“Δείξε μου την τηλεόρασή σου να σου ποιός είσαι” θα μπορούσε να λέει ένα σύγχρονο ρητό. Και, δυστυχώς, η δική μας τηλεόραση είναι χειρότερη από εμάς!
Ξυπνάς το πρωί και ,λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούν εσχάτως στις σχέσεις μας με τους εξ ανατολών γείτονες, ανοίγεις; το χαζοκούτι για να ενημερωθείς, αφού μέχρι και η εγγονή σου, σε ερωτά “πότε θα γίνει ο πόλεμος με την Τουρκία;”.
Και πέφτεις πάνω στην στιγμή που γίνεται αναφορά στην “Κυρά της Ρω”, την αείμνηστη Δέσποινα Αχλαδιώτη.
Ένας νεαρός, με δυσκολία στην άρθρωση και στην εκφορά του λόγου, κάτι τσαμπουνάει εμπρός σε έναν χάρτη , στον οποίο δεν μπορείς να διακρίνεις που είναι η Ρω και πού η Ρόδος και το Καστελόριζο και αναφέρεται στην συγκλονιστική εκείνη μορφή, λες και διαβάζει δελτίο Τύπου της Αστυνομίας!
Κι ύστερα κολλάει κι ένα κομμάτι από την συνέντευξη της Κυράς στον Φρέντυ Γερμανό (από το καταληστευμένο αρχείο της δημοσίας τηλοψίας) και…πάπαλα!
Βρε Χριστιανοί, εκεί στα κανάλια. Η Αχλαδιώτη δεν είναι “τσόντα” ούτε μπορείς να την εμπιστεύεσαι στα χέρια οποιουδήποτε.
Κι αν θες να αναθέσεις αυτό το, ιδιαιτέρως ευαίσθητο κομμάτι, σε έναν νεαρό που δεν γνωρίζει, δεν έχει ζήσει, δεν έχει ιδίαν αντίληψη, κάτσε κάτω και κάνε του, την προηγουμένη, ένα μάθημα. Κάτσε και κάνε ένα μοντάζ σωστό, κάτσε και “δέσε” το θέμα σου καλύτερα. Μην μεταχειρίζεσαι την γυναίκα-σύμβολο με τέτοιο τρόπο…
Θυμάμαι με συγκίνηση την συνάντησή μας-μερικών δημοσιογράφων- με την αείμνηστη Δέσποινα Αχλαδιώτη στο νησί της.
Δέος μα διακατείχε καθώς της έπιανα το χέρι. Δέος, για μια γυναίκα-σύμβολο, η οποία φύλαγε Θερμοπύλες.
Και θυμάμαι πόσο δυσκολεύτηκα, στην εφημερίδα, να αποτυπώσω στο χαρτί εκείνα που αισθανόμουν. Δεν “πήγαινε” το χέρι, έπρεπε να διαλέξω μια-μια τις λέξεις, να φτιάξω προσεκτικά τις προτάσεις και να παραδώσω στους αναγνώστες μου ένα κείμενο αντάξιο του μεγαλείου εκείνης της φιγούρας, ντυμένης με την παραδοσιακή δωδεκανησιακή ενδυμασία, της οποίας είχα σφίξει το χέρι. Το χέρι που κάθε πρωί ύψωνε και το ηλιοβασίλεμα κατέβαζε από τον ιστό την ελληνική σημαία.
Θυμάμαι ακόμη το εξαιρετικής, άγριας, ομορφιάς τοπίο, με τον βράχο ριζωμένο στα καταγάλανα νερά, με το κύμα να σκάζει στις μυτερές πέτρες και τον αφρό να μας αλατίζει το πρόσωπο. Ήταν ολόκληρη ένα μάθημα η ολιγόωρη παραμονή μας στην βραχονησίδα.
Ένα μάθημα πατριωτισμού και αυταπαρνήσεως, από μια γυναίκα η οποία είχε αντισταθεί και στον Άξονα και είχε αποφασίσει να καθορίσει τα ευρωπαϊκά θαλάσσια σύνορα πολύ πριν κάποιοι αποφασίσουν να ιδρύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση!
Και θα μου μείνει αξέχαστη η εικόνα της υπέροχης εκείνης γυναίκας, μόνης, στην άκρη του νησιού της, να μας αποχαιρετά, κουνώντας ένα λευκό μαντήλι.
Ήταν μια στιγμή συγκλονιστική, καθώς ξεμάκραινε τοπ πλεούμενό μας και σιγά-σιγά έσβηνε η εικόνα εκείνης της μικροσκοπικής, οστεώδους αλλά τόσο σπινθηροβόλου και αποφασιστικής Ελληνίδας.
Ας δείχνουμε μεγαλύτερο σεβασμό στα σύμβολα. Δεν είναι για “ευρεία κατανάλωση” και για εντυπώσεις.
εφημεριδα ΕΣΤΙΑ
