Σήμερα, που μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εσωκομματικών εκλογών της Ν.Δ., σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω: Θα σας μιλήσω για το… ΠΑΣΟΚ. Εζησα απο πολύ κοντά τη μετάλλαξή του κατά τη διαδοχή του Ανδρέα, παρακολούθησα ως νέος ρεπόρτερ τη μετάβαση από τον παπανδρεϊσμό στον σημιτικό εκσυγχρονισμό, σημείωσα τις αγωνιώδεις προειδοποιήσεις στενών συνεργατών του Ανδρέα για τις ολέθριες συνέπειες της εγκατάλειψης των ιδρυτικών Αρχών ενός κόμματος, και τώρα πιά ξέρω. Εκ του αποτελέσματος. Παρατάξεις που απομακρύνονται από τους λόγους για τους οποίους ιδρύθηκαν στο όνομα της προσαρμογής στην εποχή επιτυγχάνουν τακτικές νίκες, αλλά υφίστανται στρατηγικές ήττες. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ βολοδέρνει σε ποσοστά ανάξια της Ιστορίας του.
Γιατί συνέβη αυτό; Φταίει μόνο το «λεφτά υπάρχουν» ή μήπως τελικά συνεκτιμήθηκε από τους πολίτες την ώρα της κρίσης και η αλλοίωση των βασικών χαρακτηριστικών του; Η εποχή Σημίτη θεωρήθηκε -καταρχάς- επιτυχημένη. Κράτησε το κόμμα στην εξουσία, έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ, ολοκλήρωσε μεγάλα έργα υποδομής. Μερικά τα έχω πιστώσει στον πρώην πρωθυπουργό στο βιβλίο μου «Οι νησίδες του καινούργιου» (Σιδέρης, 2005).
Ομως, ο σημιτισμός ως ιδεολογία έβλαψε το ΠΑΣΟΚ. Πρώτον, γιατί το ταύτισε με τη διαπλοκή. Ο κύριος Σημίτης υποστηρίζει στο τελευταίο του βιβλίο «Δρόμοι Ζωής» ότι «η πολιτική δεν γίνεται σε κενό συμφερόντων». Σωστά. Αλλά στην εποχή του τα συμφέροντα συγκυβερνούσαν με τη νόμιμη κυβέρνηση, δεν κάλυπταν απλώς ένα κενό. Ποιος ξεχνά τις αφίξεις των μαύρων Μερσεντές των ολιγαρχών έξω από το Μαξίμου; Και να θέλει να τις ξεχάσει, αρκεί να παρακολουθήσει τα πινάκια των δικαστηρίων. Ολες οι μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς με κατηγορούμενους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ αφορούν την περίοδο εκείνη: Ακης, Γιάννος, Μαντέλης, Siemens.
Iσως γι’ αυτό ο πρώην πρωθυπουργός καταθέτει στο τελευταίο του βιβλίο μαρτυρία ότι η εντολή για την πώληση της Τράπεζας Κρήτης στον Κοσκωτά «ήρθε από πάνω», εννοώντας τον Ανδρέα. Μήπως και ισοφαρίσει. Δεύτερον, συρρίκνωσε το ΠΑΣΟΚ, γιατί πληρώνουμε έως σήμερα πανάκριβα διόδια για την ένταξη στην ΟΝΕ. Η ένταξη στο ευρώ απογείωσε την ελληνική οικονομία, αλλά προσέδεσε τη χώρα στο άρμα της γερμανικής διαπλοκής και άλλων κέντρων. Οι εξοπλισμοί «μαμούθ» που παραγγείλαμε τότε επιβάρυναν τρομακτικά το χρέος – ακόμη χρωστάμε. Ισως γι’ αυτό ο πρώην πρωθυπουργός πηγαίνει και καταθέτει στις δίκες του Ακη χωρίς να τον ρίχνει στον Καιάδα. Τρίτον, επί Σημίτη αλλοιώθηκαν τα πατριωτικά χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ: Ιμια, Ελσίνκι, Συμφωνία της Μαδρίτης. Εχει κανείς την εντύπωση ότι όλα αυτά δεν αθροίστηκαν στη συλλογική εθνική μνήμη, όταν οι πολίτες κλήθηκαν να αποφασίσουν την πορεία της χώρας, το 2012;
Γιατί τα θυμίζω αυτά σήμερα; Γιατί ο σημιτισμός γοητεύει μία πτέρυγα της Ν.Δ. Η ιδεολογία του μικροελλαδισμού, να τα έχουμε καλά με τους ισχυρούς μέσα – έξω, να μη διστάζουμε να εγκαταλείπουμε στο όνομα του ρεαλισμού πάγιες εθνικές θέσεις, να παίρνουμε ως «μικρά και έντιμος Ελλάς» ό,τι περισσεύει, έχει κάποιους οπαδούς στην παράταξη. Για να είμαστε δίκαιοι, όχι στον βαθμό που την πίστευε ο πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος για πολλά μπορεί να κατηγορηθεί, αλλά όχι ότι δεν ήταν συγκροτημένος αντίπαλος της Κεντροδεξιάς. Ηταν. Υπήρξε και, ως τέτοιον, τον σεβόμαστε. Ομως, ο σημιτισμός, είτε ως συμπόρευση με το Ποτάμι είτε με άλλες δυνάμεις, δεν έχει θέση στη Ν.Δ. Θα τη διαλύσει, όπως διέλυσε και το ΠΑΣΟΚ μακροπρόθεσμα. Ας το έχουμε γενικώς υπόψη μας. Παράταξη την οποία ο κόσμος κράτησε όρθια στα χρόνια του Μνημονίου (δεν της χρέωσε την πτώχευση) και άντεξε την επέλαση Τσίπρα, δεν δικαιούται να βγάλει τα μάτια της μόνη της.,,
