Μια μέρα στο μέλλον, θα αναπολούμε με θαυμασμό πώς τα υλικά αντικείμενά μας ήταν κάποτε ξεχωριστά, ασύνδετα κομμάτια ύλης.
Θα αντιμετωπίζουμε με δέος το γεγονός ότι ένα αμάξι πριν ήταν απλά ένα κομμάτι μετάλλου γεμάτο γρανάζια και ζώνες, το οποίο οδηγούσαμε για να πάμε από το ένα μέρος στο άλλο, ότι ένα ψυγείο ήταν ένα κουτί που διατηρούσε τα τρόφιμά μας κρύα –και ένα τηλέφωνο ήταν ένα κομμάτι πλαστικού που χρησιμοποιούσαμε για να επικοινωνούμε με ένα άτομο τη φορά.
Αυτό συμβαίνει γιατί το μέλλον στο οποίο ωθούμαστε με ταχείς ρυθμούς είναι ένα μέλλον όπου τα υλικά αντικείμενα αποκτούν ευφυΐα και συνδέονται μεταξύ τους –και η λειτουργικότητά τους αλλάζει, ως συναρπαστική συνέπεια αυτού.
Δεν υπάρχει, ίσως, καλύτερο παράδειγμα για αυτή την τάση από το κινητό σας. Το κινητό τηλέφωνο κάποτε ήταν απλά αυτό –ένα κινητό τηλέφωνο. Τώρα είναι ο φακός σας, η τράπεζά σας, η τηλεόρασή σας, και ο αστείος, αν και λίγο χαζούλης, προσωπικός σας γραμματέας. Το κινητό τηλέφωνο –ή, στην πραγματικότητα, ο υπολογιστής χειρός για να το θέσουμε ακριβέστερα- έχει μετατραπεί κατά κύριο λόγο σε πύλη για όλες τις κινητές υπηρεσίες που χρησιμοποιούμε σε αυτό.
Και εκείνες οι υπηρεσίες διαρκώς μεταμορφώνονται και βελτιώνονται, αλλάζοντας όλα όσα μπορούν να κάνουν τα smartphone μας χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει ιδιαίτερα το ίδιο το κινητό από υλικής απόψεως.
Άραγε προχωρούμε προς έναν κόσμο όπου πολλά περισσότερα πράγματα γίνονται σαν τα smartphone και οι υπηρεσίες που παρέχει ένα αντικείμενο γίνονται πιο σημαντικές από το αντικείμενο καθεαυτό; Ίσως ακόμα και έναν κόσμο όπου δεν κατέχουμε κάποια από τα πράγματα που χρησιμοποιούμε, αλλά πληρώνουμε μόνο για να τα χρησιμοποιήσουμε ως υπηρεσίες;
Αυτό υποστηρίζει ο Marco Annunziata, βασικός οικονομολόγος της General Electric.
Μιλώντας πρόσφατα στο Singularity University και στο Συνέδριο Εκθετικών Οικονομικών της CNBC, ο Annunziata προέβαλε τη θέση ότι η επόμενη Βιομηχανική Επανάσταση σχετίζεται με τη σύγκλιση των φυσικών και των αναλυτικών τεχνολογιών: ένα είδος βιομηχανικού Διαδικτύου, όπως το αποκαλεί.
«[Η εστίαση μετατοπίζεται] από τα αγαθά και τα προϊόντα στις υπηρεσίες και στα αποτελέσματα, επειδή, ξαφνικά, δεν σκέφτεστε πλέον βάσει της παραγωγής του καλύτερου προϊόντος και της πώλησής του στον πελάτη, ο οποίος μετά μπορεί να κάνει ό, τι θέλει. Επικεντρώνεστε στην ιδέα ότι αυτά που πραγματικά πωλείτε στους πελάτες σας, χάρη σε αυτές τις τεχνολογίες, είναι αποτελέσματα, υπηρεσίες, λύσεις. Είναι πράγματι μια μετατροπή των πάντων σε υπηρεσίες».
Στο μέλλον, το ψυγείο σας θα διατηρεί ακόμα κρύα τα τρόφιμα, αλλά μπορεί να διαλέγετε τη μάρκα που αγοράζετε αναλόγως με ποια σας δίνει καλύτερα δεδομένα για τις διατροφικές σας συνήθειες, με καλύτερους αποθηκευτικούς χώρους. Δηλαδή, μπορεί να επιλέγετε τα εξαρτήματα βάσει της ποιότητας του λογισμικού.
Τι συνεπάγεται αυτό για τις επιχειρήσεις που φτιάχνουν τα βιομηχανικά αντικείμενα που χρησιμοποιούμε καθημερινά;
Σύμφωνα με τον Annunziata, «θα φτιάχνουμε μηχανές με διαφορετικό τρόπο, με την ιδέα ότι μπορούμε και πρέπει να τις δημιουργούμε έτσι ώστε να μπορεί να αλλάζει η υλική τους μορφή, να εκτελούν διαφορετικές λειτουργίες και να αξιοποιείται η ευελιξία που θα μας παρέχει το λογισμικό».
Όταν δημιουργούμε τη νέα γενιά μηχανών, θα έχουμε κατά νου τις εργασίες που θα πρέπει να κάνουν σήμερα, και ταυτόχρονα θα τις εξοπλίζουμε με λογισμικό που θα τους επιτρέπει να κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα στο μέλλον, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουν απαραίτητα τα ίδια τα αντικείμενα.
Να ένα παράδειγμα που είναι ήδη πιθανό σήμερα. Φανταστείτε μία μέρα να οδηγείτε το αυτοκίνητό σας (πιθανόν ένα Tesla) για να πάτε στη δουλειά, να το παρκάρετε, και την επόμενη μέρα, λόγω αναβάθμισης του λογισμικού, το αυτοκίνητό σας να λειτουργεί χωρίς οδηγό και σας πάει μόνο του στη δουλειά.
Τέτοιου είδους αμάξια δεν θα είναι εντελώς παρωχημένα μετά από έναν χρόνο –θα συνεχίζουν να βελτιώνονται.
Αλλά τι συμβαίνει αν αυτή η εταιρεία αποφασίζει να κάνει τα αμάξια της να λειτουργούν χωρίς οδηγό και την επόμενη μέρα τα καθιστά, ουσιαστικά, άχρηστα, με το πάτημα ενός κουμπιού; Αυτό μπορεί να φαίνεται απίθανο. Αλλά, όπως είδαμε σε μια πρόσφατη ανακοίνωση της Nest για το κλείσιμο του κέντρου έξυπνων σπιτιών Revolv, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.
Ο Annunziata υπαινίχθηκε ένα πιθανό μέλλον όπου οι εταιρείες δεν θα πωλούν πλέον μηχανές σε μια βιομηχανία, αλλά θα διατηρούν μάλλον την κυριότητα και θα επιτρέπουν στον καταναλωτή να πληρώνει ώστε να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες που παρέχει το προϊόν.
«Αυτό τώρα θα άλλαζε την ισορροπία του ρίσκου, το οποίο σημαίνει ότι η τελική ζήτηση που βλέπει ο πελάτης πρόκειται να εσωτερικευθεί από τον κατασκευαστή των αγαθών ως προς τους παράγοντες κινδύνου», είπε. «Αν δεν χρησιμοποιούνται οι μηχανές, δεν θα είναι ο τελικός καταναλωτής αυτός που θα πληρώσει το κόστος, αλλά αυτή [η εταιρεία]».
Ενώ το επιχειρηματικό πρότυπο του Βιομηχανικού Διαδικτύου (ή του Διαδικτύου των Πραγμάτων) δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο, δεν απαιτείται πολλή φαντασία για να αντιληφθούμε ότι είμαστε στο δρόμο για ένα πολύ πιο συνδεδεμένο μέλλον.
