Την ιστορική ατάκα “την χούφτωσες… χούφτωστη, χούφτωστη” που έλεγε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στον Λάμπρο Κωνσταντάρα στην ελληνικη ταινία “Kάτι κουρασεμένα παλικάρια” θυμήθηκα την Παρασκευή το αργά βράδυ. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν μαθεύτηκε ότι η Ελλάδα πάει για το δημοψήφισμα και είδα μέσα σε λίγα λεπτά τον κόσμο να σπεύδει εναγώνιος στα ATM ώστε να σηκώσει τα χρήματα του.
Η εικόνα της γηραιάς κυρίας (και… όχι μόνο) με την παντόφλα και την ρόμπα, μπροστά από ένα μηχάνημα με την κάρτα αναλήψεως σφιχτά στα χέρια της (αν μπορούσε και στα δόντια θα την έβαζε όπως οι ναυαγοί), ηταν ενδεικτική και πλήρως προφητική για το κλίμα που θα επικρατούσε τις επόμενες ώρες.
Ήδη σε όλα τα ΜΜΕ είδαμε φωτογραφίες με ατελείωτες ουρες μπροστά στα ATM, από ανθρώπους απελπισμένους οι οποίοι δυστυχώς σε κάνουν να σκεφτείς που πάμε. Και το λέω αυτό για να μιλήσω για το κλίμα τρομοκράτησης του κόσμου, ο οποίος τόσο πολυ φοβήθηκε μια πιθανή χρεοκοπία που έσπευσε αργά μέσα στην νύχτα να πάρει τα χρήματα του για να έχει το κεφάλι του ήσυχο.
Μια ανάλογη εικόνα η οποία ανεβάζει το μεταμεσονύχτιο συμβάν του τρόμου στην… στρατόσφαιρα, είναι εκείνη που θα συναντούσε όποιος πήγαινε το Σαββάτο στα Σούπερ Μάρκετ τα οποία ήταν γεμάτα, με τον κόσμο να παίρνει είδη πρώτης ανάγκης με σκοπό να τα κρύψει στο κελάρι του (sic).
Από τα παραπάνω, αυτό που βγαίνει είναι ένας κόσμος ο οποίος έχει φοβηθεί, έχει τρομοκρατηθεί και δεν ξέρει τι να κάνει και ποιόν να πιστέψει.
Eνας κόσμος ο οποίος είναι… μπόσικος στον κάθε πολιτευτή να τον κάνει ότι θέλει.
Ένας κόσμος που δεν βλέπει την ανάγκη να παλέψει για τα προβλήματα του αλλά ψάχνει να βρει την εύκολη λύση σαν άλλος κυρ Παντελής.
Ολα τα παραπάνω σε κάνουν να σκεφτείς, που βαδίζωμεν κύριοι;
