Γραφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Τα νέα χαρακτηριστικά του πολιτικού μας βίου, ήρθαν για να μείνουν.
Οι προσεκτικοί ερευνητές της κοινωνικής συμπεριφοράς θα έχουν ήδη εμπεδώσει πως πέρα από την αξιοσύνη ή την αγιοσύνη του πολιτικού προσωπικού (και πέρα από την όποια αχαροσύνη ή μιζέρια του) η πολιτική ιστορία κατέρχεται και δεν σκαρφαλώνει την κλίμακα του μέλλοντος.
Το μέλλον μπορεί να πληκτρολογείται ως μία ανέλιξη, μια εξέλιξη και μία οραματική καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής, πλην υπάρχουν γλύστρες, όπως αυτές που σχηματίζονται στις χιονισμένες πλαγιές, όπου η αύριον συχνά καταλήγει σε καλές προθέσεις, αλλά με στραμπουληγμενον αστράγαλο.
Δεν υπάρχει γενιά που απέρχεται και δεν κατηγορεί την επερχόμενη για μια σειρά προβληματικών επιλογών:
-η γλώσσα φυραίνει, ολισθαίνει προς ασυνταξίες, ο πλούτος της απολησμονιέται και παραμένει δύσχρηστος στα λεξικά.
-μια μορφή «πολιτικού ήθους» που κάποτε ήταν στα χάι του, ευτελίζεται σε μυαλά και σώματα πρακτικώς κακογαμημένων όντων.
-η νεολαία κινδυνεύει από μυοσκελετικές παθήσεις, καθώς οι χοροί της, οι μπάφοι της και η υποκρισία της, συντείνουν σε καμπούριασμα και «ευτελείς», μηχανικές σαρκικές επαφές
-Γενικά ,κάποτε ήταν αλλιώς και ήταν καλύτερα.
Καθώς αυτές οι κάθοδοι έχουν συνήθως την διάρκεια μιας περιόδου νεότητας που μπορεί να φτάσει και τα τριάντα, ή σαράντα χρονια, στο παρακάτω σκαλί, οι άνθρωποι ,αφού εμέσουν όλα τα άλυτα ζητήματα στις γενιές που υπήρξαν ενεργές, ρίχνουν το εκάστοτε ελκυστικό τους σλόγκαν.
Απο την «φαντασία στην εξουσία», το «ειρήνη και αφοπλισμός» η «ο τάδε ήρωας ήταν αρσενοκοίτης» στο Yolo και στους ύμνους στα φουντούνια.
Με τέτοια στερεότυπα, η πολιτική δεν έχει χώρο. Ωστόσο περισσεύει χρόνος και οικόπεδο για να χτιστεί μια πεποίθηση. Δεν χρειάζεται να επιμείνω στο πόσες πεποιθήσεις θα μπορούσαν να χτιστούν και με τα αντίθετα επιχειρήματα.
Δεν ξέρω τι χαλεύουν εβδομάδες επί εβδομάδων οι τέσσερις ιππότες της Αποκαλύψεως που προσπαθούν να ηγεμονεύσουν σε ένα κόμμα τίγκα στους γέροντες, στους φοβισμένους και στους «μυαλωμένους»
Δεν ξέρω γιατί χρειάζεται να καμαρώνει ένας αρχηγός επειδή αρχηγεύει από τα σαράντα του. Να του υποδείξω και έναν πατριάρχη που αναρρήθηκε έφηβος στο λειτούργημά του και στις λιτανείες κορόιδευε την διαδικασία.
Δεν ξέρω για ποιον λόγο είναι σοβαρή η υποστήριξη του δημοσίου τομέα, όταν ο τομέας αυτός είναι αυτοαναφορικός και θα είχαμε τα ίδια χάλια στην Παιδεία και στην Υγεία χωρίς την χάρη του.
Κακά τα ψέμματα, γι αυτό ,ας τα αφήνουμε στην άκρη, να περνάμε καλά στα μπαράκια.Όποια μαλακία βγει στον αέρα, δεν αποκτά μόνον υβριστές και είρωνες, αλλά επίσης υποστηρικτές και θαυμαστές.
Και μη μου απαντάτε πως «όλα είναι θέμα Παιδείας» και μάλιστα με κεφαλαίο Πει.
Όπως μόνοι μας κλείσαμε τα παραδοσιακά στέκια της νεότητας, επειδή απλώς σταματήσαμε να πηγαίνουμε εκεί (και τώρα τα θερμαίνουμε «στο φως του αξέχαστου χτές») έτσι και το υβρεολόγιο που επίμονα σπέρναμε για την μεταπολίτευση, μας εξασφάλισε την βεβαιότητα πως αυτή θα είναι και η μοίρα κάθε μελλοντικής κυβέρνησης.
Αυτό το κατάντημα μετατρέπεται σε εφιάλτη, διότι διαβάζοντας αγορεύσεις και απόψεις των τελευταίων δύο αιώνων, είτε από τη Βουλή, είτε από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, θα δείτε ότι η εποχή του Τζουμπέ ή των Καταχθονίων, οι οραματικοί και οι ανανεωτές, πατάνε ακριβώς στα ίδια σκαλοπάτια, που έχουν πιάσει γλίτσα από την πολυχρησία.
Γι αυτό και να μου ανησυχείτε λιγότερο. Σιγά μη έχει οίηση. Κατάθλιψη έχει. Και νομίζει πως θα φάει την τετραετία ,επειδή βασίζεται στην παντοδυναμία του γκολ στις καθυστερήσεις, διότι δεν ξέρει την καύλα του γκολ από τα αποδυτήρια..
