Γραφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Στο κατηχητικό, μας έβαζαν ,στο τέλος της κατήχησης, να μάθουμε το δίδαγμα και το ρητό. Το legacy και το slogan, για τους νεοελληνίζοντες.
Για την Ελλάδα, μαθαίναμε πως «ποτέ δεν πεθαίνει», πως είναι «αιωνία», πως διέθετε έναν εξειδικευμένο εξοπλισμό που λεγόταν «τα φώτα του πολιτισμού».
Ανάλογες αφηγήσεις, υπήρχαν και υπάρχουν για τον γερμανισμό, τον μαλτεζισμό, τον νησοαζορισμό, ακόμη και ο ανδορισμός, είμαι σίγουρος πως διεκδικεί τα απαράγραπτά του δίκαια.
Η Ευρώπη, ξεκίνησε να χτίζεται από την χρεία και την στυγνή διαπίστωση πως άν συνέχιζε να σπαράζεται από δυναμικούς ερίφηδες, τα ψωμιά της, δηλαδή το εμπόριό της, θα ήταν μετρημένα.
Εφτιαξε λοιπόν μια ένωση άνθρακος και χάλυβος, μετά μια ΕΟΚ, μετά μια Ε.Ε. Καθώς σκόπευε να αποκτήσει και Σύνταγμα, πράγμα που ουδέποτε συνέβη, δεν κατάλαβε πως εφεξής έχανε τα έξι από τα εφτά πέπλα της Σαλώμης, τα έξι από τα επτά βοϊδοτόμαρα της ασπίδας του Αίαντα.
Απέκτησε Διευθυντήριο, μια προσχηματική Ευρωβουλή, περιφέρειες που ερμηνεύονταν διαφορετικά η καθεμιά από τις κυβερνήσεις.
Άφησε λάσκα τα εσωτερικά της σύνορα, θέσπισε έναν solidus χωρίς μήτε μια λεγεώνα να τον υποστηρίζει, κράτησε μέρος του αρχαίου προστατευτισμού της και οργάνωσε τέλεια την πλαστή πλην πειστική ελευθερία γνώμης, με μοναδικό εύρημα την προσπάθεια «για σύνθεση απόψεων».
Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε όλοι μας: γερασμένοι πληθυσμοί, πολλοί τρόποι ενεργητικής και παθητικής πολιτικής δωροδοκίας, πλήθος κανόνων και εντολών, μικρές αλλά επίμονες τάσεις δραπέτευσης, ένωση των Γερμανιών με ταυτόχρονο θρυμματισμό της Τσεχοσλοβακίας και της Γιουγκοσλαβίας.
Πολύ λίγες αποφάσεις της γνωρίζω που δεν θα γινόταν ευμενώς αποδεκτές απο μια Ρωμαϊκή Σύγκλητο, είτε στις περιόδους που ήταν παντοδύναμη και έτρεμε τους καραβανάδες, είτε ήταν προσχηματική και στο «σήκω –σήκω, κάτσε –κάτσε».
Σε τόσα χρόνια, απο το τέλος του πολέμου, ένα έγγραφο δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Μιά διακήρυξη αρχών.
Μιά γενική συμφωνία.
Ένα μνημόνιο συναντίληψης.
Μια magna carta.
Η ένωση Κρατών, δεν σημαίνει πρακτικώς, τίποτε. Η κορύφωση της πορείας, ο προορισμός της, πουθενά δεν βρίσκεται.
Οι οδηγίες της περιορίζονται στο «δεχόμαστε την ένταξη, σύμφωνα με τις αιώνιες αρχές του διαλόγου ,της συνεργασίας και της αλληλοκατανόησης, αμη και της αλληλοβοηθείας, και στο απώτατο μέλλον, βλέποντας και κάνοντας».
Αυτή την γενική νότα, θα την υπέγραφε και με τα δεκατέσσερα χέρια του ο Ταμερλάνος ή ο Βίσμαρκ, πριν στείλει τα ασκέρια του να αιματοκυλίσουν τους χρήσιμους ηλίθιους που συνυπέγραψαν.
Ο Χρόνος, κυλάει σε βάρος της Ευρώπης, κι ας γίνεται υπερβολική προσπάθεια να θεωρηθεί σωσίτριχο η κάθε καθυστέρηση.
Είτε τραβήξει η υπόθεση σε μιά κεντρική διοίκηση, είτε στην Ομοσπονδία κρατών ή περιφερειών, είτε στη γενική φεντεράλα, είτε στην ελεύθερη σύμπραξη ελευθέρων κρατών, πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι κάποτε θα υπάρξει φορολογική ενοποίηση, ομοιογενής λειτουργικότητα υπηρεσιών, μια κοψιά δικαστή, σερίφη και πρέσβη.
Αυτά γίνονται στο πάτα-κιούτα, πριν το πάρουν είδηση οι τοπικοί μαστροχαλαστήδες.
Αυτό δηλαδή που κατάλαβαν εγκαίρως τα μεσαιωνικά μοναστήρια, που , όπως έγραψε ένας ευφυής «ένας τυφλός καλόγερος, από την Πολωνία, μπορούσε ανέτως να ζήσει σε ένα μοναστήρι του Τάγματός του στην Πορτογαλία. Όλα είχαν τη θέση τους, την λειτουργία τους και τον χώρο τους».
Αντιτείνουν πως αυτά είναι ποθούμενα της επιστήμης της Πολιτικής. Με τον καιρό ,θα στρώσουν. Ενώ με τον καιρό, θα εκβλαστήσουν άλλα φασούλια.
Η Βία και η Ηδονή.
Καθώς και η Ιδεοληψία, η Πίστη και η Παρακμή.
Η Ευρώπη δεν είναι μία απρόθυμη παρθένος, γεννημένη απο την σκέψη του Σουμάν.
Συμπληρώνει τον δέκατο τρίτο αιώνα της απο τον Καρλομάγνο. Ακόμη και η Ρώμη, κράτησε λιγότερο, παρά τις νεκραναστάσεις της. Αμέτρητοι λαοί και πολιτισμοί, την ανακαλούν στο θυμικό τους, όσοι ζωντανοί, και φρίττουν.
Ωστόσο, κι αυτοί προσδοκούν τη συμμετοχή τους στην Ανοχή, την Καταλλαγή και στην κατανάλωση της Παιδείας της, παράλληλα με τα κρουασάν και τα πεκορίνι της.
Ακόμη και το Ισλάμ, είναι κουρασμένο και φθαρμένο. Μαθηματικώς βέβαιο πως κάποια άλλη συλλογικότητα, με αρχές που δεν τις φανταζόμαστε, θα ξεπηδήσει στη θέση τους.
Επομένως, για να προσγειωθούμε στα καθ΄ημάς, τα καψόνια τύπου «τώρα βάδιζε, τώρα πάρε το λεωφορείο, τώρα κάτσε ψηλά κι αγνάντευε» που ασκούμε στους βαφτισμένους πρόσφυγες και στους αβάφτιστους μετανάστες, είναι ένα ανώφελο βασανιστήριο που δύσκολα καλύπτεται απο την ψυχοπονιά των κατοίκων, μήτε κωλώνει στον φόβο και στην βία άλλων κατοίκων.
Για να μη σας αφήσω χωρις case study,μιά Ευρώπη που θα είχε ελπίδες, θα έστηνε hot points σε Τουρκία, Λίβανο και Ιορδανία, θα δήλωνε πόσους θα φιλοξενήσει σε κάθε περιφέρειά της, και θα έστελνε διαχειριστή τον ΟΗΕ και τον λογαριασμό στον Ντράγκι. Αεροπορικώς.
Και θα έκοβε τον κώλο σε κάθε αντίμαχο στο πονηρό σφαγείο της Συρίας κι ας στερούνταν το ρώσικο αέριο και τις γαλλικές φιοριτούρες με τα αερόπλανά της.
Στον χάρτη, η Ελλάδα θα έπαιρνε το μερτικό της, δηλαδή εκατό χιλιάδες δυστυχείς. Και πέραν τούτου ουδέν.
Και εκατό χιλιάδες που θα ήρχονταν, δεν θα ήταν γραφτό τους να μείνουν σε τσαντίρια, με πολύμπριζα, αλλά ως αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας μας.
Άλλα δε λέω.
Τα υπόλοιπα, είναι θάνατος και τρέλα.
