Του Φάνη Ουγγρίνη… Σαρώνει ο Τραμπ. Επιστρέφει ο Σαρκοζί. Επελαύνει η Λεπέν. Ακροδεξιοί και στην Αυστρία. Ακλόνητος ο Ορμπάν. Μασκαρεμένη απολυταρχία σε Ρωσία και Τουρκία. Εθνικισμός στη Σερβία, αλυτρωτισμός στην ΠΓΔΜ, αποσχιστική εμμονή στη Σκωτία και στην Καταλονία. Αντιμεταναστευτική αποφασιστικότητα στα σκανδιναβικά κράτη. Στρατιωτικός επανεξοπλισμός στην Ιαπωνία του Αμπε. Αντιευρωπαϊσμός σε Βρετανία και Γερμανία. Σχεδόν όλος ο λεγόμενος «πολιτισμένος» κόσμος μοιάζει να γλιστρά προς τα δεξιά. Και μάλιστα όχι προς το σύγχρονο πρότυπο της ήπιας Μέρκελ, μα προς εκείνα τα κλασσικά, των Ρηγκαν και Θάτσερ κι ακόμα παραπέρα.
Ταυτίζονται όλοι αυτοί οι «δεξιοί» μεταξύ τους? Δε θα το ‘λεγα. Άλλοι είναι υπερ του διεθνούς εμπορίου κι άλλοι κατά. Άλλοι επιθυμούν διατήρηση του μεγάλου κράτους, ενώ άλλοι ζητούν ελάχιστη φορολόγηση. Άλλοι πιστεύουν πως η Δύση οφείλει να επεμβαίνει στον Τρίτο Κόσμο, και ταυτόχρονα άλλοι επιθυμούν την αποχή από ξένες περιπέτειες. Άλλοι στηρίζουν τους πολυεθνικούς κολοσσούς και άλλοι υπερασπίζονται τη μικρή ιδιοκτησία. Άλλοι βλέπουν την ολοκλήρωση όλων στο Θεό, και άλλοι αποδέχονται τον αυστηρό διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους. Άλλοι μιλούν ρατσιστικά και άλλοι ορθολογικά. Άλλοι είναι θεατρίνοι και άλλοι σοβαροί. Βαβέλ κανονική. Υπάρχει κάτι που να τους ενώνει?
Αυτό στο οποίο όλοι φαίνονται να ταυτίζονται έιναι πως η απάντηση στο σύνολο των προβλημάτων των σύγχρονων κοινωνιών βρίσκεται στο τέκνο του Διαφωτισμού και του Ρομαντισμού, στο Έθνος-Κράτος, και φυσικά στις πατροπαράδοτες οικογενειακές αξίες. Είναι μια μάλλον φυσιολογική συντηρητική στάση. Ο περίπλοκος κόσμος μας γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτος, όλο και πιο επικίνδυνος, συνεπώς η στροφή σε τρόπους του παρελθόντος που χαρακτηρίστηκαν από επιτυχία επί μακρόν έιναι αυτονόητη για πολλούς. Η Πολιτική Ορθότητα, αυτό το πολιτιστικό προϊόν που βασίστηκε στο σχετικισμό του ’60 και θεωρήθηκε εξαιρετικό εργαλείο για την εμπέδωση της Παγκοσμιοποίησης έχει πια κουράσει. Σε μεγάλο ποσοστό άτομα με τα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά του Τραμπ ενθουσιάζουν επειδή απλούστατα δε «μασάνε», τα «χώνουν», μιλούν με παρρησία κατά όλων όσα έχει επιβάλλει η σύγχρονη άνωθεν επιβεβλημένη ηθική, και προτείνουν λύσεις απλουστευτικές και άμεσες, σαν εκείνες που συζητιούνται στα καφενεία όλου του πλανήτη. Όλα μπορούν να γίνουν αν τάχα βρεθεί ένας (ή μια) τσαμπουκαλής στο τιμόνι της κάθε χώρας.
Στα καθ’ ημάς, παρά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι θεωρούμενες ως δεξιές προσεγγίσεις επίσης κυριαρχούν, αναγκάζοντας τη ριζοσπαστική Αριστερά να λειτουργεί ως κλασσικό περονικό κόμμα, συμμαχώντας και με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Δεν είναι μόνο η εκλογική παγίωση της νεοναζιστικής ΧΑ, η οποία φοβάμαι πως θα μας κάτσει για πολλά χρόνια, σαν αντίβαρο του σταλινικού ΚΚΕ. Το σημαντικότερο έιναι η στάση μια μεγάλης μερίδας της κοινωνίας σε θέματα που άπτονται των σχέσεων μας με τους εταίρους και συμμάχους, η αναβίωση του βυζαντινού ενδιαφέροντος για τις προφητείες, η ηθική αποδοχή της φοροδιαφυγής, η συνομωσιολογία. Οικογενειάρχες, μικροί επιχειρηματίες, μαστόρια και μεροκαματιάρηδες έχουν κουραστεί από την ανεργία και την ανασφάλεια, από την καθημερινή δυσκολία τους να συνυπάρχει με τη χλιδή της Ψαρούς, από τους «ανθρώπους του πνεύματος» να αγωνιούν για ξένους πρόσφυγες και να σιγούν για την ελληνική ανέχεια, από ένα κράτος που υπερφορολογεί και σαν αντάλλαγμα προσφέρει όλο και λιγότερα στην υγεία, στην παιδεία, στη δημόσια ασφάλεια, από μια πολιτική και οικονομική ελίτ που συγκρούεται για τα στενά συμφέροντα της ενώ αδιαφορεί για την πατρίδα.
Έτσι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που αγωνιούν καθημερινά, και πέντε χρόνια μετά την εποχή των Αγανακτισμένων εξακολουθούν να βράζουν. Εκείνο όμως που έχει αλλάξει έιναι πως έχει πάψει να υφίσταται η ιδεολογική σύγχυση της περιόδου εκείνης. Τώρα κερδίζει έδαφος η οπτική μέσα από το πρίσμα Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια και-όπως θα ήταν αναμενόμενο-στο σχετικό χώρο που οριοθετείται δεξιά της ΝΔ υπάρχει έντονη κινητικότητα. Μετά το κόμμα Καρατζαφέρη ήρθε κι η σειρά του Φαήλου Κρανιδιώτη, με τη «Νέα Δεξιά» του. Μα ακόμη και η ζωή Κωνσταντοπούλου από εκεί πάει να ψαρέψει, καθώς δε μιλά πια για αριστερές λύσεις και έχει υιοθετήσει αποχρώσεις του γαλάζιου για το κομματικό της σήμα. Πάντως, αν πρόκειται όλοι αυτοί να ελαχιστοποιήσουν τη Χρυσή Αυγή, χαλάλι τους.
Το μεγάλο κακό με όλα τα κόμματα που φέρονται ως οι μόνοι εκφραστείς των πατριωτών και των νοικοκυραίων είναι πως συνεχώς κραυγάζουν, μα δε προτείνουν τίποτε εφαρμόσιμο. Κανείς δε τολμά να μιλήσει για έξοδο από το ισχύον πλέγμα εμπορικών και στρατιωτικών σχέσεων που αφορά την Ελλάδα. Κανείς δε τολμά να μιλήσει για μαζικές απολύσεις ή έστω για μαζικές προσλήψεις. Κανείς δε τολμά να υποσχεθεί δράσεις κατά των κοινωνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Κανείς δε τολμά να είναι σαφής επειδή απλούστατα δε μπορεί να έιναι. Οι εφικτές λύσεις σήμερα θα βρεθούν με ψυχραιμία και λογική, όχι με φωνές και κενά περιεχόμενου ρομαντικά συνθήματα. Αυτό που δεν ομολογούν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως έλληνες «δεξιοί» είναι πως οι διαφορές τους με τον κορμό της ΝΔ είναι μάλλον υφολογικές, αποτελούν δηλαδή θέμα στυλ κι όχι ουσίας. Άπαντες οι δημοκράτες που τοποθετούνται δεξιά του κέντρου επιθυμούν ευκολία στην επιχειρηματικότητα, δίκαιους φόρους, προστασία της ιδιοκτησίας, καταπολέμηση της εγκληματικότητας και συνέπεια στην υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας. Και γι αυτό μόνο στους ψηφοφόρους των νεοναζί θα πρέπει τελικά να προσβλέπουν οι φιλόδοξοι αυτοί …εθνοσωτήρες…
