Γράφει ο Αθανάσιος Μαχιάς… Υπάρχει μια προϊούσα έκπτωση της αντιπολίτευσης (όλων των κομμάτων). Αντί της πολιτικής, η αντιπολίτευση προς τον ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά είναι κυρίως α) αντι-μνημονιακή και β) ηθική.
Αντιμνημονιακή, γιατί πρόκειται ουσιαστικά για μια αντιπολίτευση της άρνησης των μέτρων που όλοι ψήφισαν πριν λίγους μήνες, χωρίς να προβάλλονται αντιπροτάσεις, και εναλλακτικές πολιτικές ή σχέδια. Όσο η αντιπολίτευση περιορίζεται στην αντι-μνημονιακή απόδειξη, του γιατί οι εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι κακές, απλά θα χάνει. Γιατί ό,τι και να λέγεται, ουσιαστικά δεν μπορεί να απαντήσει στο απλό επιχείρημα «Ποιος θέλεις να πληρώσει; Αυτός που μπορεί να δίνει 7.000 ευρώ για ιδιωτικό σχολείο ή αυτός που έχει 7.000 εισόδημα τον χρόνο;». Η απάντηση είναι προφανής, όπως προφανές είναι ότι την κρίση θα την πληρώσει η μεσαία τάξη. Η μόνη αξιόπιστη αντιπολίτευση είναι του… «βοδινού», που προϋποθέτει όμως ότι κάθε κόμμα επιλέγει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει (ποιους θα δυσαρεστήσει).
Όσον αφορά την ηθική, να εκμυστηρευτώ ότι αισθάνομαι άβολα και δεν μου αρέσει (έστω και αν στέκει). Δεν αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος στην Ελλάδα με τη θρησκευτική της παιδεία (αλλά παίζουμε με τη φωτιά και τη Χρυσή Αυγή).
Ο Σημίτης κρίθηκε όχι για αυτά που έκανε και για τις ικανότητές του, αλλά για τον Τσοχατζόπουλο, τον Τσουκάτο και τη σύγκρουσή του με την Εκκλησία …
Ο Καραμανλής δεν έπεσε επειδή έκαψε την Ελλάδα και την Αθήνα, ούτε γιατί χρεοκόπησε τη χώρα, αλλά για το Βατοπέδι (που μάλλον δεν ήταν τελικά και κάτι σημαντικό), παραμένοντας μέχρι σήμερα ελπίδα (sic) της Κεντροδεξιάς. Στην Ελλάδα, αυτή η αντιπαράθεση είναι αποτελεσματική, γιατί κρίνουμε με βάση προθέσεις –ηθικές και ψευδοηθικές (και συκοφαντίες)– και όχι με την πολιτική, το έργο, την ικανότητα ή την ανικανότητα.
*Αφού λοιπόν απέτυχε η πολιτική αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ, αν και συντελέστηκε σε ένα μοναδικό πολιτικό πείραμα (με σαφέστατα αποτελέσματα): η πλήρης διάψευση του «αφηγήματός του», των πολιτικών και επιχειρημάτων που τον έφεραν στην εξουσία, η απόλυτη απόδειξη του λάθους …
*Αφού ο κόσμος εξακολουθεί να ακολουθεί να υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η αποτυχία και η διάψευσή του σήμαινε δικαίωση όσων έλεγαν τα αντίθετα, και των πολιτικών που ασκήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια (να επαναλάβω, σε μια σπάνια για την πολιτική τρανταχτή απόδειξη)…
…Η αντιπολίτευση αργά αλλά σταθερά, καταφεύγει ξανά στην εύκολη και τετριμμένη ηθική αντιμετώπιση της πολιτικής – και στην προσπάθεια ηθικής απαξίωσης του ΣΥΡΙΖΑ (ανεξάρτητα από το αν είναι ψέματα ή λάθος όσα λέγονται).
Αν κερδίσουμε με τέτοια επιχειρήματα … Αν κερδίσουμε τη μάχη της ηθικής και όχι τη μάχη των εναλλακτικών προτάσεων, αν κερδίσουμε επειδή πείσαμε ότι είναι κρυφο-λαμόγια και όχι επειδή υπάρχουν καλύτερες πολιτικές ή ότι κάποιοι κάνουν λάθος ή είναι ανίκανοι …
…Αν κερδίσουμε έτσι, πολύ φοβάμαι ότι απλά θα έχουμε χάσει. Και μαζί μας η χώρα. Ο χρόνος είναι εναντίον μας. Ο πραγματικός εκσυγχρονισμός της χώρας θα αρχίσει από μια Κεντροαριστερά, μια δημοκρατική Αριστερά, που θα υπάρξει και θα κερδίσει μέσω της προγραμματικής και πολιτικής της πρότασης και στρατηγικής και όχι για το ηθικό της πλεονέκτημα, ή από την ηθική απαξίωση του αντίπαλου.
