του ΦΑΝΗ ΟΥΓΓΡΙΝΗ
Υπάρχει ακριβώς στα όρια της Θεσσαλονίκης μια τεράστια περιοχή, που ελάχιστα θυμίζει δυτική Ευρώπη.
Στα βόρεια οριοθετείται από μια νοητή γραμμή που ξεκινά από τα υποβαθμισμένα Διαβατά και τελειώνει στο Καλοχώρι.
Από κει, στη δύση, την περικλείει το θαλάσσιο μέτωπο, μέχρι την εκβολή του Δενδροποτάμου και το λιμάνι. Τη νότια πλευρά της διατρέχει η εσωτερική Περιφερειακή Οδός μέχρι τη Μοναστηρίου και την ΕΚΟ, όπου βρίσκεται και το ανατολικό της όριο.
Μελαγχολικός τόπος.
Οι-ήδη χαμηλής ποιότητας- υποδομές του βρίσκονται σε κακή κατάσταση, αποτέλεσμα χρόνιας αδιαφορίας των τοπικών αρχών, και βουνά από σκουπίδια σωρεύονται σε όλα τα χωμάτινα στενά. Η δόμηση είναι άναρχη, με χρήσεις κάθε είδους να συνυπάρχουν: μεγάλα κουφάρια παλιών εργοστασίων, φυλακές, επίσημοι και ανεπίσημοι καταυλισμοί τσιγγάνων, μεταφορικές εταιρίες εσωτερικού κι εξωτερικού, βιομηχανίες υγιείς και ασθενείς, αποθήκες, μπαχτσέδες και θερμοκήπια, συνεργεία και διαλυτήρια παλιών φορτηγών, με βουνά από σκουριασμένα μέταλλα. Και κάπου σχεδόν στη μέση όλων αυτών, βρίσκεται μια μεγάλη έκταση, περίπου 600 στρέμματα, κενή.
Πρόκειται για ένα παλιό στρατόπεδο, παλαιό χώρο εναπόθεσης υλικού προς καταστροφή.
Όσο κι αν μοιάζει παράδοξο, το στρατόπεδο αυτό αποτελεί την πιο άμεση επενδυτική προοπτική της ευρύτερης Θεσσαλονίκης.
Αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό γεωτεχνική διαμόρφωση, ώστε να λειτουργήσει σύντομα ως εργοτάξιο του αγωγού ΤΑΡ. Και αργότερα, εφόσον παραχωρηθεί από το ΤΑΙΠΕΔ, θα εξελιχθεί σε κέντρο συνδυασμένων θαλάσσιων, οδικών και σιδηροδρομικών μεταφορών, από και προς τη Μεσόγειο και την ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
Το έργο αυτό, συνδυασμένο με την πώληση του ΟΛΘ, μπορεί να δώσει αναπτυξιακή ανάσα σε όλη την κεντρική Μακεδονία, μιας περιοχής που εξελίσσεται σε no man’s land, νεκρή ζώνη της ελληνικής μεταποίησης. Κακά τα ψέμματα, μόνο το διαμετακομιστικό εμπόριο δύναται να απαλύνει κάπως τις συνέπειες του επερχόμενου νέου ρεύματος τοπικής αποβιομηχάνισης.
Η κρίση και η επακόλουθη ύφεση υπήρξαν καταστροφικές για τις εσωστρεφείς παραγωγικές μονάδες της όλης της περιοχής. Γνώρισαν και γνωρίζουν αδυσώπητο ανταγωνισμό από αντίστοιχες επιχειρήσεις της Βαλκανικής μα και της Αττικοβοιωτίας.
Οι βόρειοι έχουν σαν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα την πολύ χαμηλή φορολογία και το μικρό κόστος παραγωγής.
Οι νότιοι συμπατριώτες μας αξιοποιούν την ισχύ που τους προσφέρει το αγοραστικό μέγεθος και η μεγαλύτερη ευρωστία της πρωτεύουσας και των νησιών του Αιγαίου.
Αναπόφευκτα, οι βορειοελλαδίτες βιομήχανοι συνθλίβονται, με μόνους διασωζομένους όσους είναι κατά βάση εξαγωγείς, ή όσους έχουν καθιερώσει μια αναγνωρίσιμη εταιρική ταυτότητα.
Και δεν είναι μόνο οι εκατοντάδες μεταποιητές που κινδυνεύουν με αφανισμό. Μαζί τους πλήττονται και οι επιχειρήσεις που τους υποστήριζαν, εισαγωγείς πρώτων υλών, έμποροι ανταλλακτικών, μηχανουργεία, εργολάβοι, μεταφορείς, σύμβουλοι, λογιστές, ερευνητές, προμηθευτές υλικών συσκευασίας.
Μια ισχυρή ωρολογιακή βόμβα ετοιμάζεται να εκραγεί στη βόρεια Ελλάδα, την ώρα που μια ανίκανη κυβέρνηση αναζητά (φορολογικά) ισοδύναμα για τα ειδικά μισθολόγια του Δημοσίου. Το παραγωγικό δυναμικό της περιοχής οδεύει ολοταχώς προς τα πολυάριθμα σημεία ανακύκλωσης μετάλλων, και μαζί του θα απαξιωθεί περαιτέρω άξιο έμψυχο υλικό και πάμπολλα ακίνητα περιουσιακά στοιχεία.
Μπορούν όμως όλες αυτές οι μονάδες να εμπλακούν στην αλυσίδα των logistics ή σε δραστηριότητες import-export;
Δυστυχώς ΟΧΙ, κι από την καταστροφή τους δεν θα προκύψει φοβάμαι καμία δημιουργία. Για το καλό του κοινωνικού συνόλου, της εθνικής οικονομίας και της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, είναι επιβεβλημένη η διάσωση όσων περισσότερων γίνεται μεταποιητικών επιχειρήσεων της βόρειας Ελλάδας.
Πρέπει αυτές να ωθηθούν σε ομαδοποιήσεις, συγχωνεύσεις και απορροφήσεις, ώστε να προκύψουν μεγαλύτερα, βιώσιμα σχήματα με προϊόντα υψηλότερης προστιθέμενης αξίας, έχοντα εξαγωγικές προοπτικές.
Και σαν καρότο αυτές να λάβουν ευνοϊκές ρυθμίσεις οφειλών και στοχευόμενη χρηματοδότηση, από ΕΣΠΑ, τράπεζες και δημόσιες επενδύσεις. Όσοι φερθούν ξεροκέφαλα θα σβήσουν , ακόμη κι αν παραμένουν σήμερα σχετικά υγιείς παρά τις πολυετείς δοκιμασίες. Όσοι όμως αναγνωρίσουν τη νέα πραγματικότητα και προσαρμοστούν δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία, για το καλό όλων μας.
Η πατρίδα μας είναι διάσπαρτη από παρηκμασμένα βιομηχανικά πάρκα, μνημεία των πολιτικών λαθών που χαρακτήριζαν τους αναπτυξιακούς νόμους. Τα βορειοελλαδίτικα βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση αποκλειστικά για γεωγραφικούς λόγους, συνεπώς η αρρώστια τους θα μεταδοθεί σταδιακά παντού. Περιθώριο για άλλα σφάλματα δεν υπάρχει. Αν δε θέλουμε να καταντήσουμε απλοί διανομείς αλβανικών , βουλγαρικών και τουρκικών προϊόντων πρέπει να στηρίξουμε τη μικρή εγχώρια μεταποίηση με λύσεις ριζοσπαστικές, ενίοτε δυσάρεστες μα αναγκαίες. Πάντως αν δε ξεβολευτούμε όλοι, επιχειρηματίες, κράτος και τράπεζες, σωτηρία δεν πρόκειται να υπάρξει. toxrima.gr
