Μια νύχτα, μετά την αποτυχημένη εξέγερση του 1956, όταν ήμουν μόλις οκτώ ετών, η οικογένειά μου πέρασε παράνομα τα σύνορα της Ουγγαρίας με την Αυστρία. Ήταν επικίνδυνο, αλλά τουλάχιστον δεν αντιμετωπίζαμε τον κίνδυνο να βυθιστεί η βάρκα μας ή να πεθάνουμε από ασφυξία μέσα σε ένα φορτηγό. Γιατί το κάναμε; Κανείς δεν το συζήτησε μαζί μου, όπως κανείς δεν το συζήτησε με τα παιδιά που συνωστίζονται αυτές τις ημέρες στα σύνορα της Ουγγαρίας με τη Σερβία.
Η Ευρώπη είχε προετοιμαστεί καλά για να μας δεχθεί. Υπήρχαν έτοιμοι καταυλισμοί στην Αυστρία και μέσα σε τρεις ημέρες μας πρόσφεραν μια πτήση για την Αγγλία, μια χώρα που δεν είχαμε επισκεφθεί ποτέ, ούτε ονειρευόμασταν να επισκεφθούμε, αλλά που ήταν κι αυτή έτοιμη να μας υποδεχθεί.
Πριν από δύο εβδομάδες βρέθηκα ξανά στη Βουδαπέστη και συναντήθηκα με έναν φίλο στον σιδηροδρομικό σταθμό του Κελέτι. Έκανε πολλή ζέστη. Όταν βγήκαμε στο δρόμο, είδαμε τους πρόσφυγες, κάπου 70 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά κάτω των οκτώ ετών, που φώναζαν «Γερμανία! Γερμανία!». Απέναντί τους ήταν παραταγμένοι αστυνομικοί, που τους εμπόδιζαν να μπουν στα τρένα, για τα οποία είχαν εισιτήρια, αλλά όχι χαρτιά. Ένα γκαρσόνι στο καφενείο είπε ότι ήταν όπως πριν από 1.000 χρόνια: Για άλλη μια φορά, οι Ούγγροι φρουρούσαν τη χριστιανική Ευρώπη.
Δεν είχε δίκιο, φυσικά. Πριν από χίλια χρόνια, πρόσφυγες ήταν οι μη χριστιανοί Ούγγροι, που εισέρχονταν και εγκαθίσταντο στη λεκάνη των Καρπαθίων και στις πεδιάδες της Ουγγαρίας. Τα σύνορα του χριστιανισμού ήρθαν μετά. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν δεν σταματά να επαναλαμβάνει ότι η Ουγγαρία προστατεύει τη χριστιανική Ευρώπη από τις μουσουλμανικές ορδές και τους τρομοκράτες. Θέλει να διαφυλάξει την Ουγγαρία για τους «αυθεντικούς» Ούγγρους: Στο κάτω-κάτω, δεν είναι όλοι οι Ούγγροι αυθεντικοί. Επιζητώντας λοιπόν την υποστήριξη των αυθεντικών Ούγγρων, έβαλε παντού ταμπέλες που γράφουν στα ουγγρικά- μια γλώσσα που οι πρόσφυγες δεν μπορούν φυσικά να καταλάβουν- ότι δεν θα επιτραπεί στους πρόσφυγες να αρπάξουν τις δουλειές των Ούγγρων. Κανείς δεν έχει τέτοια πρόθεση βέβαια, αφού κανείς δεν θέλει να μείνει στην Ουγγαρία, αλλά καλό είναι να καθησυχάζεις τους ψηφοφόρους σου, ειδικά όταν προηγουμένως τους έχεις τρομοκρατήσει.
Η Ουγγαρία έχει άλυτους λογαριασμούς με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και ο Όρμπαν το ξέρει. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ξαναχτυπά, λέει. Η Ουγγαρία δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια! Ο Όρμπαν πρέπει να το παίξει σκληρός γιατί στις επόμενες εκλογές οι ακόμη πιο σκληροί του ακροδεξιού κόμματος Jobbik μπορεί να τον διώξουν από την εξουσία. Εξ ου ο στρατός, και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, και η ρητορική του μίσους.
Υπάρχει ασφαλώς ένα ηθικό πρόβλημα με την Ευρώπη, η οποία αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει ένα κύμα προσφύγων που όμοιό της δεν είχε δει, χμ, από τους Ούγγρους το 1956. Το κύμα όμως τώρα είναι μεγαλύτερο και πιο δύσκολα διαχειρίσιμο. Η Γερμανία και η Αυστρία έχουν ήδη δεχθεί έναν αριθμό προσφύγων, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Την ίδια στιγμή, οι πρόσφυγες που βρίσκονται τώρα στα σύνορα της Ουγγαρίας και ήταν χθες στον σταθμό του Κελέτι θεωρούνται πλέον εγκληματίες που αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης ως τρία χρόνια. Είναι φυσικά ντροπή για τη Βρετανία, μια χώρα που με τη δράση της στο Αφγανιστάν και το Ιράκ βοήθησε να επιταχυνθεί η κρίση, να κάνει τόσο λίγα για τους πρόσφυγες. Είναι όμως ακόμα μεγαλύτερη ντροπή για την Ουγγαρία να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Γιατί οι ουγγρικές αρχές βαφτίζουν την οργανωτική και ηθική τους αποτυχία σε επιτυχία.
Όλος ο κόσμος είναι μάρτυρας. Οι δημοσιογράφοι και τα τηλεοπτικά συνεργεία είναι μάρτυρες. Οι Ούγγροι δεν είναι χειρότερος λαός από τους άλλους- χιλιάδες εθελοντές βοηθούν εδώ και εβδομάδες τους πρόσφυγες- αλλά η κυβέρνησή τους ντροπιάζει το όνομα της χώρας τους.
