Η μεταμνημονιακή εποχή είναι ένα ζήτημα που απασχολεί όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Από διαφορετική αφετηρία, το κάθε κόμμα προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Ποια είναι όμως η διαδικασία για την διαμόρφωση αυτού του προγράμματος;
του Θύμιου Λυμπερόπουλου
α. Άριστη γνώση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών.
β. Διάλογος με όλες τις επαγγελματικές ομάδες και καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.
γ. Στελεχιακό δυναμικό που έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση των πολιτών.
δ. Κατευθυντήριες γραμμές (καταστατικό) που επιτρέπουν στο λαό να συνδράμει στην διαμόρφωση ενός προγράμματος από το οποίο εξαρτάται η εργασία του, το εισόδημά του, το μέλλον του.
Αν αληθεύουν τα δημοσιεύματα, ότι την προσεχή εβδομάδα, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης θα δημοσιοποιήσει το πρόγραμμα του κόμματός του για την μεταμνημονιακή εποχή, τότε εύλογα μπορούν να διατυπωθούν ορισμένα σημαντικά ερωτήματα.
Όπως:
Με ποιους κοινωνικούς φορείς συζήτησε, συνεργάστηκε ή έστω συναντήθηκε η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προκειμένου να έχει σαφή άποψη για την κατάσταση που βιώνει η ελληνική κοινωνία;
Με ποιες επαγγελματικές ομάδες αντάλλαξε απόψεις για να έχει ασφαλή εικόνα του εργασιακού μεσαίωνα που υφίστανται όλοι οι εργαζόμενοι;
Ποια στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης βγήκαν στο δρόμο να μιλήσουν με τον κόσμο; Να τον ακούσουν απλά…
Η κατάργηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων –αυτό προβλέπει το νέο καταστατικό του κόμματος– έχει βοηθήσει στην επικοινωνία της παράταξης με τους Έλληνες πολίτες;
Επειδή επίσημη απάντηση από τη Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να πάρουμε, θα προσπαθήσουμε να χαρτογραφήσουμε τις προθέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με βάση τις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις των στελεχών της που απαρτίζουν την ηγετική ομάδα.
Έμεινε παντελώς ασχολίαστη από την Πειραιώς, η άποψη ή μάλλον η εμμονή της κας Ξαφά για νέα περικοπή των συντάξεων. Κι αν μέχρι σήμερα αυτό θεωρούνταν έξωθεν απαίτηση, στην μεταμνημονιακή εποχή (για την οποία σχεδιάζεται το νέο πρόγραμμα του κόμματος) είναι καθαρά, θέση και άποψη. Μια νεοφιλελεύθερη άποψη που εκδικείται την πιο ευπαθή ομάδα της ελληνικής κοινωνίας. Για την δική μου λογική αυτό δεν είναι νέο πρόγραμμα, αλλά επιμήκυνση και διατήρηση μνημονιακών πολιτικών, με τις οποίες άλλωστε η Νέα Δημοκρατία είναι απολύτως εξοικειωμένη. Κι όπως είχε πει και ο Αντιπρόεδρος του κόμματος Άδωνις Γεωργιάδης «αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, θα έπρεπε να τα εφεύρουμε». Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν… γιατί η εφεύρεσή τους μάλλον θα ήταν πιο καταστρεπτική για την Ελλάδα.
Αυτό που καταλογίζεται στην σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας –εκτός από τη μετάλλαξη του κόμματος– είναι η έλλειψη ειλικρίνειας και η μηδενική επαφή με την κοινωνία. Δεν μπορείς να σχεδιάζεις τη ζωή κάποιου που δεν γνωρίζεις. Δεν μπορείς να λες ότι ενδιαφέρεσαι για τις συνθήκες ζωής και εργασίας των πολιτών όταν δεν έχεις μιλήσει ποτέ μαζί τους. Δεν γίνεται να διαμορφώνεις άποψη για το λαό μιλώντας μόνο με επιχειρηματίες. Και μάλιστα με επιχειρηματίες που στηρίζουν τα συμφέροντά τους στην διατήρηση της κρίσης, στις μνημονιακές συνθήκες εργασίας και στην φοροασυλία.
Η Νέα Δημοκρατία, από το 2015 και μετά, απαλλαγμένη από το βάρος της κυβέρνησης και της καθοδήγησης της χώρας, είχε τη μεγάλη ευκαιρία να κάνει την αυτοκριτική της και να συστηθεί εκ νέου στην ελληνική κοινωνία με φρέσκες ιδέες και νέα πρόσωπα. Είχε όλο το χρόνο, είχε το ιδεολογικό πρότυπο (αρχές και αξίες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού), είχε το κοινό για να απευθυνθεί. Τώρα δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε το ιδεολογικό πρότυπο (νέο καταστατικό) και το κυριότερο, απώλεσε και ένα μεγάλο μέρος των πιστών ψηφοφόρων της. Το θανάσιμο λάθος του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ηγετικής ομάδας του, ήταν ότι επένδυσε στην αποτυχία της κυβέρνησης. Πίστευε ότι η χώρα δεν θα κατάφερνε να βγει από τον λαβύρινθο των μνημονίων και ότι η επόμενη κυβέρνηση (η δική του δηλαδή) θα έπρεπε απλώς να διαχειρίζεται έξωθεν παρεμβάσεις μνημονιακού χαρακτήρα. Τώρα η επόμενη μέρα είναι διαφορετική. Η δικαιοσύνη στην οικονομία και η δικαίωση της εργασίας δεν είναι έννοιες διεκδικήσιμες αλλά απαιτητές. Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να εξασφαλίσει αυτή την απαίτηση στον ελληνικό λαό; Σαφέστατα όχι.
Εκκρεμούν βήματα όπως:
α. Μια ειλικρινή συγνώμη στην ελληνική κοινωνία για τα λάθη της περιόδου 2010-2014.
β. Μια πραγματική προσέγγιση των απλών ανθρώπων έστω κι αν δεν έχουν επιχειρηματική δραστηριότητα.
γ. Ένα ξεσκαρτάρισμα στο έμψυχο δυναμικό και απομάκρυνση πολιτικών που προσβάλλουν την ιστορία του κόμματος.
δ. Εκδήλωση πραγματικού ενδιαφέροντος για τις συνθήκες ζωής και εργασίας των Ελλήνων.
ε. Συνειδητή και όχι ψεύτικη επιστροφή στις αρχές και στις αξίες της Καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας.
Η Ελλάδα μπαίνει σε μια νέα εποχή και η Νέα Δημοκρατία εισέρχεται σ’ αυτή με την ίδια συνταγή της περιόδου 2010-2014. Μόνο που η Ελλάδα δεν αντέχει άλλα Ζάππεια…
Υ.Γ.: Ο ρόλος του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στη σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν είναι μόνο άχαρος, αλλά και δυσανάλογος του ήθους και των αξιών με τις οποίες πορεύτηκε σε όλη την πολιτική του διαδρομή.
Αν δεν γνώριζα την αγάπη που τρέφει γι’ αυτή τη παράταξη, θα έλεγα ότι αφήνεται να τον χρησιμοποιούν και να συμμετέχει σε διαδικασίες παντελώς ξένες με τα ιδανικά και το χαρακτήρα του. Ως πρόεδρος του συνεδρίου θα είναι αναγκασμένος να διευθύνει μια διαδικασία στην οποία τον πρώτο λόγο θα έχουν οι νεοφιλελεύθερες απόψεις και οι αντικοινωνικές θεωρίες του τύπου «σιγά μη μιλήσω με σένα…».
Ήρωας…
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο 59 της «Νέας Σελίδας» την Κυριακή 22/7
