o κράτος μας δεν είναι κραταιό.Αυτό δεν είναι κρυφό, μήτε το κρύβουμε.
Από την άλλη, παρατηρώ ότι η κυβέρνηση έχει για το κράτος μια απολύτως προσγειωμένη, μη ιδεολογικα φορτισμένη άποψη. Δεν της φτάνουν οι μηχανισμοί του Δημοσίου που προστατεύει με υστερικά χονδροειδή τρόπο. Δημιουργεί μέσα από αυτούς τους μηχανισμούς, τον ιδιωτικό του στρατό.
Η άποψη αυτή, ήταν η τελευταία λέξη της πολιτικής επιστήμης στα χρόνια του Μέττερνιχ. Ακόμη και την εποχή που κυριαρχούσαν οι Βίσμαρκ και ένα σωρό δυναστείες, άρχισε να καταρρέει και να βασίζεται σε άλλες μορφές προσκόλλησης στο Σύστημα.
Αν είχε ένα αριστερό γονίδιο, θα μπορούσε, παρατηρώντας τόσα χρόνια στην απέξω, τα προβλήματα του μεταπολέμου, θα ήταν ικανή η κυβέρνηση να περάσει έναν χρόνο χωρις ψευδαισθήσεις και οράματα, να γείωνε την κατάσταση δημιουργώντας μια χαμηλόθωρη κυβέρνηση του αυτονόητου, αποφεύγοντας τις δήθεν τομές, ώσπου να χορτάσει και να γιγαντωθεί η χοιρομητέρα και να γεννά τα γουρουνάκια της, οπότε ας ξαναθυμηθεί τα αναδιανεμητικά της κολλήματα. Ως τότε, υπέρτατη ηθική και αγόγγυστα υπέρτατη Αξία να ήταν μία:
τάιζε τη γουρούνα, αφου την γκαστρώσεις!
Αν θέλετε παρομοιώσεις και μεταφορές για να κατανοήσετε την άποψή μου, το Κράτος χρειάζεται τους ΑΝΕΛ για να αποσείσει τον φόβο να «δυσφορήσουν» οι ένστολοι κάθε τύπου, και δεν αντιδρά όταν του εξηγούμε πως το πλούσιο φτέρωμα πτηνού που είχε ενδυθεί, έχει φάει τέτοια μπουγελώματα, ώστε αποκαλύπτεται από το βρέξιμο, πόσο αδύνατο είναι.
Μόνον που η κατάσταση είναι τρισχειρότερη.
Το ζήτημα δεν είναι που διακρίνονται τα σκελετά του φασιανού και του παγονιού. Το ζήτημα είναι πως γυμνώθηκαν τα σίδερα από τις πλάκες, τα δοκάρια και τις κολώνες μιας πολυόροφης αποθήκης εβδομήντα ετών.
Ανέφερα επίτηδες «αποθήκη», επειδή στατικά είναι υπολογισμένη για σταθερά φορτία. Αν ήταν πολυκατοικία, που υπολογίζεται και με κινητά φορτία, μερικοί θα μπορούσαν να κάνουν πάρτι στα ετοιμόρροπα.
Μπορεί να μη προλαβατε την εποχή που, βραδάκι σε καλοκαιρινή ταβέρνα, σε αυλή στρωμένη με αμμοχάλικο, ανάμεσα στα τραπέζια και στις οικογένειες ,περιφέρονταν δύο ομάδες ερευνητών της επιφάνειας του γαρμπιλιού: τα παιδιά, που μαζεύαμε καπάκι μπίρας και αναψυκτικών και οι αναξιοπαθούντες που έψαχναν καμια γόπα να καπνίσουνε. Ατάραχοι στα τραπεζάκια άκουγαν Τάκη Μωράκη ή Στέλιο Καζαντζίδη.
Σήμερα, μαζεύει καπάκια ο φοροσυλλέκτης κύριος Αλεξιάδης. Και άμα βρει κάτι που καπνίζεται, το παραχωρεί στους συνεργάτες του, να μη είναι χαρμάνηδες. Ολόκληρο το κράτος ψάχνει τα ψιλά στις τσέπες μας. Απειλεί.Εκβιάζει. Τηρεί τα προσχήματα με τέτοιο εξοργιστικό τρόπο, ώστε να είναι οι ρυθμίσεις του περί απαλλαγής από τα χρέη και παρόμοια, απλώς ανεφάρμοστες. Βάζει αλληλογρονθοκοπούμενα κριτήρια. Συνεχώς.
Πάντα υποστήριζα ότι αυτή η χώρα της φιγούρας και των λεονταρισμών, πιστεύει ακόμη κάθε μύθο ή τελετή του δέκατου ένατου αιώνα, να μη μαγαρίσω κάποιον παλαιότερο, που η ίδια χρησιμοποιεί ως ΕΚΠΑ ( Εθνικό Κολυμβητήριο Παχυλής Άγνοιας)
Για να ξεφύγει από την αυταπάτη του στοργικού Δημοσίου και τα δεκάδες Μνημεία Φρεναπάτης περί Δωρεάν Παιδείας, Υγείας, Δακρυόεντος ΜΚΟ συνδρόμου, αντί διαδηλώσεων και «όλοι στην πλατέα να τρομάξουν τα περιστέρια», απαιτείται μία ημέρα δωρεάν εργασίας, απ όλους μας, μια συγκεκριμένη δράση:
Να μεταβούν όλοι οι εγγεγραμμένοι φοιτητές στις ανώτατες και ανώτερες σχολές και να ζητήσουν σύμπαντες να σταθούν, έστω όρθιοι, στις αίθουσες. Να αρνηθούν μια μέρα οι γονείς τους βοηθητικούς ρόλους των μεταφορέων και των προστατών των παιδιών τους σε δημοτικά και νηπιαγωγεία, να φανεί η απόλυτη γύμνια του συστήματος.
Να ζητήσουν οι πολίτες δια ζώσης, τηλεφωνικώς ή με το διαδίκτυο (χαχαχα) να απαντηθούν οι ερωτήσεις τους από εντεταλμένους υπαλλήλους των υπηρεσιών, πετώντας με εκνευρισμό τις φραπεδιές και διακόπτοντας τις περι διακοπών συζητήσεις.
Να αρνηθούν οι μη έχοντες να συντηρήσουν τα οχήματά τους, να τα κυκλοφορήσουν, διότι όντως ρισκάρουν την ζωή τους.
Και αντί να σχολιάζουν τα άρθρα και τις ιερεμιάδες για τα κακώς κείμενα, εκτονώνοντας την βαβούρα τους, ας ζητήσουν από τους επαΐοντες, απάντηση στα βασικά ερωτήματα: Πόσα λεφτά αφαίρεσε το κράτος από τις ασφαλιστικές εισφορές; Ποιος επένδυσε τις εισφορές αυτές σε κάτι χρήσιμο;
Πόσα χρήματα εννοεί ο υποψήφιος συνταξιούχος ότι του κρατήθηκαν και τι σχέση έχουν αυτές οι κρατήσεις με την σύνταξη που θα πάρει;
Ποια είναι ακριβώς η διαφορά του ιδιώτη απατεώνα από τον δημόσιο απατεώνα;
Επτά μήνες κατέστρεψαν και συκοφάντησαν κάθε λέξη από «αριστ».Προσπαθούν, μαζεύοντας γόπες και καπάκια να βρούνε μετρητό για τις ανάγκες που έπλασαν οι ίδιοι.
Το μόνο μετρητό που μπορεί να βρούνε, είναι κανένα μετρητό κέντημα που καλύπτει ένα μαξιλάρι η μια μπάντα σε τοίχο.
Ναι, η κόλαση αυτή είναι στον ξυλότυπο.
Δεν έδεσε ακόμη.
Μάπα το καρπούζι, όχι επειδή πάτησαν ελέφαντες το μποστάνι, αλλά επειδή το αμπτνάλικο αυτό φρούτο συνδέεται με το φυτό με έναν στριφτό λώρο, σαν την ουρά του γουρουνιού.
Κι άν θέλεις να το στείλεις νωρίτερα στα μανάβικα, το στρίβεις με τέχνη, κι από την στραγγάλη βγαίνει ένα άγουρο και άνοστο πράγμα που ωστόσο είναι κατακόκκινο και οπτικώς ανεκτό.
Άς αφήσουμε τα ξεφτελισμένα κορακίστικα των ιδιολέκτων της δήθεν Εξουσίας,κι ας βρούμε μια Σφίγγα, από αυτές που ζητιανεύουν στις αμφόδους κι ας την ρωτήσουμε κάτι απλό:
Αν ένα καζάνι τρύπησε ο πάτος του, πόσο νερό πρέπει να του προσθέτουμε για να παραμείνει ξέχειλο ως τα χείλη;
Η απάντηση δεν είναι «φρόντισε να προσθέτεις περισσότερο νερό απ΄όσο φεύγει από την τρύπα»,μήτε «χρειάζεται αναλογιστική μελέτη και να καταστρωθεί μια εξίσωση» αλλά «άδειασε το απ ΄το νερό, και γάνωσέ το, ηλίθιε!»
