Αντί σχολίου για το προσφυγικό προτιμώ να παραθέσω αποσπάσματα από το βιβλίο ενός διάσημου Πολωνού συγγραφέα και ομότιμου καθηγητή του πανεπιστημίου του Λιντς, του Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Ονομάζεται «Ρευστοί καιροί» (Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2009). Στο κεφάλαιο «Η ανθρωπότητα σε κίνηση» γράφει μεταξύ πολλών άλλων:
«Ο αριθμός των ανθρώπων τους οποίους ο παγκόσμιος θρίαμβος του καπιταλισμού καθιστά περιττούς αυξάνεται αυτόματα και σήμερα κοντεύει να ξεπεράσει την ικανότητα διαχείρισης του πλανήτη. Είναι πολύ πιθανή η εκδοχή η καπιταλιστική νεωτερικότητα να πνιγεί στα ίδια τα “απόβλητα” που παράγει, τα οποία ούτε μπορεί να τα αφομοιώσει ούτε να τα εξαφανίσει».
«Η πλούσια Δύση, ενώ από τη μία αρνείται να αναλάβει μέρος της προσπάθειας για τη “διάθεση και την ανακύκλωση των αποβλήτων”, κάνει πολλά για την ενίσχυση της παραγωγής τους. Οχι μόνο έμμεσα (…) αλλά και άμεσα με το να διεξάγει παγκοσμιοποιημένους πολέμους και αποσταθεροποιώντας όλο και πιο πολλές κοινωνίες».
«Από τη στιγμή που είσαι πρόσφυγας, είσαι για πάντα. Να γίνεσαι πρόσφυγας σημαίνει να χάνεις τα μέσα στα οποία βασίζεται η κοινωνική ύπαρξη, δηλαδή ένα σύνολο καθημερινών πραγμάτων και προσώπων που φέρουν νοήματα – γη, σπίτι, χωριό, πόλη, γονείς, περιουσιακά στοιχεία, εργασία και καθημερινά ορόσημα. Αυτά τα πλάσματα, όντας σε μετακίνηση, δεν έχουν τίποτε παρά τη γυμνή ζωή τους, η συνέχιση της οποίας εξαρτάται από την ανθρωπιστική βοήθεια».
«Ο πρόσφυγας, όπως επισήμανε ο Μπρεχτ στο “Die Landschaft Des Exils”, είναι “en Bote des Uuglucks” – προάγγελος κακών ειδήσεων».
«Οι πρόσφυγες αποτελούν την ενσάρκωση των “ανθρώπινων αποβλήτων”, χωρίς να έχουν κάποια χρήσιμη λειτουργία να επιτελέσουν στη χώρα άφιξης και προσωρινής παραμονής και χωρίς να υπάρχει ούτε η πρόθεση ούτε η ρεαλιστική προοπτική για αφομοίωση και ενσωμάτωση στο νέο κοινωνικό σώμα. Από την παρούσα χωματερή τους δεν υπάρχει επιστροφή και καμία οδός διαφυγής προς τα εμπρός».
«Η σύγχρονη ανασφάλεια δεν πηγάζει από την έλλειψη προστασίας, αλλά από την ασάφεια του εύρους της».
«Οι πόλεις έχουν μετατραπεί σε χωματερές για παγκόσμια δημιουργημένα και κυοφορούμενα προβλήματα».
«Από τη στιγμή που ο ανταγωνισμός αντικαθιστά την αλληλλεγγύη, τα άτομα ανακαλύπτουν ότι έχουν εγκαταλειφθεί στους δικούς τους πόρους».
«Οι πόλεις μετατρέπονται ταχέως από καταφύγια εναντίον του κινδύνου σε πρωταρχική πηγή κινδύνου».
«Οι σημερινές ελίτ είναι αδιάφορες για τα προβλήματα της πόλης τους, η οποία αποτελεί μία τοποθεσία μεταξύ άλλων».
Παραδόξως, με εκφράζει πλήρως αυτός ο μαρξιστής διανοούμενος.
Μανώλης Κοττάκης – Δημοκρατία
