Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης… Το πείραμα με τις ομιλίες των Μητσοτάκη και Τσίπρα και η αλλαγή ρότας
To βράδυ της περασμένης Τετάρτης έκανα ένα ενδιαφέρον πείραμα: διάβασα σε έναν κεντροαριστερό φίλο αποσπάσματα της ομιλίας Μητσοτάκη στον ΣΕΒ και αμέσως μετά -«στο καπάκι»- του διάβασα και αποσπάσματα της ομιλίας Τσίπρα στη Γενική Συνέλευση του ίδιου συνδέσμου. Του απέκρυψα, βεβαίως, την ταυτότητα των ομιλητών.
Από την ομιλία Μητσοτάκη επέλεξα το σημείο όπου επεσήμαινε ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να συμμετέχουν μόνο στις ζημιές, αλλά και στα κέρδη των επιχειρήσεων, ενώ από την ομιλία Τσίπρα διάλεξα το σημείο όπου ο Αλέξης απευθύνθηκε στο ακροατήριο των βιομηχάνων ως ο αυθεντικός εκπρόσωπος των «φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων». Κατόπιν ρώτησα ποιος νόμιζε ότι κρυβόταν πίσω από κάθε απόσπασμα. Συνέβη αυτό που βασίμως υποθέτετε: ο άνθρωπος μπερδεύτηκε. Πίσω από τις λέξεις του Μητσοτάκη διέκρινε μετά βεβαιότητας τον… προεκλογικό Τσίπρα, γιατί με βάση όσα ακολούθησαν μετεκλογικός δεν θα μπορούσε να είναι. Και πίσω από τις λέξεις του Τσίπρα πίστεψε ότι κρυβόταν ο… Μητσοτάκης.
Τούτων δοθέντων, η αιφνίδια μεταστροφή του πολιτικού λόγου του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορεί παρά να αξιολογηθεί ως ευχάριστη έκπληξη. Δεν ξέρω ποιος του γράφει τις ομιλίες – μπορεί και ο ίδιος. Το ρεπορτάζ μάς δίνει την εξής ενδιαφέρουσα πληροφορία: ο σύμβουλός του επί της στρατηγικής Τάκης Θεοδωρικάκος τού εξήγησε κάτι πολύ απλό, ότι η Ν.Δ. που οραματίζεται ο Κυριάκος δεν μπορεί να είναι η πολιτική συνέχεια του αποτυχημένου και ελιτίστικου «Μένουμε Ευρώπη». Μπορεί να περιέχει στοιχεία του, αλλά οφείλει κατά πολύ να το υπερβαίνει. Η Ν.Δ. του Κυριάκου δεν μπορεί να είναι προέκταση του κυριλέ πολιτικού λόγου του Ποταμιού ή του λαϊκίστικου λόγου του ΠΑΣΟΚ.
Με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, δύο εκατομμύρια συνταξιούχους και δύο εκατομμύρια Ελληνες που θεωρούν ότι με τα Μνημόνια έπεσε δραματικά το επίπεδο ζωής τους, στρατηγική δεν είναι ο πολιτικός λόγος που συγκινεί μόνο το Ψυχικό, την Κηφισιά και τη Φιλοθέη, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο: οι λαϊκές μεταρρυθμίσεις. Η άνεση με την οποία υλοποιεί το σχέδιο προσέγγισης με τις μεγάλες πλειοψηφίες ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένα πρώτο αισιόδοξο στοιχείο. Οι προωθητικές ενέργειες που το συνοδεύουν -δράσεις με δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και με μεθόδους που θυμίζουν τη δράση του κόμματος του Ερντογάν στις αρχές του- είναι ένα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο. Ο κριτικός λόγος της αντιπολίτευσης εναντίον της τρόικας και οι «κεραυνοί» του αρχηγού κατά «των εθνικών πρωταθλητών» ακόμη ένα.
Ολα, όμως, υπό μια ρητή και απαράβατη προϋπόθεση: να τα πιστεύει ο αρχηγός. Διότι, αν δεν τα πιστεύει και σήμερα τα ρίχνει στους βιομηχάνους, αύριο στην τρόικα, μεθαύριο στους λαϊκιστές και στην Ευρώπη, ενώ είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να το γυρίσει στα κλασικά εικονογραφημένα, τότε είναι δώρον άδωρον. Στην πράξη θα αποδειχθεί το δικό του «λεφτά υπάρχουν». Για την ώρα, όμως, γκρίνια στοπ. Οφείλω να αναγνωρίσω -όπως μου ειπώθηκε και από αρκετούς αναγνώστες- ότι για πρώτη φορά έπειτα από καιρό η παράταξη είδε τον εαυτό της στα λόγια του Κυριάκου. Το αν θα συνεχίσει είναι δική του δουλειά. Εμείς καταγράφουμε με ικανοποίηση τη μεταβολή.
