Γράφει ο Θανάσης Κανιάρης….“Τι γίνεται όμως στην απέναντι πλευρά της όχθης, στους χώρους που επιχειρούν να εκφράσουν μια διαφορετική πολιτική πρόταση, σε αντίθεση με τις λογικές των μνημονιακών μονόδρομων;
Η κατάσταση και εδώ είναι αρκετά σύνθετη με θετικά και αρνητικά στοιχεία.
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών σκληρής λιτότητας,δημιουργήθηκαν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις ώστε να κερδηθεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πάνω σε ένα πρόγραμμα άμεσης αντιμετώπισης των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν από την εφαρμογή των άγριων μνημονιακών πολιτικών λιτότητας σε μια κατεύθυνση με σαφή αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Αλλαγών που θα άνοιγαν το δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική της χώρας.
Υπήρχε όντος η δυνατότητα αυτή, ή η συγκεκριμένη εκτίμηση υπερεκτιμά τις δυνατότητες του λαϊκού παράγοντα;
Ότι στην ελληνική κοινωνία υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη αγωνιστικές διαθέσεις, ότι έχει δημιουργηθεί μία κρίσιμη μάζα ανθρώπων, με θολή είναι η αλήθεια αντίληψη για το πολιτικό περιεχόμενο των απαιτούμενων αλλαγών –άλλωστε η κατάρτιση ενός τέτοιου πολιτικού προγράμματος δεν είναι δική τους ευθύνη- αποφασισμένων παρ΄ όλα αυτά να συγκρουστούν για να ανατρέψουν την σημερινή κατάσταση πραγμάτων που τους πιέζει αφόρητα, το επιβεβαιώνει η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ…
Ένα μικρό οπορτουνιστικό κόμμα, που πριν από την οικονομική κρίση βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, εκμεταλλευόμενο τις αγωνιστικές διαθέσεις και την, αυθόρμητη εν πολλοίς, ριζοσπαστικοποίηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων που εκδηλώθηκε την περίοδο 2010–2012, κατάφερε να γιγαντωθεί εκλογικά και πολιτικά.
Είναι βαθιά λαθεμένη η μηχανιστική αντίληψη που προβάλλεται από την ηγεσία του ΚΚΕ ότι την συγκεκριμένη περίοδο δεν έγινε και τίποτα το συγκλονιστικό. Απλώς οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για πολιτική αντίληψη που υποτιμά το συγκεκριμένο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο σημειώθηκε η «μεταπήδηση» αυτή, καθώς στα δύο αυτά χρόνια, από την άποψη της πυκνότητας του πολιτικού χρόνου, έγιναν τόσα πολλά (απότομη άνοδος των -αυθόρμητων- αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων, συνειδητοποίηση –έστω και θολή- της ανάγκης προώθησης μεγάλων ριζοσπαστικών αλλαγών που θα ξεπερνούν τον αστικό ορίζοντα, κατάρρευση του κλασικού δικομματισμού) που δεν είχαν γίνει τα προηγούμενα πενήντα.
Όταν όμως δογματικά υποστηρίζεις τη θέση «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για λαϊκή εξουσία» δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι η διετία 2010–2012 δεν ήταν μια συνηθισμένη διετία, αλλά μία κρίσιμη περίοδος κυοφορίας –υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις- του νέου κόσμου. Αλλά για μη διακοπεί απότομα η κύηση αυτή, θα έπρεπε και εσύ να βάλεις το χεράκι σου. Τελικά το «χεράκι» το έβαλαν οι μικροαστοί μιλώντας για «κατάργηση μνημονίων και πολιτικών λιτότητας μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ» με τα σημερινά ολέθρια αποτελέσματα. Την συγκεκριμένη όμως περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το μόνο «αντιμνημονιακό» κόμμα που κατέθεσε πολιτική πρόταση. Τι είδους πρόταση; Μια πρόταση που περιχαράκωνε τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δημιουργώντας φρούδες ελπίδες, ότι μέσα σε αυτή την σφηκοφωλιά θα μπορούσαν να εφαρμοστούν πολιτικές ενάντια στη λιτότητα και τα μισητά μνημόνια.
Την ίδια περίοδο το ΚΚΕ εξόρκιζε την κατάθεση προγράμματος εξόδου από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, επισείοντας το σκιάχτρο του οπορτουνισμού…Εκοψε έτσι το μόνο δρόμο που θα μπορούσε να οδηγήσει το λαϊκό κίνημα στο ξέφωτο.
Το 2015 είχαμε αρκετές φορές εναλλαγή θετικών και αρνητικών συναισθημάτων. Από την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη, μετά από παρατεταμένες διαπραγματεύσεις, φτάσαμε στις κλειστές τράπεζες τον Ιούλη και στον θρίαμβο του «ΟΧΙ» στα μέτρα λιτότητας της ΕΕ με το 63% απέσπασε στο διενεργηθέν δημοψήφισμα. Μία εβδομάδα αργότερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ υπογράφει το 3ο μνημόνιο, εγκαινιάζοντας και επίσημα την προσχώρηση της το στρατόπεδο του δυτικού ιμπεριαλισμού και της εγχώριας αστικής τάξης. Η εκ νέου ανάδειξη του σε πρώτο κόμμα στην εκλογική αναμέτρηση του Σεπτέμβρη, σε συνδυασμό με την αποτυχία της της ΛΑΕ να εισέλθει στη Βουλή και την υποχώρηση του ΚΚΕ, σκόρπισαν την απογοήτευση στον κόσμο που αναζητούσε μια διέξοδο από την στενωπό της λιτότητας και των μνημονιακών πολιτικών. Πολλοί τότε μιλούσαν για συντηρητική αναδίπλωση της κοινωνίας. Ηρθε όμως η πανελλαδική απεργία στις 12 Νοέμβρη με την μαζική συμμετοχή των εργαζομένων για να επαναφέρει το χαμόγελο της αισιοδοξίας στα χείλη. Το λαϊκό κίνημα, είναι παρόν, είναι ζωντανό, έτοιμο να βάλει την σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Από την σκοπιά μας πιστεύουμε, ότι η εγκατάλειψη του ΣΥΡΙΖΑ από τα λαϊκά στρώματα που το στήριξαν την σύντομη περίοδο 2012–2015, είναι θέμα χρόνου και ότι το κόμμα αυτό θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ο λαός δεν συγχώρησε τα κόμματα που είναι υπεύθυνα για τη λεηλασία της ζωή του, και τα οδήγησε σε πολιτική απαξία. Ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξεφύγει από την λαϊκή μήνη και αυτό θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα. Οπότε;
Η κρίση έχει και αριστερό χρώμα
Οι συνθήκες για ριζική στροφή της ελληνικής κοινωνίας σε ένα διαφορετικό δρόμο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, με ορίζοντα το σοσιαλισμό, είναι σήμερα ιδιαίτερα ευνοϊκές. Παρατεταμένη οικονομική και κοινωνική κρίση, εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων των εργαζομένων, βαθιά και παρατεταμένη κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, «στροφή» της κοινωνίας προς τα Αριστερά και εκδήλωση αγωνιστικών διαθέσεων.
Επομένως τι είναι εκείνο που εμποδίζει την κίνηση προς τα μπρος; Ένας είναι ο λόγος. Η κρίση που αντιμετωπίζει [και] η Αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις.
Η οικονομική κρίση και οι παρατεταμένες πολιτικές λιτότητας με τις δραματικές συνέπειες που είχαν για πλατιά λαϊκά στρώματα, εκτός από τα συσσωρευμένα δεινά που προκάλεσαν, είχανε και ένα «θετικό». Ποιο είναι αυτό; Η συγκεκριμένη περίοδος λειτούργησε ως καθαρτήριο πυρ, όπου δοκιμάστηκαν όλοι και όλα. Δοκιμάστηκαν οι πολιτικές στρατηγικές των κομμάτων. Όλων των κομμάτων, αστικών και μη αστικών. Τα αποτελέσματα της δοκιμής αυτής, τα βλέπουμε μπροστά μας. Παντού έχουν συσσωρευτεί πολιτικά ερείπια, όχι μόνο στο χώρο του αστικού πολιτικού κόσμου, αλλά και στο πεδίο δράσης της ποικιλόμορφης Αριστεράς.
Τα κρίσιμα αυτά χρόνια, δοκιμάστηκαν οι νέες πολιτικές επιλογές που μεθοδικά προωθούσε η ηγεσία του ΚΚΕ από τα τέλη της δεκαετίας του 90 ακόμα. Δοκιμάστηκαν και απέτυχαν οικτρά. Η εκλογική βάση του ΚΚΕ έχει περιοριστεί σχεδόν στο μισό, σε σχέση με τα εκλογικά αποτελέσματα του 2007. Μάλιστα, οι κοινωνικές ομάδες, που, μέσω της αποδοκιμασίας της ψήφου, έδειξαν να αντιδρούν στην αλλοίωση των πολιτικών, ιδεολογικών, χαρακτηριστικών του ιστορικού κόμματος της εργατικής τάξης, είναι ακριβώς τα εργατικά στρώματα των μεγάλων αστικών πόλεων που έχουν δοκιμαστεί σκληρότερα από την οικονομική κρίση.
Την περίοδο αυτή δοκιμάστηκαν και οι αντοχές του πολιτικού διηγήματος του χώρου της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην οποία εντάσσεται πλέον και η ΛΑΕ. Δοκιμάστηκαν και στο περιβάλλον της οικονομικής κρίσης και των σκληρών μνημονιακών πολιτικών, δεν άντεξαν και έσπασαν.
Είναι προφανές το σύνολο της Αριστέρας, κομμουνιστικής και μη, την κρίσιμη αυτή περίοδο, δεν μπόρεσε να βρει κοινό βηματισμό με μια κοινωνία που δεχόταν απανωτά χτυπήματα και συνεχώς αιμορραγούσε, δεν μπόρεσε να περάσει τα πολιτικά μηνύματα, τα οποία οι εργαζόμενοι–αποδέκτες τα αντιμετώπισαν από μια απόσταση, αδιάφορα και παγερά.
Έτσι οι εργαζόμενοι, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και κόμματα δορυφόρους του συστήματος, τιμώρησαν και το ΚΚΕ, τη ΛΑΕ στις πρόσφατες εκλογές, ενώ, έδειξαν, ότι δεν τους λένε και πολλά πράγματα οι ιδεολογικές και πολιτικές ζυμώσεις που συντελούνται στους χώρους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Οι πολιτικοί αυτοί χώροι έχουν περισσότερο τα στοιχεία κλειστής σέχτας, αποκομμένης από τις πραγματικές ανάγκες και τις διαθέσεις της ζωντανής κοινωνίας.
Αυτό είναι και το πολιτικό πρόβλημα των ημερών μας. Δεν υπάρχει σήμερα πολιτικός φορέας που θα τεθεί επικεφαλής της λαϊκής πάλης, θα πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, θα συνεγείρει και θα δώσει ελπίδα σε ένα κόσμο που έχει δοκιμαστεί άγρια τα χρόνια της κρίσης και τωνμνημονίων, θα πολιτικοποιήσει τους αγώνες και θα δώσει προοπτική στην πάλη.
Δεν υπάρχει σήμερα –τηρούμενων των αναλογιών– ένα ΚΚΕ, σαν αυτό που υπήρχε την περίοδο της τριπλής γερμανοϊταλοβουλγαρικής κατοχής. Ένα επαναστατικό κόμμα, που αφού συνήλθε γρήγορα από τα σκληρά χτυπήματα που είχε δεχτεί από το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, βρήκε την γλώσσα να μιλήσει στην καρδιά και το μυαλό του υπόδουλου λαού και να πρωταγωνιστήσει στο θαύμα της Εθνικής Αντίστασης. Δυστυχώς.
Τι κάνουμε;”
