Πάνος Θεοδωρίδης …To παζάρι της Ευρώπης με την Τουρκία, μόλις άρχισε.
Ακόμη και οι στρατόκαυλοι της Ηπείρου, καταλαβαίνουν ότι δυτικά στρατά στη Συρία, μάλλον θα κακοπέσουν στην μεσανατολική Βαβυλωνία.
Μετά τους δίδυμους πύργους, πέρασαν κοντά δεκαπέντε χρόνια και οι χώρες που «κατακτήθηκαν», δεν στεριώνουν μήτε καν ατμόσφαιρα ανακωχής. Αφγανιστάν,Ιράκ, είναι ασταθή.
Οι χώρες που άλλαξαν κυβερνήσεις στη βόρεια Αφρική και η απόπειρα να αλλάξει το καθεστώς της Συρίας, έφεραν μεν την ποθούμενη «διάλυση των αυταρχικών καθεστώτων», αλλά η Λιβύη διδάσκει πως είναι εύκολο να παραχωρήσεις σε αυτοσχέδιους εμίρηδες τη χώρα, αλλά θα εισπράξεις, μαζί με το φτηνό πετρέλαιο, μια προσφυγογέννα κατάσταση.
Έτσι, μακρυνό πλην αισιόδοξο σενάριο, υπάρχει μόνον ένα: να χωριστεί η πίστη του Αλλάχ σε καλούς και κακούς πιστούς, και η Δύση, αμη και η Ρωσία, να βοηθήσουν «τους καλούς».
Καλό φαίνεται,αλλά χρειάζεται μεγάλες αποφάσεις.Δηλαδή λεφτά. Και buffer zones, τόσο στην βόρεια Αφρική, όσο και στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, ώστε τα ρήγματα να σφραγιστούν και στη θέση μιας γενικής συνεννόησης (που σύντομα θα ατονήσει και ως ιδέα) φιλικές προς την Δύση ισλαμικές δυνάμεις, να αρχίσουν να πελεκάνε όποιον ισλαμιστή ονειρεύεται χαλιφάτα.
Στην απελπισία τους, οι Αμερικάνοι προλέγουν τα αυτονόητα. Τέτοια συνασπισμένη δύναμη δεν φαίνεται προσώρας στον ορίζοντα, μήτε την πολυθέλουν.
Γι αυτό και ψάχνουν καλούς πολεμιστές στην Αλ Κάιντα και στην Χεζμπολάχ, στους Κούρδους και στην Συριακή αντιπολίτευση πλην ISIS, ώστε να σταματήσει η Συρία να παρουσιάζει ακατάσχετη αιμορραγία και να γεμίσει μώλωπες και διαστρέμματα που θεωρούνται αντιμετωπίσιμα.
Η Τουρκία φαντάζει ως βολικός σύμμαχος. Αλλά παζαρεύει σκληρά και ξέρει πως είναι η ευκαιρία της.
Ποιά ευκαιρία;
Να αποκτήσει ενεργειακές πηγές, στερώντας τις από τους λαθρεμπόρους (κατά τις εταιρείες) και να αποκτήσει τον ρόλο του ρυθμιστή στη Μέση Ανατολή, ως καθαρόαιμος εταίρος των Ευρωπαίων.
Επιζητώντας εμμέσως να επιστρέψουν οι Σύριοι πρόσφυγες στην Συρία,αλλά σε μια λωρίδα γης που θα ελέγχουν οι ίδιοι, προσδοκούν να αποκτήσουν μερίδιο στην διανομή της, οι μόνοι που θα υπερασπίζονται την ύπαρξή της, αλλά με φιλική προς αυτούς διακυβέρνηση.
Και οι Ευρωπαίοι, αυτά τα λαμπρά μυαλά που κάθονται και συνεδριάζουν, αντί να επιτρέψουν την διάλυσή τους, τοποθετώντας φράχτες στα δικά τους σύνορα, θα κάνουν έρανο να πληρώνουν φόρο υποτελείας στους Τούρκους, για να πληρώνεται η σίτιση και η ύπαρξη ενός συριακού προτεκτοράτου.
Αν το καταφέρουν, οι Κούρδοι και οι ελευθερίες τους, θα είναι τα πρώτα θύματα, πριν την ISIS.Διότι η Μοσούλη και οι πετρελαιοπηγές της, θα γίνουν περιουσιακό στοιχείο της Νέας Συρίας.
Δεν λέω πως αυτό θα γίνει.
Λέω απλως τι νομίζω ότι θέλουν.
Με τα «ευρωπαϊκά σύνορα» κατά μήκος της χώρας των Πάρθων και των Καρδούχων (και μια ζώνη «λιμιτάνεων» κατά μήκος της Σαχάρας που θα διευρύνει τα Δυτικά σύνορα αισθητά προς νότο)ο στρατηγικός ρόλος της Ελλάδας επιστρέφει στα χρόνια του Μάρκου Αυρηλίου και της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου. Μιά μηδαμινή επιρροή.
Πείτε μου τώρα που πάει ο Έλληνας πρωθυπουργός, τι στόχο έχει η επίσκεψή του, πάρεξ να υπάρξει για τα μάτια μια καταλλαγή και να ακούσει όχι το σενάριο αυτό, αλλά να αποφασιστεί, στην καλύτερη περίπτωση μια «συναντίληψη».
Θα μου πείτε ότι τον στέλνουν, ως κομιστή προτάσεων, στο στυλ του «Αρκαντάς μεν, αλλά ξέρετε, το Αιγαίο, το Κυπριακό, η Χάλκη, μπλαμπλαμπλά».
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη και πολλές συμμαχίες αναμένεται να πακτωθούν στο μέλλον.
Μόνο μη γίνει το λάθος και ξεχαστεί το μαύρο πανί στην επιστροφή.
