Δεν πιστεύω στην απόλυτη ελευθερία του διαδικτύου στην Ελλάδα – ποτέ δεν πίστεψα σε αυτήν. Με εξαίρεση ορισμένες λαμπρές εξαιρέσεις, που χαίρεσαι να διαβάζεις, ο ιστός στην πατρίδα μας είναι σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενος.
Οι βασικές συνιστώσες του συμπεριφέρονται απολύτως συστημικά και οι δευτερεύουσες ειδικεύονται στα ελεύθερα χτυπήματα – στην πραγματικότητα, το ίντερνετ έδωσε ισχύ στους περιθωριακούς του κλάδου μας.
Αποτελεί, κατά βάση, ένα μικρό κάδρο της μεγάλης διαπλεκόμενης εικόνας: Ιδιωτικές επιχειρήσεις ζουν με κρατικό χρήμα, εκτελώντας συμβόλαια εξόντωσης πολιτικών – επιχειρηματικών αντιπάλων ή συμβόλαια προστασίας.
Για να μην είμαι ισοπεδωτικός, ξεκαθαρίζω: Το να διαφημίζεται μια τράπεζα ή μια επιχείρηση με το λογότυπό της από ενημερωτικές ιστοσελίδες το βρίσκω απολύτως θεμιτό, δεδομένης της εμπορικής δύναμης του ίντερνετ. Συνακόλουθα, αντιλαμβάνομαι γιατί μια «ανεπιθύμητη» είδηση μπορεί να αναρτηθεί για δευτερόλεπτα και να κατέβει αμέσως μετά ή να μην αναρτηθεί καθόλου. Αυτά γίνονται και από τα κανάλια στο φως της ημέρας – δεν φταίει για όλα τα «στραβά» ο κυβερνοχώρος. Το να διαφημίζεται όμως το κράτος, διαθέτοντας μεγάλα διαφημιστικά πακέτα, αυτό είναι τουλάχιστον παράδοξο. Το να διαφημίζονται τα κρατικά μονοπώλια, οι ΔΕΚΟ, τη στιγμή που δεν έχουν ανταγωνιστή, είναι επίσης παράλογο.
Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι κακές πρακτικές, που στον κολοφώνα της δόξας της ιδιωτικής τηλεόρασης ήταν ψωμοτύρι πολυτελείας για το σύστημα, μεταφέρθηκαν, σε νέα κλίμακα, στο μεγάλο γήπεδο των εκατομμυρίων χρηστών. Οι μέθοδοι γι’ αυτή τη νέου τύπου διαπλοκή είναι καρμπόν με αυτές του παρελθόντος. Για να υπάρχει εκβιαστής πρέπει να υπάρχει και εκβιαζόμενος. Για να υπάρχει προπαγανδιστής πρέπει να υπάρχει και προπαγανδιζόμενος. Για να υπάρχει διαπλοκή πρέπει να υπάρχει και διαπλεκόμενος. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί πέφτουμε από τα σύννεφα… Αυτοί που σκούζουν σήμερα για την «ελευθερία» του διαδικτύου στην Ελλάδα είναι οι αφεντάδες του ανελεύθερου.
Εκείνοι που χλευάζουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία να νομοθετηθεί το όνομα των διαχειριστών ενημερωτικών ιστοσελίδων, με το επιχείρημα ότι η ανωνυμία διασφαλίζει την ελευθερία του λόγου, στην πραγματικότητα είναι οι αρχιτέκτονες του ελέγχου. Πίσω τους κρύβονται, μάλιστα, οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν την ισχύ να διαγράφουν από τον ιστό τις καταγεγραμμένες δηλώσεις-αμαρτίες – στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ., υπήρξε υποψήφιος που διέγραψε παλαιότερες ενοχλητικές δηλώσεις του, οι οποίες θα μπορούσαν να του κοστίσουν.
Θεωρώ, κατά συνέπεια, θετικές τις πρόσφατες εξελίξεις. Είναι ζητούμενο ο κολασμός. Ομως, δεν παρασύρομαι για να πανηγυρίσω κιόλας. Ο χώρος είναι σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενος, αλλά τη χώρα δεν την οδήγησαν στη χρεοκοπία τα κομπιούτερ και τα «ποντίκια», αλλά οι μπετονιέρες και τα όπλα.
