Αν με τον όρο «επιτυχία» εννοείτε έξοδο από την κρίση υπέρ του λαού και του τόπου, κατηγορηματικά όχι. Σήμερα κοντεύουμε να ξεχάσουμε ό,τι με τόσο κόπο είχαν μάθει εκατομμύρια άνθρωποι. Είναι αποκαρδιωτικό παλιοί σύντροφοι να υποστηρίζουν ότι ο δρόμος απαλλαγής από τα μνημόνια περνάει μέσα από την εφαρμογή του μνημονιακού καθεστώτος. Ο υπό ψήφιση Προϋπολογισμός υιοθετεί μέχρι και τη νεοφιλελεύθερη θεολογική ορολογία περί «ενάρετου κύκλου» – θυμάμαι πώς τα ειρωνευόμασταν αυτά ως «αμαρτωλοί» εισηγητές του ΣΥΡΙΖΑ…
Λες και ξέχασαν ότι το πρόγραμμα των δανειστών, οργανωμένο σε μνημόνια, συμποσούται σε έναν μοναδικό στόχο: εξυπηρέτηση -με κάθε κόστος όσον αφορά ανθρώπους και χώρα- ενός μη βιώσιμου χρέους, διπλάσιου του ΑΕΠ, πληρωτέου μέχρι το 2059. Η διαβεβαίωση για διέξοδο μέσω της δοκιμασμένης πολιτικής άγριας εσωτερικής υποτίμησης -λιτότητα, ανεργία, φοροκαταιγίδα, καταστροφή του παραγωγικού ιστού, λεηλασία αναντικατάστατης δημόσιας περιουσίας- ισοδυναμεί με αποκήρυξη μετά βδελυγμίας όλης της πορείας του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% σε κόμμα κυβερνητικής εξουσίας. Στο βιβλίο μου, με κοινοβουλευτικές ομιλίες από την περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ονομάζω: «Η αρπαγή της Ελλάδας».
Η συνέχιση αυτής της πολιτικής δικαιώνει τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις και συνιστά ύβριν απέναντι στον κόσμο του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ: κυρίως χάρη στη δική του δράση δεν είχε περάσει ό,τι πέρασε με το τρίτο Μνημόνιο, με αποκορύφωμα τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και τη μεγαλύτερη «ληστεία τραπέζης» στην Ιστορία της χώρας: το πέρασμα σε ξένα funds αντί 5 δισ. ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος. Μαζί πέρασε «σε ξένα χέρια» το σύνολο της οικονομίας, καθώς κάτω απ’ τις τράπεζες «κρέμονται» όλες οι επιχειρήσεις.
● Η κυβέρνηση θα τα καταφέρει να μείνει στη θέση της με δεδομένο ότι έχει μπροστά της τεράστια ζητήματα να αντιμετωπίσει, με πρώτο και κύριο τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος;
Ο πολιτικός χρόνος είναι εξαιρετικά συμπυκνωμένος. Η επιταχυνόμενη φθορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. δεν αντανακλάται, ωστόσο, ακόμη σε μαζικές μετατοπίσεις μέσα στην κοινωνία. Κατ’ αρχάς επειδή οι παλιές πολιτικές δυνάμεις, συν Ποτάμι και Λεβέντης, αυτής της καταθλιπτικά μνημονιακής Βουλής, στην οποία η αξιωματική αντιπολίτευση δεν αξιώνεται να οργανώσει ούτε την εκλογή του αρχηγού της, είναι εξαιρετικά φθαρμένες. Αρα είναι υπονομευμένες και οι προετοιμαζόμενες «διευρύνσεις» μνημονιακών κομμάτων σε συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η πρωτοφανής Βουλή, η πρώτη χωρίς αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, έχει μνημονιακό βάθος. Ωστόσο οι προετοιμαζόμενες λύσεις θα περιπλέξουν τον τρόπο εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, δηλαδή ό,τι απέμεινε ως διακυβέρνηση χάρη στη μνημονιακή εξαλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ. Ορατός κίνδυνος είναι, επίσης, να «σκάσει» Grexit στα χέρια τέτοιων κυβερνήσεων, με χαώδη και καταστροφικό τρόπο.
Βεβαίως, τα παραπάνω είναι δυνατά επίσης επειδή σήμερα δεν προβάλλει η ΛΑ.Ε. –ή οποιοσδήποτε άλλος– ως διέξοδος: από την άποψη μιας εφικτής πολιτικής πρότασης, που θα ξεκινά από τις εκρηκτικές ανάγκες μιας ζωής που ασφυκτιά στη σημερινή μιζέρια και θα καθοδηγείται από ένα απελευθερωτικό όραμα για την κοινωνία, τον εργαζόμενο και προπαντός τον νέο άνθρωπο. Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έξω από τη Βουλή είναι σαν να ξεκινάμε από την αρχή να συλλαβίζουμε την αλφαβήτα της πάλης μέχρις ότου ξαναποκτήσουν τέτοιες ικανότητες εκατομμύρια άνθρωποι.
