε, ούτε πως θα παράγουμε, ούτε μέχρι πόσα παιδιά πρέπει να έχουν οι τάξεις μας και τι θα τα διδάξουμε.
Η “πρώτη φορά αριστερά” δεν θα αποτελεί παρένθεση, αλλά αστερίσκο στην σύγχρονη ιστορία.
