Γράφει ο Γιώργος Μπιλλίνης… Ο Γιάννης είναι παλιός συμμαθητής. Έχει πτυχίο τεχνολόγου πολιτικού μηχανικού. Κάποτε κάναμε αρκετή παρέα. Στα τέλη των ’80 διορίστηκε ως συμβασιούχος στο ΥΠΕΧΩΔΕ.. Επί κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν ανανεώθηκε η σύμβαση του και απολύθηκε.
Επαναπροσλήφθηκε ως … διωχθείς από την επόμενη κυβέρνηση πασοκ το 1993. Έκτοτε αγραναπαύεται στο κεντρικό κτίριο του υπουργείου στη Χ. Τρικούπη, ως “στέλεχος” του τμήματος ΒΟΑΚ (βόρειος οδικός άξονας Κρήτης). Το αντικείμενο ενασχόλησης μηδενικό.
Ο Γιάννης πλήττει, κοντεύει να πάθει ανία ή άνοια. Από την αδράνεια, την ακινησία και την οκνηρία το βάρος του ξεπέρασε τα 110 κιλά. Το σβέρκο του έχει ενωθεί με το σώμα. Και πίνει πολύ. Κάθε χρόνο γεμίζει ένα βαρέλι κρασί Αγιωργήτικο και μέχρι τέλους της περιόδου το έχει καταναλώσει. Φοβάμαι για την υγεία του.
Μέχρι το τέλος του εργασιακού του βίου ο Γιάννης θα έχει στοιχίσει περισσότερο από 1.000.000 ευρώ στο δημόσιο. Στον έλληνα φορολογούμενο. Για να αργομισθεί. Και να καταθλίβεται. Εδώ και πέντε χρόνια δυσφορεί όταν με βλέπει. Δεν θέλει να συζητά μαζί μου. Εκνευρίζεται. Φρίττει. Είμαι “εχθρός” του. Η ρητορική μου για μικρότερο κράτος, για περικοπές δημοσίων δαπανών, τον φοβίζουν, Νιώθει πως κινδυνεύει η θέση του εξ αιτίας μου.
Το συμμάζεμα του δημοσίου του προκαλεί τρόμο. Κάποτε περνάγαμε ώρες μαζί. Τώρα αδυνατούμε να συνυπάρξουμε. Δεν έχουμε πια σημεία επαφής. Εκείνος θα προτιμούσε να εξωβελιστούν στο πύρ το εξώτερο οι απόψεις που πρεσβεύω. Εγώ πάλι προτιμώ και εύχομαι να μην υπάρχουν άλλοι … Γιάννηδες. Για να επιβιώσει η χώρα και η νεολαία της.
Βαθιά ταξικό το πρόβλημα. Παραγωγική οικονομία και παρασιτισμός παλεύουν ποιός θα επιβιώσει. Μέχρι στιγμής οι Γιάννηδες νικούν κατά κράτος. Παρ’όλα αυτά τρέμουν. Ζούν μέσα στην ανασφάλεια. Φοβούνται πως το μοιραίο … φυγείν αδύνατον.
