Εως πότε η πατρίδα θα πληρώνει τους ψυχισμούς της επιχειρηματικής ηγεσίας της;
Ιστορία νούμερο ένα: Νεότερο στέλεχος της κεντροδεξιάς παράταξης, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, μου έλεγε πρόσφατα το εξής: «Εχεις καταλάβει γιατί καταφέραμε και κάναμε δυο τρεις εμβληματικές ιδιωτικοποιήσεις στο παρελθόν, όπως ο ΟΤΕ, τα λιμάνια, η Ολυμπιακή; Να σου πω γιατί. Γιατί γι’ αυτές τις δουλειές δεν συγκρούστηκαν τα ελληνικά διαπλεκόμενα συμφέροντα. Είτε γιατί δεν ενδιαφέρονταν είτε γιατί δεν σήκωνε η τσέπη τους το ρίσκο του να αγοράσεις τον Πειραιά ή τον ΟΤΕ. Αν παρ’ ελπίδα υπήρχε Ελληνας που να ενδιαφερόταν να “χτυπήσει” αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, να είσαι βέβαιος, ακόμη θα πληρώναμε τα ελλείμματα ΔΕΚΟ».
Ιστορία νούμερο δύο: Κορυφαίος τραπεζίτης της χώρας καλείται προ διετίας να χρηματοδοτήσει με δανεισμό μια μεγάλη επένδυση που διεκδικεί Ελληνας επιχειρηματίας. Αίφνης δέχεται τηλεφώνημα από άλλον επιχειρηματία. «Δεν θέλω να τον βοηθήσεις!» Απορημένος ο μάνατζερ τον ρωτά: «Μα γιατί; Θέλετε μήπως να διεκδικήσετε εσείς το έργο; Αν είναι να στηρίξουμε το δικό σας project, καμία αντίρρηση!» Φυσικά και δεν θα σας αποκαλύψω την απάντηση που έλαβε. Περιορίζομαι μόνο να επισημάνω ότι είχε σχέση, ας πούμε, με την ιστορική αντιπαλότητα των δύο οικογενειών. Αντιπαλότητα που ανατρέχει σε καιρούς πριν από τη δικτατορία και κληρονομήθηκε για να φθάσει στις μέρες μας. Η επένδυση αυτή, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, προχωρά, βοηθά άλλωστε και ο φιλελεύθερος ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εδώ δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει το προφανές. Εως πότε η πατρίδα θα πληρώνει τους ψυχισμούς της επιχειρηματικής ηγεσίας της; Εως πότε θα βγάζουμε τα μάτια μας; Εως πότε η τρικλοποδιά και το καταστροφικό παιχνίδι θα είναι η μόνη μέθοδος επιβίωσης στην Ελλάδα;
Αναλογιζόμαστε, αν γυρίσουμε το ρολόι και κοιτάξουμε πίσω, πόση ανάπτυξη αφήσαμε επειδή κάθε φορά που χτύπαγε κάποιος μια δουλειά ξαφνικά βρισκόταν στο επίκεντρο ενός επικοινωνιακού -καμιά φορά και βρόμικου- πολέμου χωρίς να γνωρίζει τι λάθος έκανε και από πού του έρχεται; Δύο επισημάνσεις μόνο. Η πρώτη: Ο πόλεμος αυτός, τον οποίο πληρώσαμε πολύ ακριβά ως φορολογούμενοι, ξεκίνησε μέσα στο κράτος στην οξεία διαμάχη για τα ψηφιακά του ΟΤΕ, που ήταν ο θάνατός σου η ζωή μου. Και σήμερα καταλαβαίνουμε πόσο επέδρασε στη διαμόρφωση του δημοσίου χρέους η διαφθορά των εθνικών προμηθευτών. Η δεύτερη: Ο πόλεμος αυτός συνεχίστηκε έξω από το κράτος, όταν η χώρα μπήκε στη φάση της χρεοκοπίας. Επενδύσεις που θα έφερναν στο δημόσιο ταμείο 7 δισ. ευρώ το 2010 υπονομεύτηκαν και πολεμήθηκαν για να τιμολογούνται σήμερα μόλις 1 δισ. ευρώ. Επενδύσεις που μπορούν να γίνουν από Ελληνες στο λιμάνι του Πειραιά και στη Δραπετσώνα πολεμούνται με τη λογική ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε τον αντίπαλο να δυναμώσει». «Και η Ελλάδα, κύριε;» που έλεγε το παιδάκι στην πετυχημένη διαφήμιση της Ν.Δ. το 2012.
«Ασ’ την αυτήν! Κάποια στιγμή θα γράψουμε… βιβλίο» είναι η κυνική απάντηση.
Μανώλης Κοττάκης dimokratianews.gr
