Όταν, πριν πέντε χρόνια, μας είχε έρθει το πρώτο μνημόνιο, πίστευα ότι έπρεπε να γίνουν τρία πράγματα:
Πρώτον, ότι έπρεπε να ψηφίσουμε επί της αρχής το μνημόνιο αυτό, ώστε η χώρα μας να μην χρεοκοπήσει.
Δεύτερον, ότι έπρεπε να υιοθετήσουμε μεγάλες δομικές αλλαγές που θα εξυγίαναν την οικονομία και να μην δεχτούμε νέες φορολογίες και οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων.
Και, τρίτον, ότι τα μεγάλα (και όχι μόνο) κόμματα θα έπρεπε να συνεργαστούν ώστε να γίνουν αποτελεσματικά και γρήγορα αυτές οι αλλαγές.
Αυτά δυστυχώς δεν έγιναν και γι’ αυτό σήμερα πέντε χρόνια μετά βρισκόμαστε σε τέλμα.
Οι άλλες χώρες των μνημονίων, όπου συνεννοήθηκαν οι πολιτικές δυνάμεις, δεν τάραξαν τον κόσμο στους φόρους και στις οριζόντιες περικοπές. ΟΛΕΣ (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος και η Ισπανία που δεν είχε τυπικά μνημόνιο) βγήκαν γρήγορα απ’ τα μνημόνια και σήμερα έχουν ανακάμψει. Η ανάπτυξη επανήλθε, η ανεργία πέφτει ραγδαία, ξαναβγήκαν στις αγορές.
Η Ελλάδα έκανε το αντίθετο: οι πολιτικές δυνάμεις καλλιέργησαν το μίσος της μιας προς την άλλη και δίχασαν τον λαό. Δαιμονοποίησαν το μνημόνιο σαν «ξένη κατοχή» και έκαναν ελάχιστες από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζονταν. Οι πολιτικές δυνάμεις φορολογούσαν ανελέητα επειδή δεν ήθελαν να θίξουν κεκτημένα και να αλλάξουν την χώρα δομικά.
Θα πρέπει να πούμε, βεβαίως, ότι την περίοδο 2012-2014 έγιναν σημαντικές προσπάθειες και, με μεγάλη καθυστέρηση αλλά σταθερά, βγαίναμε επιτέλους απ’ την κρίση.
Όμως όλοι γνωρίζετε τι έγινε μετά, με τους επτά μήνες ασύλληπτου ερασιτεχνισμού και απόλυτης ανικανότητας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ . Η οικονομία γύρισε χρόνια πίσω.
Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια τρίτη αναμέτρηση μέσα σε λίγους μόνο μήνες, δείγμα κι αυτό της απίστευτης ανευθυνότητας της κυβέρνησης.
Και, προσέξτε: τώρα ισχύουν ξανά, δύο φορές πιο εμφαντικά, αυτά που πίστευα το 2010:
– Πρέπει πλέον, χωρίς καμιά καθυστέρηση, να αλλάξουμε τις δομές, τη λειτουργικότητα, τις προοπτικές της χώρας. Να κάνουμε επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις που αγνοήσαμε και που οι άλλες χώρες έκαναν και βγήκαν απ’ την κρίση.
– Να σταματήσουμε να ξεζουμίζουμε τον κόσμο και την περιουσία του και να λυγίζουμε τις επιχειρήσεις με νέες φορολογίες επειδή φοβόμαστε να κάνουμε αποκρατικοποιήσεις και να ανοίξουμε τις αγορές για να έχουμε επενδύσεις. Να πέσει επιτέλους και εδώ η ανεργία, που πήγε στο 12% στην Πορτογαλία!
– Και, τέλος, να καταλάβουμε πια ότι χρειάζεται πολιτική συνεργασία. Διότι μπροστά σε τέτοιες κολοσσιαίες προκλήσεις, δεν υπάρχει πια καιρός για κοκκορομαχίες. Το κατά πολύ βαρύτερο μνημόνιο που μας έφερε ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να εφαρμοσθεί. Αλλιώς την φορά αυτή δεν γλυτώνουμε τη οριστική πτώχευση και την πληθωριστική δραχμή.
Ήρθε ο καιρός το ελληνικό πολιτικό σύστημα να αντιληφθεί την αναγκαιότητα της συνεργασίας και χωρίς αλαζονεία να συνεννοηθεί για ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης. Η συνεργασία είναι προϋπόθεση επιτυχίας.
Η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει, διότι είναι η μόνη σημαντική πολιτική δύναμη που έχει πλέον δεσμευθεί ότι θα κάνει και τα τρία αυτά βασικά πράγματα που μόλις ανέφερα.
Είναι δε και η μόνη που επιδιώκει και πιστεύει στη συνεργασία. Ο κ. Τσίπρας την τορπιλίζει και δέχεται μόνο τους… ΑΝΕΛ.
Ο λαός θα κρίνει ποιοι καταλαβαίνουν πώς θα βγούμε από την κρίση και ποιοι όχι.
Όσο για μένα, επαναλαμβάνω ακόμα πιο σταθερά, ακόμα πιο εμφαντικά, αυτά που είπα απ’ την αρχή, το 2010: εμπρός για ριζικές αλλαγές με συνεργασία.
Και ελπίζω να μην διαψευστώ ξανά γιατί αυτή είναι για την χώρα η τελευταία ευκαιρία…
