Με νέα οπτική φαίνεται πλέον καθαρά ότι αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα κόμματα και πολίτες. Υπαγορευμένη και απότοκο της εμπειρίας που αποκτήσαμε από τις δράσεις του διμήνου (δημοψήφισμα, δανειακή συμφωνία, μέτρα,) τα αποτελέσματα τους δημιούργησαν και καθορίζουν την τρέχουσα πολιτική αντίληψη της πραγματικότητας.
Δυο αντιλήψεις αντιπαλεύονταν και συζητήθηκαν, δυο προσεγγίσεις, δυο τρόποι ζωής με πυρήνα αντιπαράθεσης το ρόλο και τη δομή του σύγχρονου κράτους σε μια ευρωπαϊκή χώρα, όπως η δική μας, υπό την τρέχουσα ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Από τη μια η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις της και από την άλλη εμείς όπως είμαστε λαός και κόμματα. Μαθημένοι σε μια καθημερινότητα “αμέτοχη” και αφού εκχωρήσαμε το δικαίωμα μας ως πολίτες να ελέγχουμε το κράτος και τις πολιτικές ηγεσίες και γίναμε παρατηρητές της ζωής μας.
Το αποτέλεσμα ένα καθυστερημενο κράτος με απηρχαιωμενες πολιτικές ηγεσίες να ελέγχουν και να αποφασίζουν μακράν και ερήμην των πολιτών.
Το κράτος και οι λειτουργοί του, οι νομοθετικοί του και οι εκτελεστικοί του μηχανισμοί δεν είναι απρόσωποι. Τους απαρτίζουν πολίτες με όνομα και επώνυμο που μεταξύ των άλλων καθηκόντων έχουν και την υποχρέωση να διαχειρίζονται το «ταμείο». Τα έσοδα τα έξοδα και τον τρόπο είσπραξης και απόδοσης των χρημάτων από και προς τον πληθυσμό.
Όλες οι ιδεολογίες. όλες οι πολιτικές απόψεις ή οι προτάσεις διακυβέρνησης εν κατακλείδι αντιπαλεύουν (όταν κυβερνήσουν) για τον τρόπο τη μορφή του από πού θα εισπράξουν χρήματα το που και πως θα τα αναδιανείμουν, ή θα επενδύσουν, ή θα αποπληρώσουν με αυτά υποχρεώσεις.
Μέχρι το 1990 στις μισές Ευρωπαϊκές χώρες είχε καταργηθεί δια νόμου η ιδιοκτησία και η ατομική επιχειρηματικότητα. Στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο εφαρμόστηκε το εθνικοσοσιαλιστικό μοντέλο οικονομίας.
Αυτό του κεντρικού κρατικού σχεδιασμού που συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια της επταετίας και κατά την μεταπολίτευση με «ψυχή και εγκέφαλο» το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.
Αυτό το οικονομικό μοντέλο δεν καταργεί την ιδιοκτησία, αλλά ελέγχει και καθορίζει την επιχειρηματικότητα. Το ποιος ,που και πως θα είναι ο «επιχειρηματίας».
Θυμηθείτε πως λειτούργησε στα τελευταία του αυτό το μοντέλο. Πώς διατέθηκαν οι Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για τη βιομηχανία. Εκατομμύρια από την Ευρώπη και ούτε ένα εργοστάσιο δεν λειτούργησε.
Αυτή η αντίληψη του κράτους-εργοδότη, του κράτους-επενδυτή, του κράτους-επιχειρηματία και η οποία αυτη αντίληψη είναι συγγενής πρώτου βαθμού με το μοντέλο και του κράτους ιδιοκτήτη που εφαρμόστηκε στις φερόμενες «σοσιαλιστικές» χώρες δοκιμάστηκε επί σειρά ετών στην Ελλάδα.
Κρίθηκε πολιτικά οριστικά και απορρίφθηκε το τελευταίο τρίμηνο. Αυτό εξηγεί το φαινόμενο «παραδοσιακοί» γνωστοί δεξιοί και αριστεροί να συμφωνούν πολιτικά να παρουσιάζουν κοινές συμπεριφορές και πολιτικές επιλογές πολλές φορές και ταυτόσημες.
Αυτό εξηγεί τον αυταρχισμό την αλαζονεία την υποτίμηση ή παραποίηση του ρόλου των θεσμών ή των θεσμικών προσώπων. Δεν είναι δυνατόν ο οπαδός του αυταρχικού κράτους παρά να έχει και ίδιος συμπεριφορά και πολιτικό λόγο όμοιο από την ιδεολογία του.
Όλα τα μέσα θα ανταπεξέλθει προκειμένου να ανήκει στο Απαράτ στην νομενκλατούρα του ηγεμονικού του κράτους.
Τι και αν οι τέως «σοσιαλιστικές» ευρωπαϊκές χώρες και η μητρόπολη τους μαζί απέρριψαν αυτό το μοντέλο.
Τι και αν το εθνικοσοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο που εφαρμόστηκε στην λατινική Αμερική, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία απέτυχε παταγωδώς και συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος ήταν και είναι το βασικό πρόβλημα της δημιουργίας οικονομικής ανισότητας ανάμεσα στον Ευρωπαϊκό βορά και νότο.
Αυτοί οι πολιτικοί καιροσκόποι θα επιμένουν με επιχειρήματα του συρμού. Καλύτερα η δραχμή από το ευρώ, μόνοι μας και όπου βγει. Και το κορυφαίο, όπως και έκαναν άλλωστε οι δεξιοί και αριστεροί αδελφοί μέχρι πρότινος σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. «Η φτώχεια είναι αρετή» 100 ευρώ το μήνα όλοι και εμείς οι αρχηγοί.
Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός των κομμάτων, των πολιτών και του κράτους. Ο σκοπός είναι να βρίσκουν/βρίσκουμε τρόπους να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα και να βελτιώνεται η καθημερινή μας ζωή.
Κάτω από την πίεση των περιστάσεων μέχρι σε ένα βαθμό έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητό και από τον φερόμενο πολιτικό μας «κόσμο» ότι θα επιβιώσει πολιτικά όποιος έχει να προτείνει λύσεις σοβαρές και μέσα στην πραγματικότητα.
Δεν είναι μακριά η εποχή όπου ο Σύριζα πήγε από το 4% στο 36% ούτε είναι δύσκολο να γίνει και το αντίστροφο πλέον. Το ίδιο και για τη ΝΔ.
Η εποχή των νεποτισμών των βαρόνων των ημέτερων έληξε ανεπίστρεπτα. Πολιτικό λόγο, προτάσεις και λύσεις απαιτεί ο λαός.
Ίσως οι αριστεροί και δεξιοί «σύντροφοι» να είναι θορυβώδεις σε καμιά περίπτωση δεν είναι πλειοψηφία και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορέσουν είτε με τη λεκτική βία, είτε αλλιώς, να επιβάλλουν την θέληση τους.
Αυτό ας τους είναι πολιτικά ξεκαθαρο.
Εμείς οι υπόλοιποι πολίτες και πολιτικοί που σκεπτόμαστε το αύριο, την ανάπτυξη, λύσεις, ελευθερία, δημοκρατία, εν πάση περίπτωση τον σύγχρονο και το πολιτισμένο τρόπο ζωής πρέπει να τα απαιτήσουμε για να κλείσει το κακό μας παρελθόν οριστικά.
