Μένουμε Ευρώπη…

Για εκείνο το χρονικό διάστημα που στην Ελλάδα θα υπερισχύει το κίνημα, δεν πρόκειται να σταματήσει η μετατροπή της σε χώρα της Lidl – αφού θα μπορεί κάθε φορά να εκβιάζεται, με την απειλή της εξόδου της από την Ευρωζώνη και την ΕΕ

.

«Η φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά. Είναι καλύτερα να ζητάει ένας φτωχός και άνεργος δουλειά, παρά δανεικά – με τα οποία παραμένει όχι μόνο άνεργος και φτωχός στο διηνεκές, αλλά χρεωμένος και δούλος. Η ζητιανιά, στην περίπτωση των κρατών, οδηγεί στη διαχρονική σκλαβιά τους – στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης στην «κηδεμονία» τους από τους δανειστές.

Όταν το χρέος μίας χώρας δεν είναι βιώσιμο, τότε δεν εκλιπαρεί γονατιστά για τη μείωση του – πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Απλά χρεοκοπεί – παύει δηλαδή να εξυπηρετεί τα δάνεια της, όπως η Ρωσία το 1998, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία της από κανέναν».

.

Όλο και πιο λίγοι έχουν πλέον αμφιβολίες σχετικά με το ότι, το μνημόνιο νούμερο ΙΙΙ δεν ήταν το αποτέλεσμα ενός εκβιαστικού συμβιβασμού του πρωθυπουργού – αλλά ενός σχεδίου του γερμανού υπουργού οικονομικών, το οποίο είχε προηγηθεί του δημοψηφίσματος.

Όσον αφορά το ίδιο το δημοψήφισμα, ήταν προγραμματισμένη η διεξαγωγή του με κλειστές τις τράπεζες, έτσι ώστε να υπερισχύσει το «ΝΑΙ» – οπότε να διευκολυνθεί τόσο η αποδοχή, όσο και η ψήφιση του τρίτου μνημονίου από τους Έλληνες, οι οποίοι διαφορετικά θα φοβόντουσαν την έξοδο της χώρας τους από τη Ευρωζώνη.

Δυστυχώς για τους «συνωμότες» υπερίσχυσε το «ΟΧΙ» – οπότε ήταν υποχρεωτική η ενορχήστρωση του σόου της 13ης Ιουλίου, με την ολονύχτια σύσκεψη διαρκείας 17 ωρών, έτσι ώστε να πειστούν τελικά οι Έλληνες πως ο οδυνηρός συμβιβασμός ήταν το αποτέλεσμα ενός επαίσχυντου εκβιασμού.

Οι υποθέσεις αυτές ενισχύονται από το γεγονός ότι, κανένας δεν επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – ούτε η Γερμανία, η οποία γνωρίζει πολύ καλά τους κινδύνους μίας τέτοιας εξέλιξης για το ευρώ, ούτε η Γαλλία ή η Ιταλία, αφού φοβούνται την περαιτέρω ενδυνάμωση της Γερμανίας, αλλά ούτε και οι Η.Π.Α., για γεωπολιτικές αιτίες. Εκτός αυτού δεν πρόκειται για μία διαδικασία που διαρκεί μερικές ημέρες, αλλά τουλάχιστον δύο χρόνια – οπότε δεν θα μπορούσε να δρομολογηθεί εύκολα.

Περαιτέρω, για εκείνο το χρονικό διάστημα που στην Ελλάδα θα υπερισχύει το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» στις δημοσκοπήσεις, δεν πρόκειται να σταματήσει η μετατροπή της σε χώρα της Lidl  – αφού θα μπορεί κάθε φορά να εκβιάζεται, με την απειλή της εξόδου της από την Ευρωζώνη και την ΕΕ.

Επομένως, αργά ή γρήγορα θα ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, δυστυχώς σε τιμές εκποίησης όπως αποδείχθηκε ακόμη μία φορά από το ξεπούλημα του ΟΛΠ, ενώ θα περάσει το ασφαλιστικό ή ότι άλλο απαιτηθεί από τους δανειστές – αφού, εάν υπάρξουν αποχές από το κυβερνών κόμμα, θα συμπληρωθούν από τα υπόλοιπα του «Μένουμε Ευρώπη».

Κάποια στιγμή λοιπόν οι Έλληνες θα ξυπνήσουν διαπιστώνοντας πως τα λιμάνια τους ανήκουν στους Κινέζους, τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, οι εταιρείες ύδρευσης στους Γάλλους, οι τηλεπικοινωνίες στους Γερμανούς, η ηλεκτροδότηση επίσης κοκ. – ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις τους θα έχουν φτάσει στα επίπεδα της Κίνας,μαζί με το κράτος πρόνοιας, με την παιδεία και την υγεία να παρέχονται πλέον από ιδιώτες.

Φυσικά θα έχει χαθεί ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας μέσω των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών από τις τράπεζες, οι οποίες ανήκουν ήδη στις δυνάμεις κατοχής – ενώ το σύνολο σχεδόν των ιδιωτικών μεγάλων επιχειρήσεων θα έχει περάσει σε ξένα χέρια, με τη συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων να έχει είτε χρεοκοπήσει, είτε μεταναστεύσει σε φορολογικά βιώσιμες χώρες. Όσον αφορά το έμψυχο δυναμικό της, η παρακάτω εικόνα που αφορά την Πορτογαλία είναι χαρακτηριστική – αφού κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα.

.

.

Περαιτέρω, σε σχέση με τους εξευτελισμούς που βιώνουμε εκ μέρους των δανειστών, οι οποίοι δεν διστάζουν να αποκαλέσουν τον ίδιο τον πρωθυπουργό ηλίθιο, εννοώντας έμμεσα όλους εμάς, έχουν σε κάποιο βαθμό δίκιο – μεταξύ άλλων αφού διαπιστώνουν μία πλήρη αδιαφορία για τις επόμενες γενιές, τόσο όσον αφορά τη λεηλασία της χώρας, όσο και το ασφαλιστικό.

Ειδικά στο ασφαλιστικό, είναι προφανής η έλλειψη αλληλεγγύης για τα παιδιά μας, με κριτήριο το ότι οι νόμοι που θα ψηφιστούν είναι πολύ πιο αυστηροί για τους νέους – κάτι που οφείλεται στην πρόθεση της κυβέρνησης να διατηρήσει την εκλογική της πελατεία, αφού αυτό που ενδιαφέρει τους δανειστές δεν είναι η άδικη κατανομή των βαρών, αλλά η βιωσιμότητα του.

Η δίκαιη κατανομή σε όλες τις γενιές είναι δική μας απόφαση, καθώς επίσης πολλά άλλα μέρη της οικονομικής πολιτικής που επιλέγεται – όπως, για παράδειγμα, η αύξηση των φόρων αντί της μείωσης των δαπανών του δημοσίου, παρά το ότι οι υπερβολικά υψηλοί φόροι προκαλούν ύφεση, με αποτέλεσμα να παραμένει η Ελλάδα εγκλωβισμένη στο σπιράλ του θανάτου.

Κλείνοντας, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς τι προτείνουμε για να πάψουμε να αποτελούμε τη ντροπή της Ευρώπης, καθώς επίσης το θύτη των παιδιών μας – αφού έχουμε αναλύσει πολλές φορές ότι, είμαστε εγκλωβισμένοι στο ευρώ στο χρέος και στα μνημόνια (άρθρο).

Κατά την άποψη μας, η μοναδική λύση παραμένει να είναι η στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, εάν δεν μας εγκριθεί η ονομαστική διαγραφή τουλάχιστον του 50% των δημοσίων χρεών – για τα οποία μετά το 2010 δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι, αλλά η πολιτική που μας επιβλήθηκε από την Τρόικα, όπως έχει άλλωστεαποδεχθεί το ίδιο το ΔΝΤ.

Πρόκειται ασφαλώς για μία οδυνηρή διαδικασία, η οποία όμως είναι αναπόφευκτη – αφού δεν υπάρχει καμία άλλη βιώσιμη λύση για τη χώρα μας, ενώ δεν θα έχουμε στο μέλλον, όταν ολοκληρωθεί η λεηλασία μας, ούτε αυτή τη δυνατότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι, η Ελλάδα δεν θα επανέλθει σε πορεία ανάπτυξης, ενδεχομένως ακόμη και εντός του 2016 (πρόβλεψη) –  αλλά πως η ανάπτυξη αυτή δεν θα αφορά ούτε εμάς, ούτε τα παιδιά μας.

Θα ωφελήσει μόνο τις ξένες δυνάμεις, οι οποίες φυσικά δεν θα αμελήσουν να μοιράσουν κάποια ψίχουλα στους Έλληνες, για να διατηρηθεί η ηρεμία και η τάξη στην αποικία – συνεχίζοντας όμως να μας προσβάλλουν στο διηνεκές, προφανώς με το δίκιο τους, αφού αυτή είναι η μοίρα εκείνων που σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι τους. Βέβαια, η διαγραφή του 50% του χρέους δεν φτάνει για να αναβιώσει η ελληνική οικονομία, αφού απαιτούνται παράλληλα πολλά άλλα πράγματα – είναι όμως η πρώτη προϋπόθεση, χωρίς την οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί τίποτα άλλο.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ