Πάνος Θεοδωρίδης …Kαθώς τους έβλεπα 11.59 να τηρούν ενός λεπτού σιγή, περιμένοντας το καραμουζάκι να δηλώσει λήξη σεβασμού, σχημάτισα την πλησιέστερη προς την πραγματικότητα επίλυση του μεσανατολικού:
Η ενός λεπτού σιγή μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου.
Μετά την δωδεκάτη, αρχόντοι, σέμπροι και ο πόπουλος, αρχίζουν και κινούνται, απ΄όπου και να΄ναι, στα νοτιοανατολικά. Από τα σπίτια, τα σχολειά και τους στρατώνες, τα μπαράκια και τα τέννις,τις εγκλείστρες και τα γυμναστήρια, πελούσιοι και πτωχοί, ανέστιοι και καραβοκυραίοι βαδίζουν τριάντα χιλιόμετρα τη μέρα προς την δική τους θάλασσα των Σαργασών.
Από την Ανδαλουσία έως το Τρόντχαϊμ και από το Έλτζιν έως την Μαρμαρική. Περπατούν από δεκαπέντε έως εκατόν εξήντα ημέρες.Κοιμούνται όπου λάχει. Γρήγορα τους συνοδεύουν νταλίκες με τρόφιμα και βρίσκουν ανοιχτά τα σπίτια των προπορευομένων, και κοιμούνται εκεί. Από τα 745 εκατομμύρια Ευρωπαίων, δεν κουνιέται για διαφόρους λόγους το ένα τρίτο. Αλλά το μισό δισεκατομμύριο, με συγγνωστή καθημερινή απώλεια 150 έως 26408 ατόμων, επιμένει.
Το ανθρώπινο ποτάμι, ενώνεται μέσα από παραποτάμους που συμβάλουν συνεχώς, σε μιά πρωτεύουσα ροή στον δρόμο της σκλαβουνιάς, Βενετία-Νίσσα, Σόφια, Πόλη,Άγκυρα και Κομπάνι, ενώ η δευτερεύουσα, από 130 εκατομμύρια, στον δρόμο της Ερήμου, από Τύνιδα στις Λιβυκές φυλές, κι έπειτα αφού τους ειρηνέψουν εκεί, περνάνε από το Σινά.
Κατακλύζουν Λίβανο, Ιορδανία, Ισραήλ,τα απολειφάδια της Συρίας, στήνουντούλδο στο Ιρακ και στους Κούρδους και δέχονται να σταματήσουν στα σύνορα με το Ιράν, όπου και δέχονται βουνά φαλαφέλ, τσαγιού και ύβρεων.
Οπου και να βρεθούν και να σταθούν, αφαιρούν ό,τι μπορεί να σκοτώσει: όπλα, κουζινομάχαιρα, βελόνια, μηχανές.Η πυκνότητα του πληθυσμού στο Λεβάντε κοντεύει τα δύο εκατομμύρια στο τετραγωνικό χιλιόμετρο. Οι έξαλλοι, παραφρονούν, θεωρούν την πλημμύρα των σιωπηλών κουρελήδων σημάδι από τους ουρανούς και φοβούνται πως χάνουν τον παράδεισο.Τα όπλα φεύγουν από τα χέρια τους, βγάζουν τα μάτια από τις κόγχες τους, χώνονται σε λάκκους και καλούν τους λαούς «σκεπάστε μας».
Η διαδρομή που μοιάζει με την σταυροφορία των παιδιών, κοστίζει στην Ευρώπη μιά καραμπινάτη πολιτική κρίση και χρεοκοπία δύο εκατομμυρίων εταιρειών εισηγμένων στα χρηματιστήρια, και όταν επιστρέφουν οικαδε, έχουν περάσει τρία χρόνια και έχουν θάψει τρία εκατομμύρια προσκυνητών.
Αλλά η κίνησή τους αυτή, που ξεπερνάει κάθε μετανάστευση του παρελθόντος και αποδεικνύει ότι το ανθρώπινο σώμα είναι η μόνη των αιώνων Αλήθεια, φέρνει αναρίθμητες πορείες σε άλλες ηπείρους και ακρογιαλιές, όχι πλέον με πολεμοχαρείς στόχους, αλλά για να ενωθούν οι άνθρωποι σε οργασμικές συστοιχίες, να χορτάσουν τις σάρκες των αγγίγματα, ζουλήγματα και σαλιασμό, να δαγκώσουν ώσπερ οι σκύμνοι και οι κούταβοι, να αλμεχθούν και να αλμέξουν, να μαυρίσουν οι τιτθοί των από τους δακτυλισμούς, κι όλα αυτά, χωρίς την παρέμβαση της ομιλίας, μόνον μη ογκηθμούς, μηκυθμούς και τσιρίδες λαχανιαστές, σημάδι ασφαλές ότι όπου η σαρξ οργά, εκεί ο πόνος ακυρώνεται.
Μόλις περιέγραψα μία φαντασίωση που βρίσκεται ,απ΄όλες τις λύσεις που ακούονται για το μεσανατολικό, πιο κοντά στην επιτυχία μιας βουβής διαρκούς ανακωχής. Και απλώς μιμήθηκα τους στρατούς των μυρμηγκιών που όταν ανιχνεύσουν τα περίπολά των πσόφιο ποντίκι ή λιβελούλη χωρις πτέρωμα, βγαίνουν από τις φωλεές των και εκστρατεύουν με στόχο να μεταφέρουν τα περιπόθητα, προς αποθήκευση ψόφια τέως ζωντανά ,πίσω στην ασφάλεια της φωλεάς των, για να βγάλουν τους σκοτεινούς χειμώνες τρώγοντας ό,τι φύλαξαν.
Μετά, λάλησε το καραμουζάκι, η σειρηνίτσα και ο καθένας πήγε στη δουλειά του, περιμένοντας την επόμενη τζιχάντα.
